Η μεγάλη Kolotoumpa μετά το δημοψήφισμα –ό,τι και αν λέει ο rebranding Alexis – έγινε και ήταν ηχηρή. Οι ανούσιες γενικότητες της δημιουργικής ασάφειας στα αποσπάσματα των φερόμενων πρακτικών της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών, που άρχισαν –περιέργως πώς– να κυκλοφορούν, δεν αλλάζουν τα δεδομένα. Όπως δεν αλλάζουν και το τι προηγήθηκε μέχρι το δημοψήφισμα, αλλά ούτε και το τι ακολούθησε.
Το ζήτημα είναι ένα και είναι σοβαρό: μια δράκα ανθρώπων –που χαρακτηρίστηκε… δρακογενιά από τον πατέρα του Νίκου Παππά και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Στέλιο Παππά– έπαιξε τη χώρα στα ζάρια με μοναδικό γνώμονα τη διατήρηση της εξουσίας από την οποία γλυκάθηκαν από την πρώτη στιγμή που την απέκτησαν.
Ένα εξάμηνο-φωτιά, κρίσιμο για την επιβίωση της χώρας, γέμισε με βαρουφάκειες δημιουργικές ασάφειες και έναν χαμογελαστό πρωθυπουργό που θεωρούσε… asset το πρόσωπο που τοποθέτησε στη θέση του υπουργού Οικονομικών στην κρισιμότερη ίσως περίοδο τινάζοντας ουσιαστικά στον αέρα ό,τι είχε προηγηθεί και δημιουργώντας τις συνθήκες χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ.
Το βράδυ του δημοψηφίσματος και την επομένη, μέχρι να κλειδώσει η στήριξη των κομμάτων όχι στον ίδιο αλλά στη χώρα, ο Αλέξης Τσίπρας άκουγε τους έλικες του ελικοπτέρου να πλησιάζουν προκειμένου να τον απομακρύνουν από αυτό που θα ερχόταν με τη βύθιση της χώρας στο σκοτάδι. Και κάπου εκεί τα έδωσε όλα.
Με ψέματα εντός της χώρα και κυρίως προς τους πολιτικούς και τις δυνάμεις τις κομματικές που έβαλαν πλάτη, αλλά με… αλήθειες προς τους δανειστές και τις ηγετικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ τον… άδειασε, παρότι αυτός και οι του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοί του έσπευσαν να πανηγυρίσουν, δηλώνοντας ότι της έλεγε την αλήθεια ο Αλέξης Τσίπρας.
Ουδείς διαφωνεί επ’ αυτού. Στους υπόλοιπους έλεγε ψέματα ή μάλλον μετέφερε τις… αυταπάτες του. Ο Αλέξης Τσίπρας –όπως χαρακτηριστικά έχει αναφέρει ο Ευάγγελος Βενιζέλος– μεταμορφώθηκε σε delivery boy των δανειστών. Επέβαλε πάνω από 23 νέους φόρους, εκτίναξε τους υφιστάμενους, διέλυσε τον κοινωνικό ιστό της χώρας.
Και τώρα ζητεί τα πρακτικά στο πλαίσιο του rebranding που επιχειρεί έχοντας, όπως όλα δείχνουν, και τη στήριξη όλων αυτών που έξι χρόνια τώρα αναζητούν το πρόσωπο που θα σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και καλά, θα πει κάποιος, τον Αλέξη Τσίπρα βρήκαν; Αφού τον έχουν… ξαναδοκιμάσει. Σωστό, μόνο που δεν έχουν βρει κανέναν άλλον. Όποιον στήριξαν, αποδείχθηκε κουτσό άλογο. Ο Στέφανος Κασσελάκης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και φυσικά ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Δεν τραβάνε, δεν γοητεύουν τα πλήθη. Οπότε η επιλογή Τσίπρα, με βάση την ανθρωπογεωγραφία είναι κάτι σαν μονόδρομος αφού, αν μη τι άλλο, κάνει ένα γκελ σε κάποιο ποσοστό ψηφοφόρων. Πόσο όμως είναι αυτό; Και από πού θα βρει κι άλλους ψηφοφόρους; Θα πειστούν οι κατά δήλωσή τους… εξαπατημένοι από τον ίδιον; Θα πιστέψουν στον… δημοκρατικό καπιταλισμό που θα τους σερβίρει; Γνωρίζουν άραγε τι σημαίνει αυτό;
Το θέμα δεν είναι να δημιουργήσεις ένα κόμμα. Και άλλοι το έκαναν. Αν όμως επιθυμεί κάποιος να φτιάξει από το μηδέν έναν καινούριο σχηματισμό απαιτούνται λεφτά. Πολλά λεφτά που δεν μαζεύονται από τον οβολό κάποιων, ενδεχομένως, μελών. Χρειάζεται και στελέχη, χρειάζεται γραφεία, χρειάζεται πολλά που κοστίζουν και τα έξοδα πρέπει και να δικαιολογούνται πλέον.
Αυτό που ενδεχομένως δεν έχουν σκεφτεί όσοι πουσάρουν τον rebranding Alexis είναι ότι στο τέλος της ημέρας η επανεμφάνισή του στην κεντρική πολιτική σκηνή δύναται να μετατραπεί σε μπούμερανγκ. Να συσπειρώσει απέναντί του τις δυνάμεις που υπέστησαν τα πάνδεινα την περίοδο της παντοδυναμίας του. Και τελικά να δώσει αυτή η κίνηση το έναυσμα για το δίλημμα «σταθερότητα ή… ό,τι να ’ναι».
Παρ’ όλα αυτά πρέπει να απαντηθεί και ένα ερώτημα για το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας και οι υποστηρικτές του κάνουν το κορόιδο. Πώς φτάσαμε, σύντροφε Αλέξη, στο δημοψήφισμα. Τι προηγήθηκε, τι παιχνίδι παίχτηκε και από ποιους; Και στο τέλος της ημέρας κάποιοι βγήκαν κερδισμένοι – θα μας τους πει ποτέ;
Πηγή: tomanifesto.gr