Η νέα χρονιά πιθανόν να είναι αυτή που θα φέρει το τέλος σε κάποιους από τους σημερινούς αυταρχικούς ηγέτες ανά τον κόσμο – τους τέσσερις δυνάστες όπως ο Ταγίπ Ερντογάν, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Σι Τζιπίνγκ κα ο Χαμενεϊ, αναφέρει σε άρθρο του για την γαλλική εφημερίδα Liberation, ο Μπερνάρ Γκετά, παλαίμαχος δημοσιογράφος, κοινωνιολόγος και εκλεγμένο μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Μάλιστα ο Γκετά αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να ευχηθεί κανείς “καλή χρονιά” για το 2023 όταν ξεκίνησε με τα έκτροπα στη Βραζιλία, με την επίγνωση ότι ο πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας θα συνεχιστεί, ότι θα συνεχιστούν η καταστολή, οι δολοφονίες και οι εκτελέσεις στο Ιράν, όταν αναζωπυρώνεται η κρίση του Covid στην Κίνα.
Η “συμμορία των τεσσάρων”
Δεν είναι πλέον αδύνατο οι μεγάλοι τύραννοι του σήμερα να μην είναι όλοι στη θέση τους του χρόνου. Δεν αποκλείεται να χάσουν την εξουσία αρκετοί από αυτούς.
Για παράδειγμα ο Ερντογάν: Η Τουρκία θα ψηφίσει τον ερχόμενο Ιούνιο σε προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, σημειώνει ο αρθρογράφος, όταν ο πληθωρισμός έχει ήδη ξεπεράσει το 120% και ότι «ο σουλτάνος», όπως τον λένε, την τροφοδοτεί πεισματικά με αυξήσεις μισθών και στεγαστικά προγράμματα χωρίς χρηματοδότηση.
Ή ο Κινέζος Σι: Η αντιδημοφιλία του αυξάνεται συνεχώς και παρότι ο Σι δεν έχει κάλπες να αντιμετωπίσει, θα πρέπει να συμβιβαστεί με τις διαδηλώσεις ενάντια στην πολιτική του για τον μηδενισμό του Covid. Όχι άλλοι μαζικοί περιορισμοί, όχι άλλα τεστ όλη την ώρα, όχι πια τίποτα, και η επιδημία έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις που δεν μετράνε πλέον τους νεκρούς σε μια χώρα όπου η ανάπτυξη μειώνεται, ο ιός εξαπλώνεται στην ύπαιθρο και η χρεοκοπία του κλάδου των ακινήτων συνεχίζεται.
Ο Ιρανός «Υπέρτατος Οδηγός», ο Χαμενεΐ, εν τω μεταξύ, έχει τόσο λίγα πολιτικά χαρτιά στα χέρια του που του έχουν απομείνει μόνο οι αγχόνες για να εκφοβίσει τον πληθυσμό του.
Και η κατάσταση του Πούτιν είναι ακόμη πιο εύθραυστη από αυτή των άλλων τριών. Επειδή έχει υποστεί μόνο ήττες και ταπεινώσεις από τις 24 Φεβρουαρίου, ο Ρώσος πρόεδρος δεν είναι παρά ένας σχοινοβάτης που περπατά σε ένα τεντωμένο σκοινί, αλλά η ιδέα που κυριαρχεί ωστόσο είναι ότι δεν μπορεί να πέσει γιατί «δεν υπάρχει αντιπολίτευση».
Ο κίνδυνος μπροστά στα μάτια τους
Αυτό είναι αλήθεια, δεν υπάρχει αντιπολίτευση στη Ρωσία. Ούτε υπάρχει αντιπολίτευση στην Κίνα ή το Ιράν. Υπάρχει μόνο στην Τουρκία. Όμως αυτοί οι τέσσερις δυνάστες έχουν απέναντί τους όλο και περισσότερους αντιπάλους γιατί οι Κινέζοι βλέπουν καθαρά ότι “ο βασιλιάς είναι γυμνός”, οι Ιρανοί έχουν μαζικά στρατευθεί στην απόρριψη της θεοκρατίας, οι δημοσκοπήσεις δίνουν τον Ερντογάν ως τον χαμένο και, τέλος, ας σταματήσουμε να λέμε ότι κανείς δεν θα επιτεθεί στον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Όταν το αφεντικό της μισθοφορικής οργάνωσης Wagner, Γεβγκένι Πριγκόζιν, σέρνει τη στρατιωτική διοίκηση της Ρωσίας στη λάσπη, του διαφεύγει άραγε ότι ο αρχιστράτηγος δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον πρόεδρο; Προφανώς όχι. Το γνωρίζει αυτό και επιτίθεται στον ηγεσία ηγεσία για να κατηγορήσει τον αρχηγό χωρίς να τον κατονομάσει, όπως κάνουν εκείνοι οι πολεμικοί ανταποκριτές και οι στρατιωτικοί μπλόγκερ που επιτίθενται, με ολοένα και πιο δολοφονικούς όρους, στις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Δεν υπάρχει πλέον αντιπολίτευση στη Ρωσία, επειδή ο Βλαντιμίρ Πούτιν την είχε τσακίσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά η αμφισβήτηση έχει κερδίσει τις υψηλές βαρθμίδες της εξουσίας όπου όλοι και ο καθένας ξεχωριστά βάζει τις βάσεις για την διαδοχή του τσάρου στα τέλη της βασιλείας του.
Κανένας από αυτούς τους τέσσερις άνδρες δεν πληροί πλέον τις προϋποθέσεις που χρειάζεται ένας τύραννος για να έχει διάρκεια η τυραννία του: να έχει κοινωνική βάση και να διασφαλίζει πολιτική σταθερότητα για τη χώρα του.
Αποτελούμενη από τους μικρούς ευσεβείς επαγγελματίες της Ανατολίας και τους απόκληρους των μεγάλων πόλεων, η κοινωνική βάση του Ρετζέπ Ερντογάν δεν πιστεύει πλέον ότι μπορεί να βελτιώσει τη θέση της. Μεγάλη βιομηχανία, υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι υπηρεσία και αστική μεσαία τάξη, η υπόλοιπη χώρα βλέπει πλέον σε αυτόν έναν παράγοντα αστάθειας.
Στην εξουσία από το 2002, ο Τούρκος πρόεδρος μπορεί να προσπαθήσει να συντηρηθεί δια της βίας, ή δια της εξαπάτησης ή και με τα δυο. Αλλά ούτε ο στρατός ούτε καν το κόμμα του θα τον υποστηρίξουν σίγουρα.
Βρίσκεται σε μια επισφαλή αναστολή, όπως ακριβώς ο Σι Τζιπίνγκ γιατί τη στιγμή που η οργή των Κινέζων γίνεται τόσο μεγάλη που το καθεστώς θα μπορούσε να κλονιστεί, το κόμμα θα θυσιάσει το Νο. 1 του χωρίς δισταγμό δευτερολέπτου και προς μεγάλη ευτυχία όλων αυτών τους οποίους έχει εξαφανίσει από την ηγεσία.
Ο Ιρανός Ανώτατος Ηγέτης είναι ο μόνος από αυτή τη συμμορία των τεσσάρων που διατηρεί κοινωνική βάση. Ένοπλος βραχίονας της θεοκρατίας και της ηγετικής οικονομικής δύναμης της χώρας, οι Φρουροί της Επανάστασης έχουν ζωτικό συμφέρον να αποτρέψουν μια εξέγερση για την ανατροπή του καθεστώτος. Έχουν τα στρατιωτικά μέσα, αλλά εκτός από το γεγονός ότι δεν θεωρούν όλοι τη βία κατάλληλη μέθοδο καταστολής, δεν απέχουν πλέον από το να πιστεύουν ότι ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσουν τη δύναμή τους θα ήταν να κρατήσουν τον “Μεγάλο Οδηγό” και τη θεοκρατία μόνο σαν προπέτασμα: Να πάρουν το τιμόνι της εξουσίας και να εγκαθιδρύσουν στρατιωτική δικτατορία.
Τέλος, όσον αφορά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, το μόνο του πλεονέκτημα είναι ότι οι μνηστήρες για τη διαδοχή του είναι τόσο πολλοί που κανένας από αυτούς δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά χωρίς να διατρέχει τον κίνδυνο να ενώσει όλους τους άλλους εναντίον του.
Είναι το σωσίβιο του προέδρου, αλλά στην πραγματικότητα τον προστατεύει ελάχιστα γιατί η “χρήσιμη Ρωσία”, αυτή των πόλεων, των υπηρεσιών και της υψηλής τεχνολογίας, βρίσκεται στην εξορία ή σε πλήρη διαφωνία. Γιατί οι υπηρεσίες ασφαλείας δεν μπορούν πλέον να τον βλέπουν ως εγγυητή της σταθερότητας. Γιατί ο στρατός έχει κάθε λόγο να τον κατηγορήσει επειδή τον οδήγησε σε μια περιπέτεια που δεν ήθελε. Γιατί μόνο μια αλλαγή καθεστώτος θα μπορούσε να σώσει τις μεγάλες περιουσίες τους και γιατί η μόνη βάση που παραμένει πιστή σ’ αυτόν τον άνθρωπο είναι η αγροτιά, φυσικά συντηρητική αλλά χωρίς βάρος σε αυτό το τεράστιο “ο σώζων ευατόν σωθήτω”
Λοιπόν τελικά ναι, ίσως θα πρέπει να ρισκάρουμε ένα “Καλή Χρονιά!” », για τουλάχιστον έναν από αυτούς τους τέσσερις, καταλήγει το άρθρο του Γκετά.
Με πληροφορίες από Liberation/ bernard-guetta.eu/