Στο ζήτημα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τα κόμματα της αντιπολίτευσης –κυρίως αυτά που κινούνται από την αποκαλούμενη κεντροαριστερά και αριστερότερα– τάσσονται κατά οποιωνδήποτε μέτρων ανακοινώνονται ή λαμβάνονται, επικαλούμενα την ελεύθερη διάδοση ιδεών που όμως μετατρέπεται σε ελεύθερη διακίνηση της… βίας. Και όμως τώρα κουνούν το δάχτυλο στην κυβέρνηση.
Στην άρση του ασύλου με τη μορφή που υπήρχε και επέτρεπε ανεξέλεγκτη δράση εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων τα κόμματα τάχθηκαν εναντίον. Στην πανεπιστημιακή αστυνομία που συστάθηκε επίσης, κατακεραυνώνοντας την κυβέρνηση περί δήθεν αστυνομοκρατίας στα πανεπιστήμια. Το ίδιο και σε ό,τι αφορά τους ελέγχους για την είσοδο στους χώρους των ιδρυμάτων μόνο των φοιτητών και όσων έχουν λόγο να βρίσκονται εκεί στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους.
Τώρα μετά τα τελευταία βίαια επεισόδια –ο ξυλοδαρμός του διδακτορικού φοιτητή στη Νομική και η επίθεση κατά της εργαζόμενης στο κυλικείο της Πολυτεχνειούπολης– τα κόμματα αυτά και τα στελέχη τους κουνούν το δάχτυλο και δείχνουν ως υπεύθυνη την κυβέρνηση κατηγορώντας την ότι δεν έχει καταφέρει να περιφρουρήσει τους πανεπιστημιακούς χώρους.
Αυτοί που προσφέρουν πολιτική κάλυψη –έμμεσα ή και άμεσα– σε όλους όσοι δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους χώρους δείχνουν ως υπεύθυνη την κυβέρνηση που καταγγέλλουν όταν παρεμβαίνει προκειμένου ν’ αποτρέψει τα φαινόμενα βίας. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για μέτρα καταχρηστικά όταν αποφασίζονται και κάνουν τα πάντα να μην εφαρμοστούν.
Γιατί; Γιατί τους εξυπηρετεί η δημιουργία φυτωρίων για τη στελέχωση των ομάδων της επαναστατικής γυμναστικής σε πορείες και διάφορες εκδηλώσεις. Διότι έχουν μπλέξει το άσυλο των ιδεών με το άσυλο της ανομίας με όποια μορφή αυτή εκδηλώνεται εντός και πολλές φορές εκτός πανεπιστημιακών χώρων.
Ναι θα πει κανείς αλλά η κυβέρνηση νομοθετεί και εφαρμόζει και τον νόμο. Σωστά· όμως, τα πράγματα δεν είναι απλά, ειδικά όταν πρόκειται για οργανισμούς όπως τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και σίγουρα η εφαρμογή των νόμων δεν μπορεί να γίνει χωρίς τη συνεργασία όχι των κομμάτων αλλά των αρχών που έχουν αναλάβει τη διαχείριση των πανεπιστημίων έχοντας και το αυτοδιοίκητο. Ένα απλό ερώτημα για παράδειγμα: πώς ένα φοιτητής που προβαίνει σε βίαιες πράξεις θα απομακρυνθεί αν τα πειθαρχικά όργανα αποφανθούν –κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες που όλοι κατανοούμε– ότι δεν πρέπει να υποστεί αυτήν την ποινή;
Όπως και να έχει, το ζήτημα δεν είναι απλό. Και μπορεί το μέτρο που η κυβέρνηση προώθησε να απέτυχε, όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αρκεί να σταματήσουν να αποτελούν τα πανεπιστήμια πεδίον δόξης λαμπρόν όχι για διακίνηση ιδεών αλλά για την επιβολή ιδεολογιών, ακόμη και διά της βίας...
Πηγή: tomanifesto.gr