Με το που πέφτει η νύχτα, το κρύο περονιάζει στο ποτάμι του Εβρου. Η ατμόσφαιρα στο «σημείο μηδέν», στο τελωνείο των Καστανιών, όπου παραμένουν στα «χαρακώματα» μερικές χιλιάδες νεαροί, σχεδόν πιτσιρικάδες, μετανάστες/πρόσφυγες από την τουρκική πλευρά και εκατοντάδες αστυνομικοί και στρατιώτες από την ελληνική, είναι αποπνικτική.
Παγωμένος αέρας, υγρασία και χημικά κάνουν αφόρητη την πολύωρη παραμονή στον χώρο. Και όμως δεν φεύγει κανείς. Οι επίδοξοι «εισβολείς» μένουν πίσω από το συρματόπλεγμα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα επιχειρήσουν μια μαζική έφοδο, θα σπάσουν τα συρματοπλέγματα και θα αναγκάσουν τους Ελληνες φρουρούς να υποχωρήσουν, ώστε να κάνουν το πρώτο, μεγάλο βήμα, προς την Ευρώπη.
Οι Ελληνες φρουροί, πίσω από τον φράχτη, πιστοί στο καθήκον και με αυστηρές τις διαταγές «να μην περάσει κουνούπι» από το τελωνείο, παραμένουν με το όπλο στο χέρι. Απαντούν με ρίψη χημικών και χειροβομβίδων κρότου λάμψης στα συχνά «γιουρούσια» για να παραβιαστούν τα συρματοπλέγματα.
Οι καταυλισμένοι νεαροί απαντούν με πέτρες, ξύλα, αλλά και κάποια εκτοξευόμενα δια χειρός, δικήν χειροβομβίδας, χημικά, τα οποία κατά τις ελληνικές αρχές εφοδιάζονται από την τουρκική στρατοχωροφυλακή η οποία, τους βοηθάει να προωθηθούν, αλλά και να αντέξουν στο ποτάμι… Αυτός ο «πόλεμος χαρακωμάτων» διεξάγεται από την Παρασκευή στον Εβρο, όταν εμφανίστηκαν προσφυγικά καραβάνια και εγκαταστάθηκαν στο τελωνείο των Καστανιών και ουδείς μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί. Βράδυ του Σαββάτου. Καθώς σκοτεινιάζει, οι 800 περίπου κάτοικοι των Καστανιών, κλείνονται στα σπίτια τους.Υπό νορμάλ συνθήκες τέτοια μέρα και μάλιστα Απόκριες, στο χωριό τους θα γινόταν «χαμός».
Καραβάνια Ελλήνων από όλη τη Βόρεια Ελλάδα ακόμα και κάτω από τον Ολυμπο, θα συνωστίζονταν στο τελωνείο για να περάσουν «απέναντι», για τα ψώνια τους και οι ταβέρνες, τα καφέ, τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης θα έκαναν χρυσές δουλειές με τους «λευκούς» Τούρκους που παραδοσιακά καταφθάνουν (μαζικά) στις πόλεις και τα χωριά του Εβρου για να διασκεδάσουν «ευρωπαϊκά», να ξεφαντώσουν μακριά από τα βλοσυρά βλέμματα των ισλαμιστών συμπατριωτών τους.
Τώρα το χωριό εμφανίζει όψη «έρημου στρατώνα». Οχι, δεν το έχουν εγκαταλείψει, τουλάχιστον έως τώρα, οι κάτοικοί του, όπως ψευδώς διαδόθηκε, και ούτε εμφανίζονται διατεθειμένοι να το κάνουν.
«Δεν φοβόμαστε εμείς εδώ στα σύνορα, είμαστε συνηθισμένοι με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, που άλλωστε δεν μένουν ούτε λεπτό εδώ και όταν περνάνε το ποτάμι, φεύγουν για μέσα. Απλώς υπάρχει μια απογοήτευση στο χωριό, περιμέναμε αυτές τις μέρες να δουλέψουμε και τώρα βλέπετε τι γίνεται», μας λέει ο υπάλληλος του συνοριακού πρατηρίου υγρών καυσίμων.
Ώρα 7 μ.μ. Είναι η ώρα της ενημέρωσης. Οι απεσταλμένοι δεκάδων τηλεοπτικών συνεργείων, εφημερίδων, μεγάλων πρακτορείων ειδήσεων, συγκεντρωνόμαστε στον χώρο μπροστά στο κλειστό ελληνικό τελωνείο, σε απόσταση χιλίων περίπου μέτρων από το «σημείο επαφής» όπου δεν μπορεί κανείς να πλησιάσει, άνευ αδείας.
Πηγή: Καθημερινή