Μέσα στην κοινωνία των ανταγωνισμών, των αγώνων δηλαδή για την επικράτηση ενός σε βάρος άλλου, ο άνθρωπος έχει συνηθίσει να μάχεται κατά των αντιπάλων μέχρι να τους εκμηδενίσει.
Σήμερα στην αρχή της χιλιετίας σχεδόν κάθε αγώνας, τείνει να γίνει ανταγωνισμός.
Λαμπρή εξαίρεση αποτελεί ο αγώνας για ανάδειξη του καλύτερου, που γίνεται με σύγκριση των ικανοτήτων των αγωνιζομένων, δηλαδή ο συναγωνισμός. Στον αγώνα αυτό δεν υπάρχουν αντίπαλοι, αλλά μόνο συναγωνιζόμενοι. Δεν υπάρχει ο σκοπός εκμηδενισμού των άλλων, αλλά ο σκοπός είναι να αναδειχθεί ο καλύτερος. Η νίκη θεωρείται πιο σπουδαία όταν κατορθωθεί με σκληρή προσπάθεια, παρά όταν είναι αποτέλεσμα δολιότητας ή καθαρής τύχης.
Η ιδέα αυτή γεννημένη στην Ελλάδα, ταυτίζεται με το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτός ο συναγωνισμός δεν φθείρει τον άνθρωπο και δεν καταστρέφει τον πολιτισμό του. Αντίθετα εξυψώνει, καλυτερεύει και δημιουργεί πρότυπα. Γι’ αυτό και θεωρείται ευγενής. Πρόκειται για αγώνα που ενώ αναδεικνύει νικητές, ποτέ δεν δημιουργεί νικημένους, γιατί σ’ αυτόν σημασία έχει το μέγεθος της προσπάθειας και όχι η επικράτηση αυτή καθ’ εαυτή.
Αυτές τις αρχές πρέπει να καλούνται οι ΝΕΟΙ και οι ΝΕΕΣ να τηρήσουν στους αγώνες της κοινωνικής και επαγγελματικής τους ζωής, αρχές που ωραιοποιούν και εξιδανικεύουν κάθε προσπάθεια στα πλαίσια της ιδέας του συναγωνισμού.
Έτσι, ο ειδήμων και έμπειρος παράγων που είναι ο διδάσκαλος τον οποίο κάθε εποχή εθεώρησε ως τον έμπειρο και ειδήμονα παράγοντα, που μπορεί να διαχειρισθεί την ανανέωση του φθειρόμενου παλαιού, επί παντός επιπέδου της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ώστε να μπορεί να αποχαιρετήσει τους πτυχιούχους τονίζοντας : ’’Ποτέ μη θεωρήσετε ότι με την ολοκλήρωση των σπουδών σας συμπληρώθηκε η ανάγκη μόρφωσής σας. Η απόκτηση του πτυχίου δεν είναι τέλος, αλλά η αρχή της επιστημονικής σας δράσεως. Πάντοτε να ενημερώνεσθε για την αδιάκοπη πρόοδο της επιστήμης με κριτικό πνεύμα.
Πάντοτε να προσπαθείτε για την εφαρμογή και την τελειοποίηση των γνώσεών σας, οξυδερκείς αλλά ταπεινόφρονες. Πάντοτε να προσπαθείτε να αναδειχθείτε, διαμέσου των έργων σας και χωρίς κομπασμό (έπαρση ή αλαζονεία)’’.
* Ο κ. Βασίλειος Κίμ. Μπένος είναι πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πειραιώς