Υπάρχει μόνο ένα ιστορικό προηγούμενο για τη συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι στην Κύπρο τον 20 αίωνα. Είναι αυτό της χιτλερικής Γερμανίας των Ναζί έναντι της Τσεχοσλοβακίας στη διάρκεια του μεσοπολέμου.
Συγκεκριμένα την κρίσιμη δεκαετία του 1930, όταν οι Ναζί του Χίτλερ κυριάρχησαν πλέον στη Γερμανία ακύρωνοτας όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες και καταπατώντας τα δικαιώματα των μη γερμανικής καταγωγής πολιτών τους (με πρώτα θύματα τους γερμανοΕβραίους), άρχισαν να θέτουν σε εφαρμογή την γεωπολιτικο-ρατσιστική τους στρατηγική του “lebensraum”.
Στα γερμανικά “lebensraum” σημαίνει “ζωτικός χώρος” δηλ. χώρος χωρίς τον οποίο δεν μπορείς να επιβιώσεις. Η αρχική αυτή αντίληψη των Γερμανών πως έπρεπε να αποκτήσουν και αυτοί αποικίες – “ένα χώρο κάτω από τον Ήλιο” έλεγαν- όπως και οι άλλες Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, άρχισε στα τέλη του 19 αιώνα και κορυφώθηκε με την υιόθετηση της πλέον ως βασική ιδεολογική αρχή του χιτλερικού Ναζισμού.
Στη καρδιά του “lebensraum” βρίσκονταν ο ρατσισμός. Ήταν δηλαδή μια επεκτατική και ρατσιστική θέαση του κόσμου. Είναι έναντι στη Τσεχοσλοβακία που η ρατσιστική και επεκτατική αυτή πολιτική των χιτλερικών ναζί πρωτοεφαρμόστηκε τον Οκτώβριο του 1938 με την επαίσχυντη για τον πολιτισμό της Ευρώπης συμφωνία του Μονάχου, που αρχικά διχοτόμησε την Τσεχοσλοβακία και τελικά της άφησε στο έλεος των βουλιμικών ορέξεων των χιτλερικών ναζί.
Είχε προηγηθεί, τον Μάρτη του ίδιου έτους, η “προσάρτηση” (“Anschluss”) της Αυστρίας χωρίς η Αγγλία και η Γαλλία να διαμαρτυρηθούν. Και όχι μόνο. Τον Οκτώβριο αποδέχθηκαν – και πανηγυρικά μάλιστα στο Μόναχο- και την διχοτόμηση της Τσεχοσλοβακίας. Το “σκεπτικό” Άγγλων και Γάλλων τότε ήταν πως θυσιάζοντας την Τσεχοσλοβακία θα εξευμένιζαν τον Χίτλερ και θα διατηρούσαν την ειρήνη στη Ευρώπη. Και ως “τίμημα” επέτρεψαν την κατάλυση του κράτους της Τσεχοσλοβακίας από τους Ναζί. (Μια άλλη ερμηΝεία ήταν πως βασικό κίνητρο τους ήταν να τον στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά αυτό είναι άλλο και μεγάλο ζήτημα).
Η πολιτική του κατευνασμού των Ναζί αποδείχθηκε καταστροφική και οδήγησε στον αιματηρό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Ταΐζοντας το θηρίο άνοιγε περισσότερο η όρεξη του. Στα πλαίσια του “lebensraum” οι Ναζί έβλεπαν την Τσεχοσλοβακία ως ένα “μαχαίρι στη κοιλιά τους” (“a sword in their belly”) μια ορολογία που υιοθέτησαν και οι Τούρκοι για την Κύπρο και την επαναλάμβανε πυκνά συχνά ο μακαρίτης Τούρκος πρωθυπουργός Οζαλ.
Τη δε επεκτατική στρατηγική του “lebensraum” υιοθέτησε απροκάλυπτα – χρησιμοποιώντας μάλιστα και τη ορολογία- και ο ισλαμοφασίστας και “καρτάσιης” του Ερντογάν, ο Αχμέτ Νταβούτογλου στο περιβόητο του βιβλίο “Σρατηγικό Βάθος” που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια “φτηνή” εκδοχή του Γερμανικού “lebensraum”, αλλά ευλογημένη από τον Αλλάχ!
Στόχος της Τουρκίας ήταν και παραμένει η κατάλυση του κυπριακού κράτους. Όπως στη περίπτωση των Ναζί με τη Τσεχοσλοβακία. Για να υλοποιήσουν της επεκτατική και ρατσιστική τους πολιτική οι χιτλερικοί ναζί χρησιμοποίησαν ως αφορμή τη ύπαρξη γερμανικής μειονότητας στη Τσεχοσλοβακία (κατάλοιπο της αυτοκρατορίας τω Αψούρβγων) που αποτελούσε περίπου 20% του πληθυσμού της χώρας. Οι γερμανικής καταγωγής πολίτες ζούσαν στη περιοχή της Σουδητίας που λίγο πολύ συνόρευε με τη Ναζιστική Γερμανία.
Η ηγεσία των τελευταίων ήταν φανατισμένοι Ναζί και λειτουργούσαν ως πεμτοφαλαγγίτες των χιτλερικών. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί εδώ πως η Τσεχοσλοβακία ήταν μεν αδύναμη χώρα αλλά διέθετε πολύ καλή πολεμική μηχανή και επίσης πολύ ανεπτυγμένη πολεμική βιομηχανία. Είχε επίσης και εξαιρετική αμυντική οχύρωση στα σύνορα με τη Γερμανία, ενώ ήταν και η μόνη χώρα της μέσο- Ευρώπης που διατηρούσε δημοκρατικό πολίτευμα. Αλλά μόνη της έναντι του χιτλερικού ναζισμού ήταν καταδικασμένη.
Η Τσεχοσλοβακία του 1938 θυσιάστηκε από την Αγγλία και Γαλλία στο πλαίσιο της πολιτικής του κατευνασμού της ναζιστικής Γερμανίας. Ακολούθησε ο παγκόσμιος πόλεμος και η ήττα της ρατσιστικής και επεκτατικής πολιτικής του Ναζισμού. Μια από της συνέπεες της ήταν η πλήρης αποκατάστασης της κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Τσεχοσλοβακίας. Με τις δίκες της Νυρενμβέργης ο επιδρομικός πόλεμος θεσμοθετήθηκε ως το ύψιστο διεθνές έγκλημα και μαζί του άλλα συναφή εγκλήματα όπως π.χ. ο επικοισμός και η εθνοκάθαρση.
Με τη Χάρτα του ΟΗΕ ο πόλεμος έχει προγραφεί καθώς επίσης και η απειλή και χρήση βίας στις διακρατικές σχέσεις. Όμως όλα αυτά δεν απέτρεψαν στη Τουρκία να υιοθετεί και να υλοποιεί μια χιτλερική συμπεριφορά έναντι στη Κύπρο, που σήμερα παίρνει και τη μορφή ενός τρίτου επιδρομικού Αττίλα στην ΑΟΖ της. Αντίθετα όμως με την Χιτλερική Γερμανία, η Τουρκία αδυνατεί να κατάλυσει το κυπριακό κράτος. Με την αναμενόμενη εισβολή στη ΑΟΖ οι τουρκαλλάδες και οι ενεργούμενοί τους πιστεύουν πως ότι δεν κατάφεραν το 1964 και το 1974 θα το καταφέρουν επιτέλους το 2019 με ένα συνδιασμό στρατιωτικών εκβιασμών και ψυχολογικών επιχειρήσεων.
Όμως όπως και πριν δεν θα τα καταφέρουν γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Σήμερα δεν είναι 1938. Σήμερα κράτη δεν καταλύονται όση δύναμη και να στραφεί εναντίον τους. Μπορεί να υπάρξει αλλαγή καθεστώτων. Αλλά τα κράτη είναι αυθύπαρκτα. Ο μεταπολεμικός κόσμος σίγουρα δεν εξελίχθηκε όπως αναμέναμε. Αλλά δεν είναι αυτός που φαντασιώνονται οι ισλσμοφασίστες στην Άγκυρα. Το κυπριακό κράτος επιβιώνει και θα επιβιώσει με τη ιδιότητα του ως αυθύπαρκτο υποκείμενο του διακρατικού συστήματος. Και μαζί του θα επιβιώνουν και οι ελευθερίες των πολιτών του.
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Μάριου Ευρυβιάδη δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα hellasjournal.com