Αντιμέτωπα με τη φρίκη του πολέμου έρχονται καθημερινά εκατομμύρια παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας. Ορισμένα γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου, άλλα τραυματίστηκαν και άλλα έχασαν τη ζωή τους. Το BBC δημοσιεύει μερικές τραγικές ιστορίες από αυτά τα παιδιά τα οποία περιγράφουν όσα φριχτά γεγονότα έχουν βιώσει.
Γεννημένο μέσα στη φρίκη του πολέμου στη Γάζα, το κοριτσάκι ενός μηνός ξαπλωμένο σε θερμοκοιτίδα δεν γνώρισε ποτέ την αγκαλιά ενός γονιού. Γεννήθηκε με καισαρική τομή αφού η μητέρα της, Χάνα, σκοτώθηκε κατά ισραηλινή αεροπορική επιδρομή. Η Χάνα δεν έζησε για να δώσει όνομα στην κόρη της. «Την αποκαλούμε απλώς κόρη της Χάνα Αμπού Άμσα», λέει η νοσοκόμα Ουάρντα αλ-Αουάουντα, η οποία φροντίζει το μικροσκοπικό νεογέννητο στο νοσοκομείο al-Aqsa στο Deir al-Balah στην κεντρική Γάζα.
Μέσα στο χάος που προκαλείται από τις συνεχιζόμενες μάχες και με ολόκληρες οικογένειες σχεδόν να έχουν σκοτωθεί, οι γιατροί και οι διασώστες συχνά παλεύουν να βρουν κάποιον να φροντίζει αυτά τα παιδιά που έμειναν πίσω.
«Έχουμε χάσει την επαφή με την οικογένειά της», μας λέει η νοσοκόμα. «Κανένας από τους συγγενείς της δεν έχει εμφανιστεί και δεν ξέρουμε τι απέγινε ο πατέρας της».
Τα παιδιά, που αποτελούν σχεδόν το ήμισυ του πληθυσμού της Γάζας, των 2,3 εκατομμυρίων, έχουν δει τα πάντα γύρω τους να καταρρέουν λόγω του πολέμου.
Αν και το Ισραήλ λέει ότι προσπαθεί να αποφύγει τις απώλειες αμάχων περισσότεροι από 11.500 ανήλικοι έχουν σκοτωθεί σύμφωνα με Παλαιστίνιους υγειονομικούς αξιωματούχους. Ακόμη περισσότεροι έχουν τραυματιστοί άσχημα.
Είναι δύσκολο να ληφθούν ακριβή στοιχεία, αλλά σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση του Ευρωμεσογειακού Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μιας μη κερδοσκοπικής ομάδας, περισσότερα από 24.000 παιδιά έχουν χάσει επίσης τον έναν ή και τους δύο γονείς.
Ο Ιμπραήμ Αμπού Μους, μόλις 10 ετών, υπέστη σοβαρά τραύματα στο πόδι και στο στομάχι όταν ένας πύραυλος έπληξε το σπίτι του. Αλλά τα δάκρυά του είναι για τη νεκρή μητέρα του, τον παππού και την αδερφή του.
«Μου έλεγαν συνέχεια ότι νοσηλεύονται στον επάνω όροφο στο νοσοκομείο», λέει ο Ιμπραήμ καθώς ο πατέρας του σφίγγει το χέρι του.
«Αλλά έμαθα την αλήθεια όταν είδα φωτογραφίες στο τηλέφωνο του μπαμπά μου. Έκλαψα τόσο πολύ που πόνεσα».
Τα ξαδέρφια της οικογένειας Χουσεΐν έπαιζαν μαζί, αλλά τώρα κάθονται δίπλα στους αμμώδεις τάφους, όπου κάποιοι συγγενείς τους είναι θαμμένοι σε ένα σχολείο που μετατράπηκε σε καταφύγιο στην κεντρική Γάζα. Ο καθένας έχει χάσει τον έναν ή και τους δύο γονείς του.
«Ο πύραυλος έπεσε στην αγκαλιά της μαμάς μου και το σώμα της σχίστηκε σε κομμάτια. Για μέρες παίρναμε τα μέρη του σώματός της από τα ερείπια του σπιτιού» λέει ο Αμπέντ Χουσείν, η οποία ζούσε στον προσφυγικό καταυλισμό al-Bureij.
«Όταν είπαν ότι ο αδερφός μου, ο θείος μου και ολόκληρη η οικογένειά μου σκοτώθηκαν, ένιωσα ότι η καρδιά μου αιμορραγούσε από φωτιά».
Με μάτια άυπνα και κουρασμένα, ο Άμπεντ μένει ξύπνιος τη νύχτα αφού φοβάται από τους ήχους των ισραηλινών βομβαρδισμών και νιώθει μόνος.
«Όταν ζούσαν η μαμά και ο μπαμπάς μου, κοιμόμουν, αλλά αφού σκοτώθηκαν, δεν μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Κοιμόμουν δίπλα στον μπαμπά μου», εξηγεί.
Ο Αμπέντ και τα δύο αδέρφια του που επέζησαν φροντίζονται τώρα από τη γιαγιά τους, αλλά η καθημερινή ζωή είναι πολύ δύσκολη.
«Δεν υπάρχει φαγητό ή νερό», λέει. «Πονάω στο στομάχι που πίνω θαλασσινό νερό».
Ο πατέρας της Κίνζα Χουσείν σκοτώθηκε ενώ προσπαθούσε να βρει και να φέρει αλεύρι για να φτιάξει ψωμί. Την στοιχειώνει η εικόνα του πτώματος. «Δεν είχε μάτια και η γλώσσα του κόπηκε», θυμάται.
«Το μόνο που θέλουμε είναι να τελειώσει ο πόλεμος», λέει. «Όλα είναι λυπηρά».
Σχεδόν όλοι στη Γάζα βασίζονται πλέον σε φυλλάδια βοήθειας για τα βασικά. Αλλά η υπηρεσία του ΟΗΕ για τα παιδιά, η Unicef, λέει ότι η μεγαλύτερη ανησυχία της είναι για περίπου 19.000 παιδιά που είναι ορφανά ή έχουν καταλήξει μόνα χωρίς κανέναν ενήλικα να τα φροντίζει.
«Πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν βρεθεί κάτω από τα ερείπια ή έχουν χάσει τους γονείς τους στον βομβαρδισμό του σπιτιού τους», λέει ο Τζόναθαν Κρικ, επικεφαλής επικοινωνίας της Unicef Παλαιστίνης, από τη Ράφα στη νότια Γάζα. Άλλα έχουν βρεθεί σε ισραηλινά σημεία ελέγχου, νοσοκομεία και στους δρόμους.
«Οι μικρότεροι πολύ συχνά δεν μπορούν να πουν το όνομά τους και ακόμη και οι μεγαλύτεροι είναι συνήθως σε σοκ, οπότε μπορεί να είναι εξαιρετικά δύσκολο να τους αναγνωρίσουμε και ενδεχομένως να τους ανασυντάξουμε με την ευρύτερη οικογένειά τους».
Ακόμη και όταν μπορούν να βρεθούν συγγενείς, δεν είναι πάντα σε θέση να βοηθήσουν στη φροντίδα των παιδιών που πενθούν για τους γονείς τους ή τα αδέρφια τους.
Η Unicef πιστεύει ότι σχεδόν όλα τα παιδιά στη Γάζα χρειάζονται τώρα ψυχική στήριξη. Με τις ζωές τους κατεστραμμένες, ακόμα και όταν θα υπάρξει διαρκής κατάπαυση του πυρός, πολλοί θα μείνουν με τρομερές απώλειες που θα αγωνιστούν να ξεπεράσουν.