Στις 25 Οκτωβρίου 1944 πραγματοποιήθηκε η πρώτη οργανωμένη και επιχειρησιακώς σχεδιασμένη επίθεση των Ιαπώνων πιλότων αυτοκτονίας, που έμειναν στην ιστορία με τη λέξη «καμικάζι» (=Θεϊκός Άνεμος, στην ιαπωνική γλώσσα), στη διάρκεια της μεγάλης αεροναυμαχίας του κόλπου Λέϋτε στις Φιλιππίνες, μεταξύ των ΗΠΑ και της Αυτοκρατορικής Ιαπωνίας!
Το πρωτοφανές αυτό γεγονός, ο δυτικός κόσμος το πληροφορήθηκε έκπληκτος αργότερα, καθώς ήταν τελείως έξω από το φιλοσοφικό, θρησκευτικό και κοινωνικό τρόπο ζωής του, ενώ η στρατιωτική ηγεσία των Συμμάχων, ιδίως η αμερικανική, δεν ήθελε να πληγεί το ηθικό στο «εσωτερικό μέτωπο», δηλαδή στις οικογένειες των πολεμιστών του μετώπου.
Η παράδοση του ένδοξου θανάτου αντί της ατιμωτικής παραδόσεως, ήττας και συλλήψεως ως αιχμαλώτου ήταν βαθύτατα εμποτισμένη στην κουλτούρα και στον τρόπο ζωής των Ιαπώνων γενικώς και στην στρατιωτική κουλτούρα και στρατιωτικό Κώδικα Τιμής των Ιαπωνικών δυνάμεων όλως ιδιαιτέρως. Η παρουσία των πολεμιστών «Σαμουράϊ» και του Κώδικος Τιμής αυτών “Bushido” αποτελούσε τμήμα της ιαπωνικής κουλτούρας που οι νέοι μάθαιναν από τις οικογένειές τους και το σχολείο τους.
Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι εκτός από τις δυνάμεις των καμικάζι, που έμειναν στην Ιστορία, άνδρες σε αποστολές αυτοκτονίας στάλθηκαν και από άλλες «Μονάδες Ειδικής Επιθέσεως», όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάστηκαν όλες γενικώς οι μονάδες αυτοκτονίας είτε επρόκειτο για μονάδες υποβρυχίων αυτοκτονίας (“Kairyu”), είτε για μονάδες τορπιλλών αυτοκτονίας (“Kaiten”), είτε για ταχύπλοα αυτοκτονίας (“Shinyo”), είτε τέλος για δύτες αυτοκτονίας (“Fukuryu”), εκτός φυσικά των αεροπόρων “Kamikaze”, που ήταν οι πιο γνωστοί!
Στις 15 Ιουνίου 1944, συμφώνως με τις περισσότερες πηγές, ο Πλοίαρχος Μοτοχάρου Οκαμούρα, Διοικητής της Βάσεως Τατεγιάμα κοντά στο Τόκυο αλλά και της 341ης Αεροπορικής Σμηναρχίας του Αυτοκρατορικού Ναυτικού, ήταν ο πρώτος αξιωματικός στον οποίο δόθηκε η εντολή να εξετάσει κατά πόσο είναι επιχειρησιακά δυνατό να δημιουργηθούν μονάδες καμικάζι
Τον Αύγουστο του 1944, ανακοινώθηκε ότι άρχισε η εκπαίδευση νεαρών πιλότων σε αποστολές αυτοκτονίας, από έναν πιλότο-εκπαιδευτή (Τακέο Ταγκάτα), σε αεροδρόμιο της Ταϊβάν.
Στις 14 Οκτωβρίου 1944, συμφώνως με κάποιες πηγές, το USS “Reno” χτυπήθηκε, αλλά δεν βυθίστηκε, από ένα μοναχικό αεροσκάφος που προσέκρουσε με βύθιση στο κατάστρωμά του!
Ο Υποναύαρχος Μασαφούνι Αρίμα, Διοικητή του 26ου Αεροπορικού Στολίσκου της Αεροπορίας του Αυτοκρατορικού Ναυτικού, είναι αυτός που από όλους θεωρείται ως ο «εφευρέτης» της τακτικής των καμικάζι.
Στις 15 Οκτωβρίου 1944, ο ίδιος ο Αρίμα, προσωπικώς, ηγήθηκε της επιθέσεως εναντίον του αεροπλανοφόρου USS “Franklin” στον κόλπο του Λέϋτε, επιβαίνων σε ένα δικινητήριο βομβαρδιστικό Μιτσουμπίσι G4M “Betty”, το οποίο οδήγησε να συντριβεί στο κατάστρωμα του αμερικανικού σκάφους. Μάλιστα πριν την απογείωσή του, διέταξε το υπόλοιπο πλήρωμα να αποβιβαστεί ώστε να μην θυσιαστούν αδίκως τόσα άτομα. Μολονότι το σφοδρότατο αντιαεροπορικό πυρ από όλα τα αμερικανικά πλοία απέτρεψε τους νεαρούς πιλότους από το να πλησιάσουν τα σκάφη, ο έμπειρος ναύαρχος και πιλότος ήταν ο μόνο που τα κατάφερε. Η θυσία του αυτή αποτέλεσε και την καλύτερη «διαφήμιση» του νέου σώματος και της νέας τακτικής μεταξύ των υπολοίπων πιλότων των Αεροποριών Στρατού και Ναυτικού, καθώς τότε οι Ιάπωνες δεν διέθεταν Αεροπορία σε ξεχωριστό Κλάδο! Ο Αρίμα προήχθη μεταθανατίως σε Αντιναύαρχο και η Ανωτάτη Ηγεσία των Ιαπωνικών ΕΔ έδωσε εντολή να σχηματιστεί επισήμως η πρώτη μονάδα καμικάζι!
Στις 17 Οκτωβρίου 1944 ξεκίνησε η αεροναυμαχία της Λέϋτε, στον ομώνυμο κόλπο των Φιλιππίνων. Έξω από την πρωτεύουσα Μανίλα, έδρευε ο 1ος Αεροπορικός Στόλος της Αεροπορίας του Αυτοκρατορικού Ναυτικού, με 41 μόλις αεροσκάφη, διαφόρων τύπων, που ανέλαβε την αποστολή. Διοικητής του ήταν ο Αντιναύαρχος Τακιχίρο Ονίσι, που ήταν αυτός που με διαταγή του συγκροτήθηκε η πρώτη «Μονάδα Ειδικής Επιθέσεως» των καμικάζι!
Στις 19 Οκτωβρίου, σε μία σύσκεψη στην Αεροπορική Βάση Μπαλακαάτ (νυν Αερ.Βάση Κλαρκ) ο Ονίσι μιλώντας σε άλλους αξιωματικούς δήλωσε: «Δεν νομίζω ότι θα μπορεί να υπάρχει κάποιος άλλος βέβαιος τρόπος για να φέρουμε σε πέρας την αποστολή να κρατήσουμε τις Φιλιππίνες, από το να φορτώσουμε ένα καταδιωκτικό μαχητικό «Ζέρο» με μία βόμβα των 250 κιλών και να το αφήσουμε να συντριβεί πάνω σε ένα αμερικανικό αεροπλανοφόρο, ώστε αυτό να βγει εκλτός ενεργείας για μία εβδομάδα»!
Ο Αντιπλοίαρχος – πιλότος Ασαΐτσι Ταμάϊ ήταν αυτός που ζήτησε από μία ομάδα 23 νεαρών πιλότων, από τους οποίους όλοι είχαν εκπαιδευτεί σε αποστολές αυτοκτονίας, να συμμετάσχουν εθελοντικώς σε αυτήν την επίθεση. Όλοι, και οι 23 πιλότοι σήκωσαν το χέρι τους ως εθελοντές για να συμμετάσχουν στην τελευταία τους αποστολή! Ως 24ο και επικεφαλής τους, ο Αντιπλοίαρχος Ταμάϊ, ζήτησε να πάει ο τότε Υποπλοίαρχος Γιουκλίο Σέκι, ο οποίος μετά από σκέψη 10 δευτερολέπτων δέχτηκε. Ερωτώμενος αργότερα γιατί πήγε, είπε: «Δεν πήγα για να πεθάνω για την Πατρίδα ή για τον Αυτοκράτορα. Πήγα γιατί ουσιαστικώς διατάχθηκα από τον Διοικητή μου»!
Στις 25 Οκτωβρίου 1944, πραγματοποιήθηκε η πρώτη πλήρως οργανωμένη και επιχειρησιακά σχεδιασμένη αποστολή καμικάζι από πλευράς των Ιαπώνων!
Πέντε μονοκινητήρια καταδιωκτικά A6M «Ζέρο» με επικεφαλής τον Υποπλοίαρχο Σέκι, συμμετείχαν σε αυτήν την πρώτη αποστολή. Συνοδός χωρίς να συμμετάσχει αλλά για να παρακολουθήσει και έτσι να μεταφέρει πίσω στη βάση τυχόν λάθη στην εκτέλεση, ώστε να μην επαναληφθούν από τους επόμενους, ήταν ένας από τους άσους των Ιαπώνων, ο Χιρογιόσι Νισιζάβα. Οι πέντε καμικάζι επέλεξαν να επιτεθούν σε μερικά αεροπλανοφόρα συνοδείας (escort aircraft carriers). Ένα «Ζέρο» επιχείρησε να χτυπήσει τη φέγυρα του αεροπλανοφόρου USS “Kitkun Bay” αλλά τελικώς χτύπησε στο πλάϊ ενός ανελκυστήρα αεροσκαφών και έπεσε στη θάλασσα. Δύο άλλα «Ζέρο» ξεκίνησαν ταυτόχρονη βύθιση από διαφορετικά σημεία, κατά του αεροπλανοφόρου USS “Fanshaw Bay” αλλά καταρρίφτηκαν από το σφοδρό αντιαεροπορικό πυρ. Τα δύο τελευταία «Ζέρο», μεταξύ αυτών και του επικεφαλής Σέκι, ξεκίνησαν την βύθιση με στόχο το αεροπλανοφόρο USS “White Plains”. Ο Σέκι δεχόμενος σφοδρότατο πυρ και με το αεροπλάνο του να βγάζει φλόγες και καπνούς απομακρύνθηκε από τον αρχικό του στόχο και στη θέση του επέλεξε το αεροπλανοφόρο USS “Saint Lo”, που ήταν πολύ πιο κοντά του. Πραγματικώς, προσέκρουσε στο στόχο του και πέτυχε τη βύθισή του!
Ως τις 26 Οκτωβρίου 1944 που τέλειωσε η αεροναυμαχία του Λέϋτε άλλοι 55 καμικάζι από τη «Μονάδα Ειδικής Επιθέσεως» είχαν επιτελεί και χάσει τη ζωή τους, 55 καμικάζι, έχοντας προκαλέσει βλάβες σε έξι συνολικώς αεροπλανοφόρα, τρία από τα οποία ελαφρά συνοδείας, μαζί δε με αυτό που βυθίστηκε, επτά συνολικώς αεροπλανοφόρα τέθηκαν εκτός μάχης, ενώ χτυπήθηκαν και άλλα 40 πλοία, από τα οποία πέντε βυθίστηκαν, 23 υπέστησαν σοβαρές ζημιές και αβαρίες ενώ 12 άλλες ελαφρότερες.
Όλα τα υπόλοιπα, ως το τέλος του πολέμου, στις 15 Αυγούστου 1945 αποτελούν πλέον μέρος της Ιστορίας. Συνολικώς σκοτώθηκαν περίπου 3.800 πιλότοι Καμικάζι, νεαροί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ενώ πάνω από 7.000 ναυτικοί των Συμμάχων έχασαν τη ζωή τους σε αυτές τις επιθέσεις καμικάζι!
Τελευταίος καμικάζι που έχασε τη ζωή του ήταν ο πνευματικός τους πατέρας Ναύαρχος Ονίσι, ο οποίος, την ώρα που υπογραφόταν η άνευ όρων παράδοση της πατρίδος του στους Συμμάχους, επί του θωρηκτού USS “Missuri” στον κόλπο του Τόκυο, εκείνος, με το αεροπλάνο του, έκανε την τελευταία βύθιση στη θάλασσα και πήγε να συναντήσει τις χιλιάδες αεροπόρους του, οι οποίοι υπακούοντας στις διαταγές του είχαν χάσει ως τότε, και πριν από αυτόν, τη ζωή τους!