Εορτολόγιο - Βίοι Αγίων: Σήμερα, 7 Μαρτίου, η Εκκλησία τιμά την μνήμη των εν Χερσώνι επισκοπευσάντων αγίων ιερομαρτύρων Αγαθοδώρου, Αιθέριου, Βασιλέως, Ελπιδίου, Ευγενίου, Ευφραίμ και Καπίτωνος. Οσίων Αρκαδίου και Νέστορος, επισκόπων Τριμυθούντος. Εφραίμ πατριάρχου Αντιοχείας. Παύλου απλού του ομολογητού και Λαυρεντίου του εκ Μεγάρων, κτήτορας της μονής «Φανερωμένης», εν Σαλαμίνι.
Aγιος Λαυρέντιος
Σύμφωνα με την παράδοση, κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, εργαζόταν ως αγρότης και οικοδόμος στα Μέγαρα ο Λάμπρος Κανέλλος-Παπασταμάτης (μετέπειτα Άγιος Λαυρέντιος). Η καταγωγή του ήταν από τα Μέγαρα Αττικής, γιος του Δημητριού και της Κυριακής, ήταν παντρεμένος με την Βασίλω και είχε δύο γιούς, τον Ιωάννη και τον Δημήτριο. Ο ευσεβής χωρικός οραματίστηκε στον ύπνο του την Παναγία τρεις φορές, η οποία τον προέτρεπε να μεταβεί στο νησί της Σαλαμίνας και να οικοδομήσει έναν ναό ο οποίος προϋπήρχε εκεί ερειπωμένος. Τα συνεχή οράματα τάραξαν τον ψυχικό του κόσμο και δοκίμασαν την πίστη του στον Θεό. Μετά τον τρίτο οραματισμό της Θεοτόκου με "φόβο Θεού" μετέβη στο Μεγάλο Πεύκο, αναζητώντας μέσο για να πλεύσει προς την Σαλαμίνα, και να εκτελέσει την εντολή της Παναγίας. Μη βρίσκοντας κανένα μέσο πλεύσης και με ιδιαίτερη αμηχανία προσευχήθηκε κατανυκτικά από τα βάθη της ψυχής του, και αμέσως τότε σαν γλυκιά μελωδία ακούστηκε ευκρινώς η φωνή της Παναγίας να του λέει: "Ρίξε το πανωφόρι σου στην θάλασσα και ανέβα επάνω σε αυτό, θα πλεύσεις με ασφάλεια και σώος θα αποβιβαστείς στην απέναντι ακτή του νησιού".
Με πλήρη πίστη και γεμάτος συγκίνηση ο ευσεβής Λάμπρος Κανέλλος χρησιμοποίησε την κάπα του σαν σχεδία, και κατάφερε να διασχίσει την θάλασσα από την Μεγαρική ακτή μέχρι την βόρεια πλευρά της ακτής του νησιού της Σαλαμίνας, με ασφάλεια και τελείως στεγνός.
Αφού ευχαρίστησε ολόψυχα την Θεοτόκο για το θαύμα που βίωσε έκτοτε αφιερώθηκε ολοκληρωτικά σε εκείνη. Έλαβε το μοναχικό σχήμα και μετονομάστηκε σε Ιερομόναχος Λαυρέντιος, συνεχίζοντας το έργο του να φέρει εις πέρας την εντολή της Παναγίας. Καθώς ερευνούσε με μόχθο, αξιώθηκε από την Θεοτόκο να βρει θαμμένη μέσα στα ερείπια του κατεδαφισμένου παλαιού ναού, την θαυματουργή εικόνα της κατάμαυρη από την υγρασία. Τα επόμενα χρόνια, εργάστηκε για την ανέγερση και την ανακαίνιση της Ιεράς Μονής με την βοήθεια ευσεβών χριστιανών. Στην νεοϊδρυθείσα μονή δόθηκε το όνομα Φανερωμένη ή Νεοφανείσα.
Σε αυτό το μοναστήρι μόνασε ο Άγιος Λαυρέντιος και ανέλαβε και την ηγουμενία του. Με αυστηρή άσκηση, με νηστείες, αγρυπνίες καθώς και αγαθοεργίες περνούσε την αγία ζωή του. Την ευλάβεια του, μεταλαμπάδευσε στα μέλη της ενάρετης οικογένειας του. Η σύζυγος του Βασίλω τον ακολούθησε με προθυμία και ασπάστηκε τον μοναχικό βίο με το όνομα Βασσιανή. Ό ένας από τους δύο γιούς του, προφανώς ο Ιωάννης μιμούμενος τον Άγιο Λαυρέντιο, χειροτονήθηκε Ιερομόναχος με το όνομα Ιωακείμ και διαδέχτηκε τον πατέρα του στην ηγουμενία.
Όταν τα χρόνια πέρασαν και η κούραση είχε καταβάλει τον όσιο γέροντα Λαυρέντιο, ο ίδιος αποχώρησε από την προσφιλή του μονή και κατευθύνθηκε προς τα νότια αυτής, σε ένα απόκρημνο και δυσπρόσιτο ύψωμα του βουνού. Εκεί έζησε σε ένα μικρό και ταπεινό κελί μικρών διαστάσεων που το αφιέρωσε στον Προφήτη Ηλία. Σε αυτό το ερημητήριο-ησυχαστήριο ο τέως ηγούμενος της μονής Φανερωμένης Λαυρέντιος λάξευσε έναν βράχο και συγκέντρωνε για τις ανάγκες του το νερό της βροχής, τρέφονταν από τα χόρτα του βραχώδους βουνού. Εκεί γνώρισε την ερημική ζωή και την γαλήνη, δεχόταν και παρηγορούσε τους πονεμένους, θεράπευε τους ασθενείς έως το τέλος της ζωής του.
Την 7η Μαρτίου του 1707 απεβίωσε, χωρίς να προλάβει να δει την πλούσια αγιογράφηση του ναού της μονής η οποία ολοκληρώθηκε επί της ηγουμενίας του αντάξιου γιου του Ιερομονάχου Ιωακείμ. Το ιερό του λείψανο τάφηκε, για μερικούς στο Διακονικό του Καθολικού του παρεκκλησίου του Αγ. Χαραλάμπους και για άλλους στο συνεχόμενο Καθολικό του παρεκκλησίου του Αγ. Νικολάου στην νότια πλευρά της μονής στο δάπεδο μπροστά από το ιερό βήμα. Ερευνητές που ασχολήθηκαν με το θέμα κατέληξαν πως αρχικά ο Άγιος Λαυρέντιος τάφηκε στο κενοτάφιο του Αγ. Νικολάου. Με την ανακομιδή των λειψάνων του διαχώρισαν την κάρα του, την σιαγόνα και μέρος του ενός χειρός του και τα υπόλοιπα οστά τα έθαψαν στο Διακονικό του Καθολικού του Αγ. Χαραλάμπους. Η σιαγόνα του Αγίου και το τμήμα της χειρός του φυλλάσονται με τα κειμήλια της μονής σε αργυρόδετες λειψανοθήκες, η αγία του κάρα έχει τεθεί προς προσκύνηση των πιστών, έξω από την αγία πρόθεση του παρεκκλησίου του Αγ. Νικολάου, μπροστά από την ολόσωμη τοιχογραφία του και δίπλα από την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Φανερωμένης.