Παράπονα για ανεπαρκή χρηματοδότηση από το Ιράν φέρεται να διατύπωσε η Χεζμπολάχ, σύμφωνα με ρεπορτάζ του ισραηλινού δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα KAN. Όπως αναφέρεται, το τελευταίο διάστημα βρίσκονται σε εξέλιξη επαφές μεταξύ ανώτερων στελεχών της οργάνωσης και της ιρανικής Δύναμης Κουντς, με αντικείμενο το ύψος των οικονομικών πόρων που προτίθεται να διαθέσει η Τεχεράνη προς τη Χεζμπολάχ εντός του έτους.
Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, η Χεζμπολάχ έχει ζητήσει χρηματοδότηση ύψους 2 δισ. δολαρίων, ποσό διπλάσιο από εκείνο που φέρεται να είχε αρχικά προγραμματίσει να προσφέρει το Ιράν. Κατά τη διάρκεια του 2024, η Τεχεράνη είχε ήδη μεταφέρει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στην οργάνωση, με στόχο την ανασυγκρότηση των δυνάμεών της, μετά τις απώλειες και τη συρρίκνωση που υπέστη λόγω του πολέμου με το Ισραήλ.
Παρά τη γενικότερη οικονομική αναστάτωση στον Λίβανο εξαιτίας των πολεμικών εξελίξεων, τα ενεργά μέλη της Χεζμπολάχ εξακολουθούν να λαμβάνουν μηνιαίους μισθούς, οι οποίοι θεωρούνται υψηλοί με βάση τα λιβανικά δεδομένα. Η οργάνωση συνεχίζει απρόσκοπτα τις αγορές οπλισμού, τη συντήρηση των επίγειων μονάδων της, τη μισθοδοσία, τη στρατολόγηση και την εκπαίδευση προσωπικού, χωρίς να έχουν καταγραφεί σοβαρές οικονομικές περικοπές.
Ωστόσο, σύμφωνα με το KAN, η Χεζμπολάχ εμφανίζεται δυσαρεστημένη, καθώς οι πρόσφατες συγκρούσεις με το Ισραήλ οδήγησαν σε σημαντικές απώλειες οπλικών συστημάτων που είχαν συσσωρευτεί επί δύο δεκαετίες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η αποκατάσταση αυτών των δυνατοτήτων απαιτεί, όπως εκτιμά η οργάνωση, τεράστιους οικονομικούς πόρους, γεγονός που εξηγεί την πίεση προς την Τεχεράνη για αυξημένη χρηματοδότηση.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το Ιράν έχει διοχετεύσει περίπου 1 δισ. δολάρια προς τη Χεζμπολάχ τους τελευταίους πέντε μήνες, μέσω δικτύων λαθραίας διακίνησης στο βόρειο Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι στο εσωτερικό του Ιράν καταγράφονται σοβαρά προβλήματα, όπως οξύτατη κρίση υδάτων, εκτεταμένες διακοπές ρεύματος και έντονη ατμοσφαιρική ρύπανση.
Πηγές υποστηρίζουν ότι το ιρανικό καθεστώς παραμένει σε «πλήρη άρνηση» μετά τον πόλεμο, δίνοντας προτεραιότητα στη στήριξη των περιφερειακών του συμμάχων αντί για την κάλυψη βασικών αναγκών του πληθυσμού. Ως αποτέλεσμα, δισεκατομμύρια δολάρια κατευθύνονται σε ένοπλες οργανώσεις, αντί να επενδύονται σε υποδομές ύδρευσης, ηλεκτροδότησης ή περιβαλλοντικής προστασίας, ενώ οι απλοί Ιρανοί συνεχίζουν να επωμίζονται το κόστος, χωρίς να υπάρχει οργανωμένη πολιτική δύναμη που να αμφισβητεί ουσιαστικά το καθεστώς.