Επίθεση με βαρύτατους στο Πατριαρχείο Σερβίας κάνει ο μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος με αφορμή το συλλείτουργο με την Εκκλησία των Σκοπίων και την ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου όπου γίνεται αναφορά σε «Μακεδονική Εκκλησία».
«..Εξάγεται το συμπέρασμα ότι η Σερβική Ολκάδα, ουραγός της Ρωσικής ναυαρχίδος, εισέρχεται σε επικίνδυνα νερά εκκλησιαστικού αλυτρωτισμού που βάλλουν ευθέως, σχηματίζοντας ανάδελφα και δαιμονικά υφάλους και σκοπέλους για να εμποδίσουν την εύδρομο πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ανερυθρίαστα και ατελέσφορα στο άρμα του Πανσλαβισμού και σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο στο τέλος της διαδρομής θα λάβουν την ένδικον μισθαποδοσία που αρμόζει σε κάθε μητραλοία».
Ο κ. Μακάριος στέκεται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι δεν γίνεται αναφορά στην απόφαση του Φαναρίου για την αναγνώριση των σχισματικών αλλά και στο γεγονός ότι «με το ανακοινωθέν-αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Σερβίας παρέχεται η δυνατότητα παράλληλα στον γνωστό κοσμικό-πολιτικό αλυτρωτισμό να ενισχυθεί με εκκλησιαστικό αλυτρωτισμό η εν λόγω Αρχιεπισκοπή Αχρίδος».
Ο Σιδηροκάστρου είναι ο πρώτος Ιεράρχης ο οποίος αντέδρασε στις αποφάσεις της σερβικής Εκκλησίας η οποία κλείνει το μάτι στους φανατικούς των Σκοπίων με τις ευλογίες της Μόσχας.
Το γεγονός ότι οι Σέρβοι αναφέρονται σε «Μακεδονική Εκκλησία» έχει προκαλέσει οργή στους κύκλους του Φαναρίου αλλά και στην Ελλάδική Εκκλησία η οποία έχει συμπαρασταθεί στο Βελιγράδι σε δύσκολες εποχές.
Η επιστολή Σιδηροκάστρου
Το από 16ης Μαίου ε.ε. ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Σερβίας φάνηκε στους αναγνώστες του και στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ως κεραυνός εν αιθρία στο στερέωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Κι αυτό γιατί είναι πιο επικίνδυνα αυτά που υπονοεί και κρύβονται πίσω από τις γραμμές του παρά αυτά που αναφέρει.
1. Συγκεκριμένα με το ανακοινωθέν αποσιωπάται εντέχνως η αποκατάσταση της λειτουργικής κοινωνίας της Εκκλησίας του νεοπαγούς κράτους της Βόρειας Μακεδονίας με τις ορθόδοξες Εκκλησίες που αποκατέστησε με την από 9ης Μαίου 2022 απόφασή του το πάνσεπτο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Έμμεσα πλην σαφώς αμφισβητείται το αναφαίρετο δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου να ανακηρύσσει τμήματα της κανονικής του δικαιοδοσίας σε αυτοκέφαλες ή αυτόνομες Εκκλησίες λησμονώντας ότι τα ανακηρυγμένα αυτοκέφαλα πλην των παλαιφάτων Πατριαρχείων και της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Κύπρου είναι μετέωρα. Και τούτο γιατί χρειάζονται κανονική επικύρωση από Οικουμενική Σύνοδο.
Δηλαδή η Σερβική Εκκλησία διανέμει ενώ δεν της ανήκει τελεσίδικα κάτι που, αν μπορούσε, θα έπρεπε να το είχε πράξει εδώ και τόσα χρόνια σχίσματος και διενέξεων με την «Εκκλησία των Σκοπίων».
Δηλαδή αφήκε να σέρνεται στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας ένα σχίσμα που οι πληγές του θέλουν χρόνο για να επουλωθούν, τραυματίζοντας έτσι όλο το σώμα και την αξιοπιστία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
2. Με το ανακοινωθέν-αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου της Σερβίας παρέχεται η δυνατότητα παράλληλα στον γνωστό κοσμικό-πολιτικό αλυτρωτισμό να ενισχυθεί με εκκλησιαστικό αλυτρωτισμό η εν λόγω Αρχιεπισκοπή Αχρίδος.
Δηλαδή να μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί ως Μακεδονική Εκκλησία, ενώ το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την πλευρά του φρόντισε να διασφαλίσει αυτό το ενδεχόμενο της αναβίωσης τμήματος της Αυτόνομης Αρχιεπισκοπής Αχρίδος με την ρήτρα του περιορισμού στα όρια του κράτους της Β. Μακεδονίας και με την συγκεκριμένη ονομασία της Αρχιεπισκοπής Αχρίδος.
Επί του προκειμένου πρέπει να σημειωθεί ότι αν το Πατριαρχείο Σερβίας αθετήσει τον όρο που έθεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για περιορισμό της Εκκλησίας της Αχρίδος στα όρια του κράτους της Β. Μακεδονίας, θα υποστεί τον εκκλησιαστικό αλυτρωτισμό της Εκκλησίας των Σκοπίων που θα αναζητήσει τις αρχικές 32 και αργότερα 23 Επισκοπές της μέσα και στο κανονικό έδαφος της Σερβικής Εκκλησίας.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο σοφά φερόμενο έμπρός στον τραγέλαφο των υπερορίων εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών, όπως στην νεοπαγή Εκκλησία της Ουκρανίας, έτσι και στην Αρχιεπισκοπή Αχρίδος στέρησε την δυνατότητα διαποίμανσης διασποράς για την αποφυγή περαιτέρω προβλημάτων, γεγονός που το Πατριαρχείο Σερβίας την παρέχει.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον βασικό αυτόν όρο αν είχε προνοήσει να συμπεριλάβει στους τόμους Αυτοκεφαλίας που εξέδωσε έως σήμερα, το πρόβλημα των υπερορίων δικαιοδοσιών θα ήταν σαφώς ελάχιστο.
Από τα ανωτέρω εξάγεται το συμπέρασμα ότι η Σερβική Ολκάδα, ουραγός της Ρωσικής ναυαρχίδος, εισέρχεται σε επικίνδυνα νερά εκκλησιαστικού αλυτρωτισμού που βάλλουν ευθέως, σχηματίζοντας ανάδελφα και δαιμονικά υφάλους και σκοπέλους για να εμποδίσουν την εύδρομο πορεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Ανερυθρίαστα και ατελέσφορα στο άρμα του Πανσλαβισμού και σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο στο τέλος της διαδρομής θα λάβουν την ένδικον μισθαποδοσία που αρμόζει σε κάθε μητραλοία.
Επειδή όμως οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα και ότι μια αυτοκέφαλη Εκκλησία πολλές φορές μπορεί να οδηγηθεί στο χάος από θερμοκέφαλες τοποθετήσεις ενίων, κάνοντας χρήση της Επισκοπικής μου ευθύνης και της ορθής διαποίμανσης του κλήρου και του λαού της ιστορικής Μητροπόλεως Σιδηροκάστρου (της πάλαι ποτέ Μελενίκου και Σιδηροκάστρου, τον τίτλο της οποίας ουδέποτε διενοήθημεν μετά το 1913 να απαιτήσουμε για όλους τους ανωτέρω λόγους) τηρώντας την υπόσχεση στη διακονία μου να προφυλάσσω τα λογικά πρόβατα από τους προβατόσχημους λύκους και κηδόμενος των ιστορικών δικαίων της Μακεδονικής γης, την οποίαν διακονώ ψυχή τε και σώματι επί 21 έτη, διαμαρτύρομαι εντονότατα κατά του κατά πάντα σεβαστού μας αλλά και πολλά ευεργετηθέντος από την Ελλάδα και την Εκκλησία της Πανιερωτάτου Επισκόπου Μπάτσκας κ. Ειρηναίου Μπούλοβιτς, του «φιλέλληνα», ως αρχιτέκτονα των μηχανών αυτών του πονηρού κατά του Γένους και της Σεπτής πηγής Του, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προτρέποντας τους εν Μακεδονία Συνεπισκόπους μου να πράξουν το αυτό.
Τέλος, θα ήθελα να παρακαλέσω ευσεβάστως τους Μακαριωτάτους Πατριάρχας Ρωσίας και Σερβίας εν πνεύματι αγάπης, ταπεινώσεως και καταλλαγής «εν κρυπτώ», χωρίς να θεωρηθεί τούτο ως υπόδειξη από έναν νεώτερο και άπειρο Επίσκοπο, να έλθουν εις επικοινωνίαν μετά του Σεπτού Κέντρου της Ορθοδόξου Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για την επίλυση των ακανθωδών αυτών προβλημάτων.
Η πίστη μας και η διδασκαλία του Αναστάντος Σωτήρος μας αυτό και επιτάσσουν κατά το «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω» και κατά το «ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».