Σαν σήμερα, στις 12 Σεπτεμβρίου 490 π.Χ., ημερομηνία που δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια, αλλά κατ’ εκτίμηση από τους περισσότερους ιστορικούς, πραγματοποιήθηκε η επική Μάχη του Μαραθώνος, που έκρινε υπέρ των Ελλήνων την πρώτη περίοδο των Ελληνο-μηδικών πολέμων, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τη σημαντική θέση των Αθηνών, μεταξύ των υπολοίπων Ελλήνων, όχι μόνο στον κατά θάλασσα αγώνα αλλά και στην ξηρά, ενώ ανέδειξε και τη στρατιωτική ιδιοφυία του Στρατηγού Μιλτιάδη!
Η τεράστια, αχανής θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος, Περσική Αυτοκρατορία του Δαρείου εκστρατεύει κατά της Ελλάδος, στην προσπάθειά της αφενός να επεκταθεί – αποκτώντας «ζωτικό χώρο», όπως θα λέγαμε δυόμιση χιλιετίες αργότερα – προς τη Δύση, και από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, αφετέρου δε για να τιμωρήσει «παραδειγματικώς» την Αθήνα και την Ερέτρια για την βοήθεια που πρόσφεραν οι δύο ισχυρές αυτές πόλεις στους Ίωνες, στην Ιωνική Επανάσταση των τελευταίων εναντίον των Περσών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στα εδάφη της τότε αχανούς Περσικής αυτοκρατορίας περιλαμβάνονταν τα βορειοανατολικά παράλια της Αφρικής, μεγάλο μέρος της Αιγύπτου, τα δυτικά παράλια του Ευξείνου Πόντου, ολόκληρη η Μικρά Ασία με το πλήθος των ελληνικών αποικιών (σημερινή Τουρκία), η περιοχή του του Καυκάσου (Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Γεωργία), οι σημερινές Συρία, Ισραήλ, Λίβανος, Ιορδανία, Ιράκ, Ιράν, Τουρκμενιστάν, μέρος του Αφγανιστάν και του Πακιστάν!
Οι περσικές δυνάμεις είναι τεράστιες για την εποχή, καθώς σύγχρονοι ιστορικοί υπολογίζουν τον αριθμό των πεζών έως 100.000 άνδρες και με αρχηγούς τους Δάτη και Αρταφέρνη, ο Δαρείος εκστρατεύει εναντίον της Ελλάδος.
Στη διάρκεια της εκστρατείας αυτής, οι Πέρσες καταλαμβάνουν τις Κυκλάδες, καταστρέφουν την Ερέτρια και τελικώς περνούν απέναντι στην Αττική, στρατοπεδεύοντας στην περιοχή του Μαραθώνος.
Εκεί, κατέφθασαν οι Ελληνικές δυνάμεις αποτελούμενες από 10.000 Αθηναίους και άλλους 1.000 Πλαταιείς, με Αρχηγούς τους Μιλτιάδη και Καλλίμαχο αλλά και άλλους σπουδαίους στρατηγούς όπως ο Θεμιστοκλής και ο Αριστείδης.
Έπειτα από ολιγοήμερη αναμονή, όπου οι δύο πλευρές, αναμετρούσαν τις δυνάμεις τους, σε ένα είδος πρωτόλειων «ψυχολογικών επιχειρήσεων» της εποχής, στις 12 Σεπτεμβρίου 490 π.Χ. δόθηκε η Μάχη.
Παρά το γεγονός ότι η αναλογία δυνάμεων ήταν συντριπτική υπέρ των Περσών, χάρις το ευφυές στρατήγημα του Μιλτιάδη, ο οποίος φρόντισε να ενισχύσει τις πτέρυγες τις ελληνικής παρατάξεως, έναντι της αντίστοιχης περσικής, μπόρεσε έτσι να περικυκλώσει τον Περσικό στρατό.
Επίσης υπέρ των Ελλήνων στάθηκε και το γεγονός ότι Αθηναίοι και Πλαταιείς ήσαν καλύτεροι στην μάχη «σώμα με σώμα», εξαιτίας της εκπαιδεύσεως και της εκγυμνάσεως που λάμβαναν από τη μικρή τους ηλικία, ησε αντίθεση μνε τον τρυφηλό βίο των Περσών.
Οι δύο προαναφερθέντες λόγοι συνέτειναν καθοριστικώς στην τελική ελληνική νίκη, καθώς οι Πέρσες πανικοβλήθηκαν και τράπηκαν σε άτακτη φυγή προς τα πλοία τους.
Στην Μάχη του Μαραθώνος διακρίθηκε ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος, ο οποίος ήταν πολύ υπερήφανος για τη συμμετοχή του σε αυτήν τη Μάχη, θεωρώντας τη συμμετοχή του ως το σπουδαιότερο έργο του!
Επίσης το περιστατικό με τον αδελφό του Κυναίγειρο θα μείνει στην παγκόσμια Ιστορία! Θυμίζουμε ότι ο Κυναίγειρος, όταν οι Πέρσες έτρεξαν υποχωρώντας προς την ακτή για να διαφύγουν με τον στόλο τους, προσπαθώντας να εμποδίσει ένα πλοίο να αποπλεύσει, το άρπαξε με το ένα χέρι του, περιμένοντας να φτάσουν οι συμπολεμιστές του και να το καταλάβουν. Τότε, ένας Πέρσης στρατιώτης του έκοψε το χέρι, οπότε ο Κυναίγειρος, χωρίς να διστάσει, πιάνει το περσικό πλοίο με το άλλο χέρι του. Όταν ο Πέρσης του έκοψε και το αυτό το χέρι, τότε ο Κυναίγειρος, άρπαξε το περσικό πλοίο με τα…δόντια του με αποτέλεσμα ο Πέρσης να τον αποκεφαλίσει και να φύγει το πλοίο!
Επίσης στην παγκόσμια ιστορία παρέμεινε και το περιστατικό του Φειδιππίδη, ο οποίος είχε τρέξει έπειτα από την μάχη του Μαραθώνα πίσω στην Αθήνα, για να αναγγείλει στους αγωνιούντες συμπολίτες του τη μεγάλη νίκη, φτάνοντας στην πόλη και λέγοντας το «Νενικήκαμεν» προτού ξεψυχήσει λόγω εξαντλήσεως! Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς ο Φειδιππίδης ήταν ένας άνθρωπος του οποίου τα κατορθώματα είναι εξωπραγματικά καθώς δεν κάλυψε «μόνο» την απόσταση των 42 χιλιομέτρων μετά την μάχη του Μαραθώνα από εκεί μέχρι την Αθήνα, στην οποία μάλιστα είχε πολεμήσει και ο ίδιος, αλλά μόλις μία βδομάδα περίπου πιο νωρίς, είχε διανύσει συνολικώς 500 χιλιόμετρα, καθώς είχε μεταβεί από την Αθήνα μέχρι την Σπάρτη για να ζητήσει την βοήθειά της για να πολεμήσουν μαζί όλοι οι Έλληνες στον Μαραθώνα, κάτι που οι Σπαρτιάτες είχαν αρνηθεί. Αυτά τα μοναδικά κατορθώματα του Φειδιππίδη ενέπνευσαν το 1896 τον Γάλλο αναβιωτή των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων των Αθηνών, να συμπεριλάβει σε αυτούς τον Μαραθώνειο δρόμο των 42.195 μέτρων, της κλασικής διαδρομής, με πρώτο νικητή τον Σπύρο Λούη, που έκτοτε αποτελεί μία από τις κορυφαίες στιγμές των εκάστοτε Ολυμπιακών αγώνων!
Με τη νίκη των Ελλήνων στο Μαραθώνα, αποδείχτηκε ότι οι Πέρσες δεν είναι αήττητοι και έτσι σώθηκαν όχι μόνον η Αθήνα και η Ελλάδα, αλλά ολόκληρος ο Δυτικός Πολιτισμός, έτσι όπως αυτός αναπτύχθηκε στηριζόμενος στη φιλοσοφία, τις τέχνες και τις Αξίες των Αρχαίων Ελλήνων.
Οι τελευταίοι, χάρις στο τρίπτυχο των Νικών σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα και Πλαταιές, αλλά και τις Θερμοπύλες παρέμειναν ελεύθεροι, μεγαλουργώντας στους επόμενους τρεις αιώνες σε Επιστήμες, Γράμματα και Τέχνες.
Η Μάχη του Μαραθώνος, πρώτη χρονικά, απέδειξε ότι οι Έλληνες ενωμένοι και πειθαρχημένοι μπορούσαν όχι μόνο να αντιμετωπίσουν, αλλά – το πιο σημαντικό – να νικήσουν τους πολυάριθμους Πέρσες. Η Μάχη επίσης θεωρείται ως μία από τις σπουδαιότερες μάχες όλων των εποχών, το δε στρατήγημα του Μιλτιάδους διδάσκεται σε όλες τις σύγχρονες στρατιωτικές σχολές ...
«Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν» (Σιμωνίδης ο Κείος)