Ο Λάκης Λαζόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό People και δεν δίστασε να απαντήσει σε όσες ερωτήσεις του τέθηκαν.
Τόνισε μεταξύ άλλων ότι πάντα θα είναι ένας επαρχιώτης στην Αθήνα, ενώ τόνισε ότι δεν αδίκησε κανέναν.
Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξης:
Το να έχεις ανθρώπους γύρω σου που να σου υπενθυμίζουν την αφετηρία σου μάλλον λειτουργεί και ως ένας διάδρομος προσγείωσης, δεν ξεφεύγεις…
Η επαρχία είναι ρίζα μου. Ξέρω ότι θα είμαι πάντα ένας επαρχιώτης στην Αθήνα, που οι επαρχιώτες θα με καταλαβαίνουν πιο πολύ από τους Αθηναίους. Αυτό το γνωρίζω, το νιώθω, το αντιλαμβάνομαι.
Δεν είχες την ανάγκη ποτέ να νιώσεις…
Αθηναίος; Καθόλου!
Αποδεκτός; Να καθίσεις ως ίσος στο ίδιο τραπέζι;
Καθόλου δεν με αφορά αυτό.
Δεν νιώθεις μειονεκτικά;
Καθόλου μειονεκτικά. Συνεχίζει να με συγκινεί ο τρόπος που θα καθίσω σε ένα τραπέζι μιας επαρχιακής πόλης ή ενός χωριού, όπου θα φάμε όλοι μαζί, παρά αυτό εδώ, που τρώει ο καθένας μόνος του και χωρίζουν μια σαλάτα σε 160 κομμάτια. Δεν μπορώ… Δεν νιώθω βολικά. Στην Αθήνα με έφερε η δουλειά, όχι η αγάπη μου προς τη μεγάλη πόλη.
Υπάρχουν φίλοι που έχασες την περίοδο που ήσουν εκτός τηλεόρασης;
Όχι. Τους φίλους μου δεν τους έχασα, έχω όσους είχα πάντα. Τώρα αυτό, που έρχονται κάποιοι και φεύγουν λόγω της δημοσιότητας, υπάρχει πάντα. Είναι σαν τα καιρικά φαινόμενα.
Άρα, δεν σε προβλημάτισε…
Με άλλους περνάμε τα χρόνια μας, με άλλους τους μήνες μας και με άλλους τις ημέρες μας. Είναι τρία διαφορετικά είδη ανθρώπων. Μπορεί να βλέπεις έναν άνθρωπο μία φορά τον χρόνο και να είναι κάποιος που εμπιστεύεσαι και τον ακούς, και να βλέπεις ανθρώπους καθημερινά που να μη σημαίνουν τίποτε, από άποψη επιρροής.
Η μεγάλη αποδοχή και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών έχει και μια άλλη όψη, όχι τόσο πανηγυρική… Πόση πίεση έχεις αισθανθεί;
Τρομακτική.
Πώς τη διαχειρίζεσαι;
Δεν μπορώ να τη διαχειριστώ, είναι τρομακτική. Ώρες ώρες νομίζω πως θα πεταχτεί το μυαλό μου έξω από το κεφάλι. Και δεν ξέρω αλήθεια γιατί πιέζω τόσο πολύ τον εαυτό μου. Τον κακομεταχειρίζομαι.
Πόσες ώρες κοιμάσαι σε τέτοιες δύσκολες περιόδους;
Έχει τύχει χρονιά να έχω βγει μόνο μία Πέμπτη έξω. Έναν χρόνο ολόκληρο. Όταν έχω το Τσαντίρι, δεν με βλέπεις πουθενά. Τώρα θα πρέπει να πάω κάπου την Τρίτη (σ.σ. την περασμένη Τρίτη) και έχω κάνει υπολογισμούς για το πόσο νωρίς πρέπει να ξεκινήσω, πόσες ώρες θα καθίσω και από πού θα κερδίσω πίσω τις δύο ώρες που θα λείπω. Αλλάζω ένα ολόκληρο σύστημα για να κερδίσω αυτές τις δύο ώρες που θα πάω κάπου. Δεν μου αρέσει καθόλου που το κάνω αυτό.