Ο μύθος λέει πως μια νεράιδα πλάνεψε τον Connla και τον πήρε κοντά της, σε έναν παραδεισένιο τόπο στον βυθό της θάλασσας· ως εκεί ταξίδεψαν με το μαγικό κρυστάλλινο καράβι της, που μπορούσε να πετά πάνω από τη στεριά, πάνω και μέσα και κάτω από τη θάλασσα.
Ναι, αυτός ο κέλτικος μύθος είναι που ενέπνευσε τον Τζιμ Μόρισον να γράψει το Crystal Ship, δραματοποιώντας έναν —μάλλον όχι και τόσο δραματικό από μόνο του— χωρισμό.
Το τραγούδι ήταν «B-side» στο single Light my fire, αμφότερα περιλαμβάνονται στο The Doors (1967), το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος.
Δεν μπόρεσα να βρω γιατί οι διοργανωτές του φεστιβάλ street art της Οστένδης επέλεξαν να το ονομάσουν Crystal Ship Festival.
Η Οστένδη είναι η μεγαλύτερη παραλιακή πόλη του Βελγίου (έχει περίπου 70.000 κατοίκους). Ο οικισμός υπάρχει από τις αρχές του 13ου αιώνα και το όνομά του σημαίνει περίπου Άπω Ανατολή, μιας και βρισκόταν στο ανατολικό άκρο ενός μικρού νησιού, στο όριο μιας λιμνοθάλασσας (oost ende σημαίνει ανατολικό άκρο — ηστ εντ, που λέμε και στο χωριό μου) και η κύρια πηγή εισοδήματος των κατοίκων ήταν επί αιώνες η αλιεία.
Ίσως αυτή η σχέση αγάπης-μίσους που αναπτύσσουν με τη θάλασσα όλες οι κοινότητες που ζουν από αυτή να οδήγησαν στην επιλογή της ονομασίας του φεστιβάλ. Όπως και να ‘χει, στις 29 Μαρτίου η Οστένδη γέμισε street artists από όλο τον κόσμο και στις 10 Απριλίου οι τοιχογραφίες ήταν έτοιμες.
Έναν σημερινό ψαρά της Οστένδης διάλεξε και ο εικοσιεξάχρονος street artist Guido Van Helten για μοντέλο του στο έργο του στο Crystal Ship Festival.
Γεννημένος στην Ισλανδία και μεγαλωμένος στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, ο Guido ξεκίνησε από το κλασικό γκράφιτι — γυρνούσε δηλαδή με τους φίλους του την πόλη με ένα σπρέι στο χέρι και άφηνε την υπογραφή του στα βαγόνια των τρένων. Ύστερα από πέντε προσαγωγές (και τα αντίστοιχα πρόστιμα), συνειδητοποίησε ότι το γκράφιτι μπορεί και να είναι ακριβό σπορ. Σπούδασε στην Καλών Τεχνών, προσπάθησε να επιδοθεί στην ακουαρέλα, δεν έβρισκε όμως την ίδια ικανοποίηση.
Αυτό που κυρίως τού δημιούργησε τον εθισμό στη street art, απ' ό,τι λέει ο ίδιος, είναι ο δημόσιος χαρακτήρας της: το κοινό θα πάει να δει το έργο σου, και θα το δει αμέσως, χωρίς τη μεσολάβηση, το πλαίσιο και τα όρια ενός κλειστού χώρου, με τις δικές του ιδιότητες και προδιαγραφές. Ο Guido εντοπίζει τον χώρο, παίρνει άδεια να τον ζωγραφίσει και επιλέγει το θέμα του — λέει ότι δεν ξεκινάει αν δεν έχει αποφασίσει τι, πού και γιατί. Κάνει τη σχετική προεργασία με το κινητό του — έτσι με το κινητό φωτογράφισε και τον ψαρά της Οστένδης, το πορτρέτο του οποίου εν συνεχεία ζωγράφισε σε μια σιταποθήκη του λιμανιού της πόλης.
Πηγή: dimartblog