Έντονη νευρικότητα και επικοινωνιακό πανικό προκάλεσε στην Τουρκία η υπογραφή του νέου τριμερούς αμυντικού προγράμματος Ελλάδας, Ισραήλ και Κυπριακής Δημοκρατίας. Η συμφωνία, που επικυρώθηκε στην Ιερουσαλήμ από Νετανιάχου, Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη, αντιμετωπίζεται στην Άγκυρα ως ξεκάθαρο μήνυμα ότι οι γειτονικές χώρες δεν σκοπεύουν πλέον να υποχωρήσουν απέναντι στις επιθετικές της βλέψεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τουρκικά μέσα, όπως η Sabah, κάνουν λόγο για «αντιτουρκικό άξονα», ομολογώντας ουσιαστικά ότι η πολιτική αναθεωρητισμού και οι απειλές της Τουρκίας έχουν οδηγήσει σε μια ισχυρή περιφερειακή συνεργασία που απομονώνει την Άγκυρα. Δεν λείπουν μάλιστα σενάρια περί πιθανής κοινής δύναμης άμεσης επέμβασης, κάτι που δείχνει το μέγεθος της ανησυχίας της για την απώλεια ελέγχου στην περιοχή.
Ιδιαίτερη ενόχληση προκαλεί στην Τουρκία ο ρόλος της Κύπρου, την οποία τουρκικές εφημερίδες παρουσιάζουν ως «στρατιωτική πλατφόρμα» του Ισραήλ. Η διαρκής εμβάθυνση της συνεργασίας Λευκωσίας – Τελ Αβίβ – Αθήνας και τα σχέδια για κοινές ασκήσεις εντείνουν τον τουρκικό φόβο ότι η Μεγαλόνησος δεν αποτελεί πλέον πεδίο επιβολής αλλά αντίστασης στις τουρκικές επιδιώξεις.
Στο ίδιο κλίμα, η ανάρτηση του Ισραηλινού στρατού στα τουρκικά για την τριμερή συνεργασία θεωρήθηκε από την Άγκυρα ως «πρόκληση» και ψυχολογική επιχειρήση – ένδειξη του πόσο ευάλωτη αισθάνεται όταν το αφήγημα ισχύος της αμφισβητείται δημόσια.
Παράλληλα, φιλοκυβερνητικά μέσα όπως η Yeni Akit επιτίθενται προσωπικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη, κατηγορώντας τον ότι «υπηρετεί δυτικά συμφέροντα», επιχειρώντας να υποβαθμίσουν τη δυναμική της Ελλάδας. Την ίδια στιγμή, όμως, αναγκάζονται να παραδεχθούν ότι προηγμένα συστήματα όπως τα F-35 και το Iron Beam μεταβάλλουν δραστικά τις ισορροπίες, γεγονός που καθιστά ολοένα και πιο άβολο το στρατηγικό περιβάλλον για την Άγκυρα.
Η πραγματικότητα είναι πως η Τουρκία βλέπει για πρώτη φορά τόσο καθαρά τις συνέπειες της πολιτικής επιθετικότητας που ακολουθεί τα τελευταία χρόνια: οι γείτονές της χτίζουν θεσμοθετημένες συμμαχίες, ενισχύουν την αποτρεπτική τους ισχύ και χαράσσουν κοινή στρατηγική. Και αυτό, όσο κι αν ενοχλεί την Άγκυρα, δεν είναι «αντιτουρκική κίνηση», αλλά απάντηση σε μια Τουρκία που εδώ και καιρό θεωρούσε ότι μπορεί να λειτουργεί χωρίς αντίλογο.