Δεν γίνεται, κάτι άλλο θα υπάρχει. Δεν μπορεί σε αυτή την χώρα οι μισοί να είναι προδότες οι άλλοι αποστάτες, οι άλλοι πατριώτες και το χειρότερο; Στον κάθε ρόλο να εναλλάσσονται οι ίδιοι άνθρωποι. Όσοι ήταν χθες προδότες σήμερα είναι οι πατριώτες και το αντίστροφο…
Όσοι ήταν οι «εκτελεστές» της Καγκελαρίου Μέρκελ, είναι σήμερα τα αγαπημένα της παιδιά, και εκείνοι που ήταν οι εκλεκτοί των Γερμανών σήμερα τους σηκώνουν κεφάλι. Πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η χώρα με αυτά τα μυαλά;
Προφανώς ο Νίκος Κοτζιάς δεν είναι προδότης και πάντως δεν αγαπάει λιγότερο την πατρίδα του από όσους φωνάζουν «δώστε μας τα όπλα να πάρουμε τα Σκόπια».
Ούτε όμως είναι συνεργοί της Χρυσής Αυγής και εχθροί του εθνικού συμφέροντος όσοι διαφωνούν με την λύση που έδωσε στο Σκοπιανό κ. Κοτζιάς.
Είναι η διαφορετική αντίληψη για κρίσιμα ζητήματα, που αποτυπώνεται έτσι από τις διαφορετικές κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες, από διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και καταβολές. Αλλά μέχρι εκεί.
Το ότι ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο το εθνικό συμφέρον δεν σημαίνει ότι ο ένας είναι προδότης και ο άλλος πατριώτης. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τις προθέσεις και τα κίνητρα. Γιατί φυσικά δεν σημαίνει ότι ειδικά στην εξωτερική πολιτική και στην διπλωματία αρκούν οι καλές προθέσεις για να φέρουν και να νομιμοποιήσουν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα.
Ο κ. Κοτζιάς ανέλαβε μεγάλο ιστορικό βάρος επιλέγοντας να λύσει με κάθε τρόπο το θέμα της ονομασίας. Η σπουδή της Αθήνας να οδηγηθεί σε λύση το ονοματολογικό αποτέλεσε λάθος τακτική καθώς κανονικά ο πρωθυπουργός της πΓΔΜ κ. Ζόραν Ζάεφ ήταν ο επισπεύδων και αυτός που η πολιτική τύχη του κρίνονταν από το αν θα πετύχει η όχι την λύση. Για την Ελλάδα απλώς θα συνεχίζονταν η εκκρεμότητα με τις γνωστές πιέσεις και γκρίνιες.
Η κριτική θα πρέπει να ασκείται όχι γιατί δόθηκε το σύνθετο όνομα, αλλά γιατί η Ελλάδα αποδέχθηκε λανθασμένα να αναγνωρίσει η ίδια την «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα και μάλιστα η ίδια να αναγνωρίσει το δικαίωμα γενικευμένης χρήσης του όρου «Μακεδονία -Μακεδονικός» με την επεξήγηση που περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων στο ολέθριο άρθρο 7 της συμφωνίας, ότι δεν αφορά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την βόρεια ελληνική περιοχή… Για να κερδηθεί το έλασσον παραδόθηκε το μείζον.
Γιατί η διαφορά της ονομασίας δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το «εποικοδόμημα» όπως θα έλεγε και ένας μαρξιστής, επί του οποίου κτίστηκε ο μακεδονισμός και η διεκδίκηση αναγνώρισης «μακεδονικής» ταυτότητας.
Και αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού το οποίο είναι αναγνωρισμένο και στο οποίο προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει καμιά έξωθεν παρέμβαση: ο σλαβόφωνος στην πΓΔΜ μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του «Μακεδόνα» όπως και ο αλβανόφωνος πολίτης θεωρεί τον εαυτό του «Αλβανό».
Όμως είναι εντελώς διαφορετικό η Ελλάδα να αναγνωρίζει Μακεδόνες» που ομιλούν την «Μακεδονική» γλώσσα. Ο κ. Κοτζιάς και η κυβέρνηση θεωρούν ότι το κοινό ευρωατλαντικό μέλλον θα οδηγήσει στην άμβλυνση των σοβαρών προβλημάτων που γεννά αυτή η ελληνική αναγνώριση της «μακεδονικής» ταυτότητας. Ότι θα ρεύσουν οι ελληνικές επενδύσεις (από ποιες επιχειρήσεις άραγε;), θα συνεχίσουν οι «Μακεδόνες» της Βόρειας Μακεδονίας, να έρχονται διακοπές στην Χαλκιδική και στην Κατερίνη και όλα καλά...
ΠΗΓΗ: Το άρθρο του Νίκου Μελέτη δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Hellas Journal