Έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Κι έχουμε διαφωνήσει ανοικτά με αυτό που ''παπαγαλίζει'' το νεοφιλελεύθερο μλοκ της πολιτικής, ότι δηλαδή πρέπει να προχωρήσουμε στην ιδιωτικοποίηση των πάντων. Η αλήθεια είναι, ότι χωρίς καταναλωτική δύναμη για τους πολίτες , η οικονομική ύφεση θα διογκώνετε και όσα μνημόνια κι αν υπογράψουμε δεν πρόκειται να βρούμε τον δρόμο της ανάπτυξης.
Η νεοφιλελεύθερη αφήγηση για την λύση του προβλήματος,που ακούει στο όνομα ''δημόσιο χρέος'' , είναι, μηδενικό κράτος, ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών, υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μείωση συντάξεων και μισθών και ...στρώσιμο του κόκκινου χαλιού για τις πολυεθνικές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι - σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ - , οι κοινωνικές δαπάνες στο σύνολο των χωρών της ευερωζώνης ανέρχονται στο 15,9 % του ΑΕΠ, την ίδια ώρα που στη χώρα μας μόλις που ξεπερνούν το 13% με τάσεις μάλιστα καθοδικές.
Προφανώς για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη νεοφιλελεύθερη πλέον Νέα Δημοκρατία , οι χώρες πρότυπα είναι η Ρουμανία και η Βουλγαρία...
Από το 2010 και μετά έχουμε βαρεθεί να ακούμε, ότι στο βωμό της ανταγωνιστικότητας πρέπει να προχωρήσουμε σε τομές, σε μετταρυθμίσεις, σε περικοπές δημοσίων δαπανών, σε μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η νεοφιλελεύθερη συνταγή εφαρμόστηκε στο ακέραιο, όπως υπαγόρευαν τα μνημόνια, αλλά αυτό που πετύχαμε ως χώρα είναι, συρρίκνωση του εθνικού εισοδήματος, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, χιλιάδες αυτοκτονίες πολιτών, παρατεταμένη ύφεση, υπερχρέωση των νοικοκυριών και ελαχιστοποίηση της καταναλωτικής δύναμης. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όλα όσα έγιναν ήταν ένα καλά προμελετημένο έγκλημα ( π.χ. σκάνδαλο ΕΛΣΤΑΤ) εις βάρος του ελληνικού λαού. Και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι σε αυτό το έγκλημα, υπήρχε μεγάλη –νεοφιλελεύθερη φυσικά- ελληνική συμμετοχή.
Η κρίση που δημιουργήθηκε ήταν ένα τέχνασμα των τραπεζών, που αφού κατασκεύασαν σωρεία χρηματοοικονομικών προιόντων και χορηγούσαν αφειδώς επισφαλή δάνεια, με σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας τους, όταν απέτυχαν (προφανώς έτσι το είχαν σχεδιάσει) επέβαλαν -μέσω των νεοφιλελεύθερων ευρωπαικών κυβερνήσεων – την σωτηρία τους μεταφέροντας τη ζημιά στα κράτη και από κει στην πλάτη των φορολογούμενων πολιτών.
Σήμερα, εφτά χρόνια μετά, με πιο καθαρό μυαλό και με τα σημάδια της ύφεσης όχι μόνο να μην υποχωρούν αλλά να μονιμοποιούνται, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η κρίση χρέους δεν είναι παρά ένας δούρειος ίππος , που στοχεύει στην κατάλυση της δημοκρατίας και στην ανακήρυξη των πολυεθνικών ως μοναδικού –ουσιαστικού- κυβερνήτη αυτού του τόπου.
Αναρωτιέμαι πως γίνεται στη χώρα που γεννήθηκε και καθιερώθηκε η δημοκρατία, να μεσουρανεί μια γεννιά πολιτικών που ενδιαφέρεται μόνο για καριέρες και θέσεις, που αδιαφορεί για τον λαό που εκπροσωπεί, που παραχωρεί χωρίς ντροπή εθνικό πλούτο και στο βωμό της – ο θεός να την κάνει- ιδεολογίας, τιμωρεί αθώους ανθρώπους. Μήπως έτσι απαξιώνετε ο αγώνας και οι θυσίες όσων τίμησαν , όχι μόνο με τις ιδέες και τα έργα τους, αλλά κάποιες φορές και με την ίδια τους τη ζωή για την δημοκρατία , όπως ο Παύλος Μπακογιάννης; Το αναφέρω αυτό, γιατί στο πρόσωπο του Μπακογιάννη -και όχι σε αυτά των διάφορων Ανδριανόπουλων, Μάνων κ.λ.π.- αντανακλά το πραγματικό πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας που αγαπήθηκε και στηρίχτηκε από τον ελληνικό λαό.
Δεν ευελπιστώ ότι με αυτές τις λέξεις θα καταφέρω να ξυπνήσω δημοκρατικές συνειδήσεις κρυμμένες πίσω από πολιτικά γραφεία. Προσπαθώ μόνο να υπενθυμίσω στον απλό πολίτη, ποιος ήταν, ποιος είναι και ποιοι τον έφεραν στο σημείο που βρίσκετε σήμερα. Όταν το καταλάβει, μια καινούρια μέρα θα ξημερώσει για τούτη τη χώρα...