Η Μονή της Παναγίας Αγνούντας είναι ένα ξεχωριστό μοναστήρι πάνω σε έναν κατάφυτο λοφίσκο δίπλα στο δρόμο από την Κόρινθο στην Επίδαυρο.
Είναι αφιερωμένη στη Κοίμηση της Θεοτόκου, και θεωρείται από τα παλαιότερα μοναστήρια του Νομού Αργολίδος, και η ίδρυση του ανάγεται στον 11ο μ.Χ. αιώνα.
H Μονή παρουσιάζει φρουριακή μορφή, όπως είναι συνήθως τα μοναστικά συγκροτήματα που έχουν κτισθεί σε απόκεντρες τοποθεσίες. Περιβάλλεται από ψηλά και ισχυρά τείχη και προστατεύεται ακόμη με πύργους, πυργίσκους με πολεμίστρες, αίθουσες επιφυλακής, κρύπτη και ζεματίστρα. Με τις οχυρωματικές αυτές κατασκευές οι μοναχοί προστάτευαν τη ζωή τους και τη ζωή όσων κατέφευγαν στις μονές, καθώς και τα υπάρχοντα ιερά κειμήλια από τις εχθρικές επιδρομές, κυρίως των πειρατών και αργότερα των Τούρκων.
Σε ευρύχωρη αίθουσα του άνω ορόφου στεγαζόταν ή βιβλιοθήκη της Μονής, η οποία σε περιόδους ακμής είχε πλούτο βιβλίων και χειρογράφων. Μία απογραφή που έγινε το έτος 1725 περιλαμβάνει μόνο λειτουργικά, πενήντα βιβλία.
Από τα βιβλία αυτά ελάχιστα διασώθηκαν και βρίσκονται στη Μονή Ταξιαρχών . Μεταξύ αυτών είναι και οι δύο χειρόγραφα κώδικες της Μονής, ο παλαιότερος με αρχική χρονολογία 1710 και ο νεώτερος (1919), οι όποιοι μας δίνουν πολύτιμες πληροφορίες για την ιστορική διαδρομή της.
Η αρχιτεκτονική της εκκλησίας της μονής είναι και αυτή κάτι το μοναδικό. Η υψηλή, σε σύγκριση με το μήκος και το πλάτος της, οροφή της είναι κάτι που δεν το συναντάς συχνά.
Το εσωτερικό του ναού, εντυπωσιάζει με τις εκπληκτικές μεταβυζαντινές τοιχογραφίες του. Στην μονή φυλάσσεται ως πολύτιμος θησαυρός η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Αγνούντα.Είναι το αρχαιότερο μοναστικό κέντρο της Επιδαυρίας, από όπου προήλθαν οι άλλες τρεις Μονές της περιοχής Εδώ εγκαταστάθηκε αρχικά μοναχός ο Όσιος Αντώνιος ο νεώτερος, πριν αναχωρήσει για την απόμερη παραλία της
Πολεμάρχας τον 15ο αιώνα, όπου με τους άλλους συνασκητές του ίδρυσε την ομώνυμη Μονή.Έπειτα από πειρατική επιδρομή, όσοι μοναχοί σώθηκαν από τη σφαγή και την αιχμαλωσία, εγκατέλειψαν την Πολεμάρχα αφήνοντας μισοτελειωμένα τα κελιά και κατέφυγαν στην ασφαλέστερη ορεινή και δασώδη περιοχή πάνω από την Αρχαία Επίδαυρο, όπου ίδρυσαν την τρίτη κατά σειρά Μονή Καλαμίου.
Αργότερα, ίδρυσαν τη Μονή Ταξιαρχών στα μέσα του 15ου αιώνα στην πεδινή τοποθεσία Καρλακώνα.