Η Κύπρος όπως και η Ιρλανδία «βγήκαν» στα γρήγορα από τα μνημόνια. Η Ελλάδα παραμένει και ως φαίνεται θα παραμείνει για πολύ ακόμη. Γιατί αυτό; Είχαν κάτι διαφορετικό εκείνοι από την Ελλάδα; Η απάντηση είναι ναι.
Και οι δυο επέμειναν, και οι δανειστές το δέχτηκαν, να παραμείνουν χαμηλά όλοι οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι.
Η χαμηλή φορολογία ήταν κίνητρο για τους επενδυτές, έτσι είχαν ταχεία ανάπτυξη, ρευστότητα και πτώση της ανεργίας, δηλαδή ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να ξεπεραστεί η κρίση.
Στην Ελλάδα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Βαριά φορολογία και τεράστια μείωση του ΑΕΠ, με αύξηση της ανεργίας και «εξαφάνιση» της ρευστότητας. Άλλωστε είναι διεθνώς αποδεκτό ότι η βαριά φορολογία δεν αυξάνει, αντίθετα μειώνει τα δημόσια έσοδα,καθώς μεγαλώνει η φοροδιαφυγή.
Δυο μέτρα και δυο σταθμά από τους δανειστές. Φάρμακο σε εκείνους, δηλητήριο στην Ελλάδα. Το γιατί παραμένει ασαφές. Ασφαλώς γνώριζαν το τι θα συμβεί. Ακόμη και ο πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής το γνωρίζει. Συνεπώς ήταν επιλογή!
Η δικαιολογία ότι σε εκείνους το πρόβλημα ήταν στις Τράπεζες, ενώ στην Ελλάδα ήταν στο Δημόσιο χρέος, είναι ανεπαρκής.
Ας μην ξεχνάμε πως στην αρχή της κρίσης, το δημόσιο χρέος ήταν σε συντριπτικό ποσοστό στα χαρτοφυλάκια Τραπεζών του εξωτερικού. Αυτό το χρέος πριν γίνει το PSI μεταφέρθηκε στις ελληνικές τράπεζες και στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Η διάσωση των ελληνικών τραπεζών εκτίναξε το χρέος και η συντριβή των Ασφαλιστικών Ταμείων ισοπέδωσε την ρευστότητα με συνέπεια την εκτίναξη της ανεργίας.
Αν δεν είχαν συμβεί αυτά, σήμερα θα είχαμε ξεφύγει από τη μέγγενη.
Αυτή είναι η αλήθεια. Θέλουν την Ελλάδα στα γόνατα και επιμένουν σε μέτρα που βαθαίνουν την κρίση.
Ασφαλώς τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας είναι πολλά και απαιτούνται ριζικές αποφάσεις και ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, αν όμως δεν μειωθούν οι φόροι και δεν αποκατασταθούν οι αποδοχές των εργαζόμενων και των συνταξιούχων, η κρίση δεν θα ξεπεραστεί ποτέ.