Ο Τζόνι Μάνα ήταν μόλις οκτώ ετών όταν η θεία του τον πήγε σε μια θεατρική παράσταση στην Δαμασκό, το 1999. Αυτή η παράσταση ήταν το έναυσμα για να αγαπήσει με πάθος την ηθοποιία και το θέατρο. "Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Μόλις μπήκα στο θέατρο μυρισα ένα άρωμα, ακόμα το μυρίζω σε όλα τα θέατρα που έχω πάει. Είναι το άρωμα της ελευθερίας", λέει ο 24χρονος Σύρος.
Ο Τζόνι πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο της Ελφρίντε Γέλινεκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας 2004) "Die Schauspielhaus", ένα αριστούργημα του σύγχρονου θεάτρου για την φυγή, την εξορία και την προσφυγιά. Πριν από λίγες ημέρες ακροδεξιοι εισέβαλαν στο θέατρο στην Βιένη και διέκοψαν για λίγο την παράσταση. Ανέβηκαν στη σκηνή με πανό, πέταξαν κόκκινη μπογιά και φυλλάδια στους περίπου 700 θεατές. Ακολούθησε συμπλοκή με οκτώ τραυματίες.
Η οικογένεια του Μάνα είναι Σύροι χριστιανοί, ο ίδιος σπούδασε θεατρολογία και γαλλική λογοτεχνία. Ονειρευόταν το Χόλιγουντ. Ομως τα όνειρά του άρχισαν να διαλύονται με τον εμφύλιο πόλεμο το 2011. Ο πατέρας του πέθανε στη φυλακή και ο ίδιος αναγκάστηκε να φύγει στον Λίβανο, λίγες ημέρες πριν αναγκαστεί να υπηρετήσει στον συριακό στρατό. Εκεί έκανε διάφορες δουλειές, όχι μόνο σαν ηθοποιός. Στις αρχές του 2015 η ζωή στην Βηρυττό έγινε πολύ δύσκολη κυρίως λόγω των περιορισμών στην έκδοση άδειας παραμονής στους πρόσφυγες από την Συρία.
Τότε αρχίζει το μακρύ ταξίδι του Τζόνι. Από τον Λίβανο στην Τουρκία και μετά με μια λέμβο, όπως χιλιάδες άλλοι στην Μυτιλήνη, και από εκεί χάρη στην θεία του στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Μια αγγελία για ένα βιενέζικο θέατρο που ζητούσε πρόσφυγες με εμπειρία σε θεατρικές παραστάσεις ξαναζωντάνεψε τα όνειρά του. "Είπα στον εαυτό μου: πόσοι πρόσφυγες μπορεί να υπάρχουν που να έχουν θεατρική εμπειρία, ένας, δύο, τρεις...έχω πιθανότητες" Και πράγματι είχε. Μάλιστα για την ερμηνεία του στην πράσταση του έργου της Γέλινεκ τιμήθηκε σε ειδικό βραβείο.
Ο ίδιος τονίζει το πόσο καλά του συμπεριφέρθηκαν οι Αυστριακοί: "δεν με αντιμετώπισαν σαν πρόσφυγα. Στη χώρα αυτή ο ένας σέβεται τον άλλον", επισημαίνει και συνεχίζει για την ζωή του εκεί: "είναι τόσο ωραίο να συναντάς νέους ανθρώπους, να μαθαίνεις νέες γλώσσες".
Ομως η πατρίδα του του λείπει πολύ, οι φίλοι και πάνω απ'όλα η μητέρα του που εξακολουθεί να ζει στην Δαμασκό.
"Οταν τελείωσει ο πόλεμος μπορεί να διδάξω Αραβικά σε αυστριακούς ηθοποιούς και να πάμε στη Συρία για να ανεβάσουμε εκεί παραστάσεις", λέει γελώντας.