Σε ένα ακόμη επεισόδιο εργαλειακής χρήσης του παλαιστινιακού ζητήματος για πολιτικό εντυπωσιασμό, το παραδοσιακό πανηγύρι της Ψημένης στην Αμοργό μετατράπηκε το βράδυ της 26ης Ιουλίου σε πεδίο διχασμού, έντασης και –τελικά– ντροπής.
Μια μικρή ομάδα συμμετεχόντων ύψωσε σημαία της Παλαιστίνης και φώναξε το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», αναστατώνοντας τους παρευρισκόμενους, σε μια ενέργεια παντελώς εκτός συμφραζομένων. Δεν πρόκειται για πολιτική διαμαρτυρία σε κάποιο δημόσιο χώρο ούτε για διαδήλωση· ήταν ένα λαϊκό πανηγύρι σε νησιωτική κοινότητα, που χρησιμοποιήθηκε σκόπιμα για πολιτική προβολή μέσω ενός κατασκευασμένου «ακτιβισμού».
Ο τραγουδιστής αντέδρασε λέγοντας: «Λευτεριά στην Ελλάδα και στην Κύπρο», πυροδοτώντας την οργή των εμπνευστών της παρέμβασης και προκαλώντας σύγκρουση. Ρίχτηκαν αντικείμενα, σημειώθηκαν χειροδικίες και το γλέντι διακόπηκε, αφήνοντας πίσω του ένα χωριό διχασμένο.
Η υπόθεση της Παλαιστίνης έχει γίνει, ιδίως τα τελευταία χρόνια, το πρόσχημα για τη διοχέτευση ενός καλά καμουφλαρισμένου αντισημιτισμού, που εμφανίζεται ως «αντισιωνισμός» ή «αντιπολεμικός λόγος». Στην πραγματικότητα όμως, πολλοί από αυτούς που υψώνουν τη φωνή τους ενάντια στο Ισραήλ –όχι στην εξωτερική του πολιτική, αλλά στην ίδια την ύπαρξή του– έχουν κατά νου κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Κι όταν αυτός ο λόγος διοχετεύεται μέσα σε παραδοσιακές ελληνικές γιορτές, υπονομεύει μετωπικά τόσο την κοινωνική συνοχή όσο και τα ίδια τα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας.
Η Ελλάδα, ως σύμμαχος του Ισραήλ σε έναν εξαιρετικά ασταθή γεωπολιτικό χώρο, έχει κάθε λόγο να διατηρεί αδιάρρηκτες σχέσεις με την Ιερουσαλήμ. Όχι μόνο για στρατηγικούς και ενεργειακούς λόγους (Ανατολική Μεσόγειος, Τριμερής Συνεργασία), αλλά και για λόγους αξιακούς: το Ισραήλ, παρά τις αντιφάσεις του, είναι μια φιλελεύθερη δημοκρατία που αντιστέκεται σε έναν ολόκληρο άξονα φανατισμού, τρομοκρατίας και θεοκρατίας, από τη Χαμάς και την Χεζμπολάχ, έως το ιρανικό καθεστώς.
Οι φωνές που επιλέγουν να επιτίθενται μόνο στο Ισραήλ, αγνοώντας τις θηριωδίες της Χαμάς ή την εργαλειοποίηση του παλαιστινιακού από απολυταρχικά ισλαμικά καθεστώτα, δεν είναι αθώες. Όταν δε αυτές εισβάλλουν και σε τοπικά πανηγύρια, δεν πρόκειται για «ακτιβισμό» – αλλά για εσκεμμένο διχασμό. Και η ζημιά δεν περιορίζεται σε μια βραδιά ή ένα επεισόδιο· δημιουργεί εσωτερικές γραμμές ρήξης, καλλιεργεί πολιτικό φανατισμό και ενθαρρύνει ένα νέο, νεφελώδες αντισημιτισμό με ελληνική σφραγίδα.
Το φαινόμενο δεν είναι μεμονωμένο. Τις τελευταίες εβδομάδες, καταγράφηκαν τουλάχιστον τρία περιστατικά με κοινό παρονομαστή τον τυφλό αντιισραηλισμό:
– Στο κέντρο της Αθήνας, μέλη του Ρουβίκωνα προχώρησαν σε τραμπούκικη εισβολή σε κατάστημα αλυσίδας με αφορμή ισραηλινά προϊόντα, απειλώντας εργαζομένους και προκαλώντας φθορές.
– Στη Ρόδο, νεαροί Ισραηλινοί τουρίστες δέχτηκαν οργανωμένη επίθεση από ομάδα ατόμων που φώναζαν «δολοφόνοι», επειδή τόλμησαν να φορούν το αστέρι του Δαυίδ.
– Και στη Σύρο, μερίδα συνδικαλιστών και «αλληλέγγυων» εμπόδισε την πρόσδεση κρουαζιερόπλοιου που μετέφερε Ισραηλινούς τουρίστες, μετατρέποντας ένα λιμάνι της χώρας μας σε πεδίο εξαγόμενης ιδεολογικής υστερίας.
Είναι πλέον καιρός η κοινωνία, η αυτοδιοίκηση, ακόμα και η πολιτεία, να πουν ξεκάθαρα πως τα πανηγύρια μας δεν είναι ούτε πολιτικά βάθρα, ούτε διεθνιστικά φεστιβάλ. Είναι χώροι λαϊκής πολιτισμικής έκφρασης, συνδεδεμένοι με την τοπική παράδοση και την εθνική ενότητα. Όποιος τα εργαλειοποιεί για να φωνάξει συνθήματα εναντίον άλλων λαών ή κρατών δεν εκφράζει την ελευθερία λόγου, αλλά μια μισαλλοδοξία που πρέπει επιτέλους να καταγγελθεί ονομαστικά: πρόκειται για πολιτισμένο αντισημιτισμό.
Η Ελλάδα έχει μόνο να χάσει όταν επιτρέπει τέτοιες φωνές να κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο. Και σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει τίποτα πιο ξένο προς τον ελληνικό πολιτισμό από το να κρύβει κανείς τον φανατισμό του πίσω από σημαίες άλλων λαών.