Ο Μάνος Αντώναρος έφυγε από κοντά μας σήμερα το μεσημέρι μόλις σε ηλικία 62 ετών.
Όπως έγραψε στο Facebook ο αδελφός του Βαγγέλης αποχαιρετώντας τον ο Μάνος ήταν ένας άνθρωπος «μποέμ δημιουργικός με μοναδική πέννα και άφθαστες σύγχρονες φρέσκες ιδέες. Λατρευτός στις παρέες, με χιούμορ κι αγάπη για τους ανθρώπους».
Ήταν όμως και από τους πρώτους που ασχολήθηκε με το διαδίκτυο από το ξεκίνημά του.
Το thepressroom.gr είχε φιλοξενήσει τον ως αρθρογράφο. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Μάνου που είχε δημοσιευθεί στο thepressroom.gr στις 14 Απριλίου 2016 με τίτλο «Γιατί, δόξα τω Θεώ, δεν έγινα πολιτικός συντάκτης»:
«Όταν μπήκα στη δημοσιογραφία ήμουν 20 ετών.
Μεταξύ μας δεν είχα σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ με κάτι άλλο...ποτέ...
Ήταν ο πατέρας μου δημοσιογράφος (Αρχέλαος) …ήταν κι ο αδελφός μου, (ξένος ανταποκριτής) ο Βαγγέλης. Κάθε μέρα έφερναν σπίτι και οι δυο όλες τις εφημερίδες. ΟΛΕΣ Χ2.Χ365 μέρες
Τις άφηναν όπου εύρισκαν κι όταν η μητέρα μου διαμαρτυρόταν εκείνοι έλεγαν εν χορώ: "Μην τις πειράξεις: Είναι το αρχείο μου." Εκείνη τις πέταγε λίγες-λίγες. Ποτέ δεν το κατάλαβαν.
Παντού εφημερίδες …ε, τί να κάνω κι εγώ…τις διάβαζα… έφερνε ο πατέρας μου δημοσιογραφικό χαρτί για να φτιάχνει τις γελοιογραφίες του…έφερνε και ο αδελφός μου για να γράφει τα ρεπορτάζ του. Θυμάμαι ότι μέχρι τα μαθήματα μου έγραφα σε δημοσιογραφικό χαρτί …και για να μη θυμώνουν οι καθηγητές που δεν είχα τετράδια έβαζα τον πατέρα μου να κάνει στο τέλος μια γελοιογραφία…έτσι κανείς δεν έλεγε τίποτα, αλλά τα κρατούσαν σπίτι τους… Τη γλύτωσα… βασικά ποτέ δεν έμαθαν οι γονείς μου, τι βαθμούς έπαιρνα. Αυτό ήταν το πρώτο κέρδος.
Ο ένας σκιτσάριζε στο χολ του σπιτιού… στο κέντρο του σπιτιού δλδ…και ο άλλος βαρούσε σαν τρελός τη γραφομηχανή στο δωμάτιο … μας. Κι εγώ κοιμόμουν υπό τους κτύπους της… από τότε μπορώ να κοιμηθώ ακόμα και δίπλα σε κομπρεσέρ… Αυτό ήταν το δεύτερο κέρδος.
Όταν έγινα λοιπόν 20 έβαλα το κουστουμάκι μου και έπιασα δουλειά.
Καλό είναι να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας… Ενώ οι άλλοι της γενιάς μου (κι όχι μόνο) έφτυσαν αίμα για να γράψουν το πρώτο μους μονόστηλο (άμισθοι) και ΒΕΒΑΙΑ χωρίς το όνομά τους…. εγώ πήγα στην ιστορική, μεγάλη και τρανή "Αθλητική Ηχώ" και είπα χωρίς ίχνος ντροπής στον Κλεομένη Γεωργαλά ότι θέλω να γράφω καθημερινά (!!!) το (!!!) χρονογράφημα στην πίσω σελίδα.
Και ώ του θαύματος μου είπε: Εντάξει. (είχαν αγαπησιάρικη σχέση με τον πατέρα μου)
Γεννήθηκα με άγνοια κινδύνου …φαντασθείτε πόση είχα στα 20 μου… και δεν φτάνει αυτό… ζήτησα και μισθό….και τον πήρα; 140 δρχ. τον μήνα. (προφανώς είχαν πολύ αγαπησιάρικη σχέση με τον πατέρα μου)
Γιατί συνέβη αυτό; μα επειδή ο μπαμπάς έκανε γελοιογραφίες στην εφημερίδα .
Άρχισα λοιπόν και μάλιστα με τίτλο: "Εύθυμα και σοβαρά".
Έπρεπε να περάσουν 6 μήνες μέχρι να ειδοποιήσουν ότι τον ίδιο τίτλο χρησιμοποιούσε και ο ΜΕΓΑΣ Δημήτρης Ψαθάς στα ΝΕΑ στο "ΒΗΜΑ".
Μάλλον δεν διάβαζε αθλητικά ο Ψαθάς. Ουφ!
Έτσι άρχισε η περιπλάνηση μου στις αθηναϊκές εφημερίδες…. όπου έγραφα στην κυριολεξία ο,τι μου καρφωνόταν στο κεφάλι.
Είχα πετύχει το ακατόρθωτο: Με είχαν αποδεχτεί… και το καλύτερο: είχαν αποδεχτεί ότι "ο Αντώναρος δεν θέλει γραφείο".
Και ήταν αλήθεια. Αν έχεις γραφείο και λείπεις όλοι ρωτάνε πού είσαι… αν δεν έχεις δεν σε ψάχνει κανείς.
Στα μέσα του 1990 βρέθηκα στον "Ελεύθερο Τύπο" με διευθυντή τον Δημήτρη Ρίζο.
Δεν τον ήξερα και δεν με ήξερε … πού να με δει άλλωστε ο άνθρωπος;
Α, να σας κάνω μια παρένθεση εδώ. Εκείνη την εποχή το να είσαι πολιτικός συντάκτης ήταν μακρινό όνειρο. Οι πολιτικοί συντάκτες ήταν τα (απλησίαστα) ιερά τέρατα κάθε εφημερίδας. Για έναν περίεργο λόγο ΟΛΟΙ σε ΟΛΕΣ τις εφημερίδες που εργάστηκα θέλανε να με κάνουνε τέτοιο… πολιτικό συντάκτη δλδ. Ε, εγώ δεν ήθελα. Πολιτικός συντάκτης χωρίς γραφείο ήταν αδιανόητο.
Μα είσαι τρελός; με ρωτούσαν οι συνάδελφοί μου…
-Όχι είμαι εραστής της ζωής…τους απαντούσα τα βράδια στο "La Minute" (Θα σας εξηγήσω μίαν άλλη φορά) με τη Μαλβίνα δίπλα μου να κατουριέται στα γέλια.
Μια μέρα μου τηλεφώνησε ο Ρίζος.
-Είμαι ο ο Δημήτρης Ρίζος.
-Μάλιστα κ. διευθυντά.
-Δημήτρη…με λένε.
-Ναι, Δημήτρη…
-Έλα αύριο το πρωί από το γραφείο μου να πιούμε καφέ που σε θέλω κάτι.
Πήγα. Αποκλειόταν να θέλει να με απολύσει… δεν απολύουν με ραντεβού και μάλιστα με καφέ.
-Μ αρέσουν αυτά που γράφεις.
-Και μένα αχαχαχαχαχαχαχα.
-Αχαχαχαχαχαχα! Ωραία. Από αύριο θα πηγαίνεις στο briefing.
-Στο ποιό;
-Στο Press Room. Στην ενημέρωση των πολιτικών συντακτών.
-Tί να κάνω;
-Να γράφεις αυτα που βλέπεις.
-Εγώ;
-Ναι.
-Θα ρωτάω κιόλας;
-Ο,τι θες θα κάνεις… και θα μου τα στέλνεις.
-Από το σπίτι μου ε; (τότε υπήρχαν τα fax)
-Kι από την παραλία αν θες…
Με διαπίστευσε …πήγα.
Στην οδό Ζαλοκώστα.
Χμ… δεν ήταν τόσο απλό. Η δημοσιογραφία δεν ήταν τότε μπάτε σκύλοι κι αλέστε. Υπήρχαν τα δημοσιογραφικά στεγανά για κάθε ρεπορτάζ… τα λεγόμενα τραστ…δεν έμπαινε έτσι ο οποιοσδήποτε… τα στρατιωτικά καψόνια μπροστά σ’ αυτά που τραβούσαν οι καινούργιοι έμοιαζαν με Λούνα Πάρκ… πόσο πολύ στο τραστ των πολιτικών συντακτών , που ήταν και οι ΜΟΝΟΙ που είχαν απευθείας πληροφόρηση από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Φόρεσα το κουστουμάκι μου , πήρα το σημειωματάριο μου και το μολύβι μου και ανέβηκα στον 70 όροφο.
Στρογγυλοκάθισα πίσω-πίσω άνετος και ωραίος.
Με ρώτησαν 2-3 τί θέλω εκεί… τους είπα τι θέλω (θυμηθείτε: άγνοια κινδύνου)…μου ψιλοαγρίεψαν…τους είπα: "τα παράπονά σας στον κ. Ρίζο" και αυτό ήταν.
Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ο Βύρων Πολύδωρας.
Η πρώτη ερώτηση ήταν: Τί θέλει αυτός εδώ; (εγώ δλδ)… τους εξήγησε ο κ. Βύρων ότι είμαι διαπιστευμένος από την εφημερίδα και τα σκυλιά δεμένα.
Την πρώτη μέρα ήμουν ήσυχος.
Κατάλαβα όμως αμέσως ότι τις ερωτήσεις δεν τις έκαναν τη στιγμή του briefing, αλλά μετά… βασικά στο γραφείο του κυβ. εκπροσώπου… Ουψ! Δεν μ' άρεσε αυτό…
Γύρισα λοιπόν σπιτάκι μου κι έγραψα αυτά που είδα.
-Πολύ ωραία… μου'πε ο Δημήτρης Ρίζος. Συνέχισε!
Μετά από 2 μέρες ρώτησα κιόλας… Δεν θυμάμαι τι, άλλα ρώτησα κάτι κουλό. Πάγωσε το σύμπαν στην αίθουσα. Το'γραψα.
-Πολύ ωραία…επέμενε ο Ρίζος.
Όμορφα πέρασα… Κάθισα 2 μήνες… μετά πήρα μεταγγραφή στον ΑΝΤ1 και πήγα με τις ευχές του Ρίζου, που ήξερε ότι (τότε) εκεί ήταν το μέλλον.
Έτσι πραγματοποιήθηκε το επαγγελματικό μου όνειρο να ΜΗ γίνω πολιτικός συντάκτης. Δικαιώθηκα. Αντιπαθώ τις γραβάτες πολύ πριν το κάνει μόδα ο Τσίπρας και οι φίλοι του.
Όμως αυτό το Rress Room δεν είχε κλείσει τους λογαριασμούς του μαζί μου.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο αδελφός μου ο Ευάγγελος (Βαγγέλη τον λέμε εμείς σπίτι) έγινε κυβερνητικός εκπρόσωπος των κυβερνήσεων Καραμανλή… επί τουλάχιστον μια 2ετία κάθε φορά που έβγαινε στην τηλεόραση το σούπερ από κάτω έγραφε: "Μάνος Αντώναρος"… χαχαχα λόγω κεκτημένης των σουπερατζούδων και της θητείας μου στην τηλεόραση.
Αν έγραψα τελικά για την πολιτική;
Αμε!
Στο ιντερνετ από το σπίτι μου… έχω κάνει μάλιστα και μερικά viral. '
Όλα από την παραλία, γατάκια!»