Σε ένα σκοτεινό χώρο, που μοιάζει σπηλιά και κάποτε ήταν εργοστάσιο επεξεργασίας απορριμάτων, εκατοντάδες άνθρωποι βρίσκονται κουλουριασμένοι στο τσιμέντο με μια λεπτή κουβέρτα, αν μπορούν να βρουν μια. Το φαγητό καμια φορά περιέχει ζωντανά σκουλίκια, οι άνθρωποι φορούν παντόφλες που φτιάχνουν από πλαστικό και κουρέλια.
Το κέντρο κράτησης προσφύγων ΒΙΑΛ στη Χίο, απ'όπου έχουν περάσει περίπου 35.000 άνθρωποι από την αρχή της χρονιάς είναι στην κυριολεξία ένα ψυχρό μέρος, το οποίο οι αρχές δεν θα ήθελαν να το δει ο έξω κόσμος.
Ο Ρόμπερτ Τράφορντ, ρεπόρτερ της Independent, πέρασε μόλις μια ώρα στο κέντρο κράτησης και άκουσε τις μαρτυρίες των προσφύγων που έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι από την Τουρκία στην Χίο για να βρεθούν εγλωβισμένοι σε ένα μέρος που κάνει "τις φυλακές να μοιάζουν πεντάστερα ξενοδοχεία", σύμφωνα με μεξικανή εθελόντρια που βρίσκεται στο νησί.
Η 36χρονη Βερόνικα Εντσίνας Σάντσες τόνισε πως οι συνθήκες στο κέντρο είναι "απολύτως απάνθρωπες".
"Αθώα παιδιά είναι εγκλωβισμένα μέσα εκεί χωρίς κατάλληλο φαγητό, πρόσβαση στη μόρφωση και με μηδενική υγιεινή. Οι άνθρωποι αποκαλούν το ΒΙΑΛ φυλακή, όμως η φυλακή είναι πεντάστερο ξενοδοχείο σε σχέση με αυτό το κέντρο κράτησης", λέει χαρακτηριστικά.
"Οι φυλακές έχουν ένα σύστημα. 'Εχουν εξωτερικούς χώρους όπου μπορεί κάποιος να περπατήσει και να ασκηθεί, έχουν εστιατόριο όπου σερβίρονται τρία γεύματα την ημέρα, έχουν τουαλέτες με ζεστό νερό, καθαρά ρούχα και σεντόνια", προσθέτει.
"'Ολα τα παραπάνω θεωρούνται πολυτέλεια στο ΒΙΑΛ", καταλήγει.
Τα λόγια της εθελόντριας επιβεβαιώνουν οι μαρτυρίες των προσφύγων στο συγκεκριμένο κέντρο κράτησης. "Το βράδυ παγώνουμε και αρρωσταίνουμε. Βήχω, έχω πρόσβλημα με τον λαιμό μου, αλλά οι γιατροί δεν μου δίνουν αρκετά φάρμακα", λέει η 32χρονη Συροπαλαιστίνια Σουμάγια Σλιμάν που βρίσκεται στο κέντρο μαζί με τον πεντάχρονο γιό της Αμπουντάχ. "Τα παιδιά μας κλαίνε και πεινάνε". καταγγέλει.
Για τον 24χρονο Τζαβίντ Ραούφι από την Χεράτ του Αφγανιστάν η φυγή από την πατρίδα του σήμαινε ελπίδα και μια ασφαλή χώρα στη Δύση.
"Δεν είμαστε εδώ για να μας δίνουν οι Ευρωπαίοι φαγητό. Δεν θέλουμε απλώς να μας δίνουν φαγητό και νερό. Είμαστε εδώ για την ελευθερία. Για μένα δεν έχει σημασία:Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία, Σουηδία. Θέλω απλώς να πάω σε μια ασφαλή χώρα", λέει.
Ο ίδιος αποκαλύπτει πως μόνο δύο γιατροί επισκέπτονται τους πρόσφυγες στο κέντρο κάθε τέσσερις ημέρες και κάθε φορά εξετάζουν περίπου 40 πρόσφυγες. "Φυσικά αυτό δεν είναι αρκετό", συμπληρώνει.