Είναι ένα κείμενο λιτό, απέριττο, που όμως συγκλονίζει με την ρεαλισμό του καθώς περιγράφει με απλά λόγια το πως οι πυροσβέστες βίωσαν όλες αυτές τις μέρες το δράμα, την φρίκη και την δυστυχία που άφησε η φονική πυρκαγιά στα καμμένα της Ανατολικής Αττικής.
Πρόκειται για την συγκλονιστική ανάρτηση που έκανε ο πυροσβέστης Νίκος Ρουκούδης στο Facebook.
Την διαβάσαμε και σας την μεταφέρουμε:
«Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018.
Αυτήν την ώρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιάσω όπως ποτέ ξανά... Θα κάνω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου....
Δεν είναι τίποτα ίδιο όμως...
Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ούτε με φωτογραφίες...
Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το έχεις χωνέψει;;;
Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λίγα στρέμματα...;
Πόσες ψυχούλες χαμένες ... Άδικα και γρήγορα...
Πόσες περιουσίες στάχτη...
«Είστε όλοι καλά», ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν ότι τους έχει απομείνει...
«Πως να είμαστε καλά αγόρι μου» η πιο συνηθισμένη απάντηση...
Πως να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλάκα, όταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ' ελπίδα;;;
«Τουλάχιστον είστε ζωντανοί...» προσπαθούσα να τους ηρεμήσω... Μάταια πολλές φορές...
Δεν ξέρω πως να το περιγράψω όλο αυτό, δεν μπορώ να το περιγράψω και δεν ξέρω εάν χρειάζεται...
Να μην ξεχάσω....
Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρώτησαν αν θέλουμε νερό και φαγητό... Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε... Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοί άνθρωποι, χωρίς όνομα, χωρίς αντάλλαγμα δίνουν ελπίδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα... Σεβασμός κ συγκίνηση...
Κανένας πυροσβέστης δεν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας... Θέλει να βοηθήσει, να σώσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του... Κι αν είναι ήρωες οι πυροσβέστες, σούπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν... Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί... Υπέροχοι κ υπεράνθρωποι συνεργάτες...
Την πρώτη μέρα, μετά το πρώτο σοκ κ την κούραση της διαδρομής, αφού ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, κάθισα να βγάλω μερικές φωτογραφίες... Δεν άφηνα μέχρι τότε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ήθελα να κάνω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό... Ανοίγοντας την, η κάμερα ήταν γυρισμένη και με αντίκρισα... Όχι μόνο είχα επηρεαστεί, είχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα...
Καλό παράδεισο ψυχούλες μου... Μακάρι η απώλεια σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές...
Μακάρι...».