Σύμφωνα με τους νόμους μας, ένας 17χρονος βρίσκεται στο «κατώφλι της ωριμότητας». Μιας ωριμότητας, βέβαια, που ουσιαστικά μπορεί να μην επέλθει ποτέ. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη. Ο σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι να πούμε τον πόνο μας γενικώς. Είναι να τον πούμε ειδικώς:
Μα ψήφος στα 17;
Και για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, δεν αναφερόμαστε σε sms για τελεβότινγκ στη Γιουροβίζιον ή κάποιο εβδομαδιαίο τηλεριάλιτι. Ομιλούμε για το δικαίωμα του εκλέγειν σε εθνικό επίπεδο. Σε δημοτικές, περιφερειακές, βουλευτικές και ευρωπαϊκές εκλογές.
Ο νέος και η νέα, λοιπόν, των 17 ετών δεν μπορούν να παντρευτούν, ας πούμε, άμα δεν συμφωνήσουν οι γονείς τους εγγράφως. Εντάξει, η μαμά τους και κυρίως των αγοριών, δεν θα συμφωνήσει ίσως ποτέ –αλλά είπαμε, άλλα μας απασχολούν εδώ.
Επίσης δεν επιτρέπεται να οδηγήσουν (νόμιμα) –αλλά αυτό υποσχέθηκε πρόσφατα να το φροντίσει ο κύριος Καμμένος...
Σε περίπτωση παραβατικής συμπεριφοράς, ως τα τώρα ο 17χρονος τυγχάνει «θεραπευτικής» ή «αναμορφωτικής» αντιμετώπισης, λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Ποινικές κυρώσεις του επιβάλλονται σε περιπτώσεις βίαιης, μακροχρόνιας και επίμονης παραβατικότητας (και εφόσον δεν διαθέτει και καλό δικηγόρο, ίσως).
Ο επίσημος αριθμός ανήλικων εργαζομένων στην Ελλάδα αγγίζει τις 3.000 νέους μέχρι τα 18 τους χρόνια. Σίγουρα υπάρχει και ένα σεβαστό ποσοστό που δεν εμφανίζεται στις στατιστικές. Σύμφωνα με την έκθεση της Unicef «Η κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα – Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στα παιδιά», Απρίλιος 2014, το συνολικό ποσοστό εργαζόμενων παιδιών στην Ελλάδα είναι το 1,4% ή 6.340 παιδιά. Προσοχή: οι αμέσως παραπάνω αριθμοί αφορούν στα παιδιά στην Ελλάδα συνολικά, με ή άνευ μελλοντικών πολιτικών δικαιωμάτων.
Σε κάθε περίπτωση, το συνολικό αυτό ποσοστό απέχει πάρα πολύ από τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ψηφοφόρους που θα προκύψουν, που αποτελούν ένα ποσοστό περί του 5% επί του συνολικού ελληνικού εκλογικού σώματος.
Κατανοούμε το μέγεθος του ...φρέσκου αέρα που θα προκύψει; Ή του κοπανιστού. Διαλέγουμε και παίρνουμε. Ό,τι κι αν ψηφίζουμε, σε ό,τι και εάν πιστεύουμε.
Οι νέοι ανέκαθεν καλούνταν να σηκώσουν ένα μεγάλο βάρος στους ώμους τους. Δουλεύοντας, πολεμώντας, επαναστατώντας, μαθαίνοντας, προχωρώντας σε άγνωστα, νέα πεδία. Το βάρος που καλούνται να σηκώσουν είναι ολοένα και μεγαλύτερο από αυτό που μπορούν να σηκώσουν. Γι’αυτό και «σπάνε», «καίγονται» νωρίς. Πέφτουν άγουρα τα νέα παιδιά από το δέντρο. Και ο μόνος που κερδίζει είναι ο καλλιεργητής που θα τα ωριμάσει τεχνητά και θα τα πουλήσει για πρώτο πράμα στις αγορές.
Όλα τα μυαλά στα 17 είναι όμορφα, ελπιδοφόρα, δυνατά και με όνειρα.
Και φυσικά ανάμεσα στους 17χρονους υπάρχουν ώριμα μυαλά. Ώριμα για την ηλικία τους, όμως. Και φυσικά σε πολλούς από όσους ήδη ψηφίζουν εδώ και χρόνια, υπάρχουν ένα σωρό μη ώριμα μυαλά. Μηώριμα για την ηλικία τους, όμως.
Όλοι γνωρίζουμε πως μια ζωή έχουμε πήξει στα «κομμένα χέρια» και στους υπότροπους πια...Στο όνομα της δημοκρατίας πάντα, ε;
Μιας δημοκρατίας, βέβαια, που κάνει πολλούς από όσους ιδιωτικά κρίνουν την ψήφο στα 17 ως γελοία και λαϊκίστικη κίνηση για «εύκολες» ψήφους, να εμφανίζονται δημόσια ως υπέρμαχοι της προοδευτικότητας και της νέας πνοής και του ...να τα ακούς και να μην πιστεύεις στα αυτιά σου. Γιατί άλλη δημοκρατία μάλλον έχουμε στο σπίτι και άλλη στα πεζοδρόμια, στις ρούγες και στα κανάλια και τα σάιτ.
Όσοι κόπτονται περί της ωριμότητας των 17χρονων για μια τέτοια ευθύνη και περί της προοδευτικότητας της απόφασης αυτής, ας μπουν σε καμιά Β’ Λυκείου να παρακολουθήσουν, ας πούμε, το μάθημα της Πολιτικής Παιδείας. Ή το μάθημα κατεύθυνσης Β.Α.Κ.Ε. (Βασικές Αρχές Κοινωνικών Επιστημών). Ή ας ρωτήσουν τους μαθητές για τον κανονισμό διεξαγωγής των ενδοσχολικών εκλογών για τα Δεκαπενταμελή Συμβούλια. Ή για το πόσα μέλη γνωρίζουν από τα 15 του σχολείου τους, εκτός από αυτά που ψήφισαν, τους φίλους τους ή τους ωραίους του σχολείου δηλαδή.
Ένα από τα σύγχρονα κοινωνικά φαινόμενα, για να μην τα αποκαλέσουμε εγκλήματα, είναι η -από τη μια μεριά- αποστέρηση της παιδικότητας από τα παιδιά και ταυτόχρονα -από την άλλη- η αργοπόρηση της ωρίμανσής τους εξαιτίας (και) της καθυστέρησης εξόδου τους στην παραγωγή, στην αγορά εργασίας.
Τα παραφουσκώνουμε σαν γαλοπούλες με πληροφορίες που δεν πρόκειται ποτέ να προλάβουν να εξελιχθούν σε γνώση. Τα στουμπώνουμε με γκατζετάκια που αντί να τα προχωρήσουν μπροστά, τα γυρνούν πίσω αφαιρώντας τους δεξιότητες που θα μπορούσαν να είχαν αποκτήσει. Τα γυμνάζουμε να γίνουν χειροκροτητές όσων αδυνατώντας να πείσουν ένα ενήλικο μυαλό, καταφεύγουν στα ανήλικα. Τα καμαρώνουμε ως παπαγαλάκια που ξεστομίζουν ατάκες που δεν κατανοούν το νόημά τους. Προσθέτοντάς τους φυσικά και τις υποχρεώσεις που αναλογούν σε ένα δικαίωμα. Υποχρεώσεις που αδυνατούν να αναλάβουν υπεύθυνα. Για βιολογικούς λόγους. Τουλάχιστον.
Περιμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία να δούμε τους πολιτικούς αρχηγούς και τα στελέχη των κομμάτων, με πίρσινγκ και σκισμένα τζινάκια, με το γονατάκι ή το μπουτάκι έξω, να καταφθάνουν με σκέιτ και σκουτεράκια στις πλατείες και έξω από τα σχολεία μοιράζοντας καρτοκινητά μαζί με το προεκλογικό τους φυλλάδιο.
Αχ, έρημά μου νιάτα...
ΥΓ
Άσχετο:
Τελικά ο Καρβέλας έχει γράψει και πολιτικό στίχο, τον οποίο έχει ερμηνεύσει και χορέψει ο Σάκης (εεε, όχι και ποιος Σάκης!...):
Μη φοβάσαι, δεν είμαι τόσο τρελός
μην πιστεύεις αυτά που λέει ο λαός
Δωσ’ μου μια ευκαιρία "όχι" πριν πεις
Δε θα το μετανιώσεις, να το θυμηθείς
Θα σου κάνω μακαρόνια με κιμά για να φας
θα σου κάνω και μασάζ στα πόδια σου αν πονάς
Θα `μαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος επί γης
φτάνει μοναχά μια μέρα σπίτι μου να `ρθείς
Έλα μου
είναι ακίνδυνη η τρέλα μου
έλα μου, έλα μου
Έλα μου
είναι ακίνδυνη η τρέλα μου
Σ’ αγαπώ
έλα μου, έλα μου
Θα σου δείξω κι ένα άλμπουμ που `μαι μωρό
Θα σου πω και ιστορίες από το σχολειό
Θα σου βάλω να ακούσεις τραγούδια παλιά
Μη φοβάσαι, θα χορεύουμε με φώτα ανοιχτά
Λέτε να δούμε τελικά το Σάκη στη Βουλή;
Σάκηηηηηηηηηη!