Η προαναγγελία αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους από τον πρόεδρο της Γαλλίας αυξάνει την πίεση προς το Ισραήλ και τις ΗΠΑ που αντέδρασαν με οργή και διαλύει το μύθο περί κοινής γραμμής εντός ΕΕ.
Δεν είναι μια και δύο. Συνολικά 147 χώρες μέλη του ΟΗΕ έχουν προχωρήσει σε αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Ανάμεσά τους και μέλη της ΕΕ, όπως Ισπανία, Σλοβενία και Ιρλανδία που το έκαναν πέρσι μαζί με τη Νορβηγία, ενώ πολύ νωρίτερα το έχει πράξει η Σουηδία.
Ωστόσο η προαναγγελία του Εμμανουέλ Μακρόν ότι η Γαλλία θα το πράξει αυτό τον ερχόμενο Σεπτέμβριο έχει ένα άλλο ειδικό βάρος, λόγω του ρόλου της χώρας εντός ΕΕ, αλλά και του γεγονότος ότι ο πρόεδρος της Γαλλίας μια ημέρα νωρίτερα είχε βρεθεί στο Βερολίνο, όπου η λογική λέει ότι θα είχε ενημερώσει για την πρόθεσή του.
Bεβαίως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος στο Βερολίνο δήλωσε ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν συμφωνεί με αυτή την κίνηση. Όμως η γαλλική πρωτοβουλία έρχεται σε μια περίοδο που κορυφώνεται η παγκόσμια κατακραυγή για την κατάσταση στη Γάζα από τον ΟΗΕ, δεκάδες ανθρωπιστικές οργανώσεις, αλλά και από τους εκπροσώπους μεγάλων ενημερωτικών δικτύων, όπως το Γαλλικό Πρακτορείο (AFP), το Associated Press (AP), το Reuters και το BBC.
Ο Μακρόν ενισχύει την πίεση προς Ισραήλ και ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τον αποκλεισμό και τον βομβαρδισμό της Γάζας και σίγουρα δεν κάνει ευκολότερη τη ζωή της γερμανικής κυβέρνησης που προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες.
Με την κίνησή του ο Γάλλος πρόεδρος διαψεύδει στην ουσία και την επίσημη ρητορική της ΕΕ για μια ενιαία στάση απέναντι στο ζήτημα, κάτι που έτσι κι αλλιώς κανείς δεν έπαιρνε στα σοβαρά, βλέποντας τις εκ διαμέτρου διαφορετικές αντιδράσεις των επί μέρους κρατών μελών τους τελευταίους μήνες.
Μια ιστορική απόφαση
Ο Μακρόν είχε και στο παρελθόν εξαγγείλει την κίνηση αυτή, αλλά την είχε αναβάλει υπό την πίεση ΗΠΑ και Ισραήλ, λέγοντας ότι θα ήθελε αυτό το βήμα να γίνει ταυτόχρονα με άλλες δυνάμεις. Η Γαλλία γίνεται τώρα η πρώτη από τις χώρες του G7 που προχωρά. Η απόφασή του μπορεί να χαρακτηριστεί ιστορική και πιθανώς μπορεί να οδηγήσει σε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Στο παρελθόν είχαν υπάρξει δύο «κύματα αναγνωρίσεων» το 1988 και το 2011.
Η κίνηση του Μακρόν προφανώς και γίνεται αφού έχουν υπολογιστεί οι αντιδράσεις εντός και εκτός συνόρων. Υπενθυμίζεται ότι στη Γαλλία υπάρχει μια ισχυρή εβραϊκή, αλλά και μια πολυάριθμη μουσουλμανική κοινότητα. Αποτελεί και ένα είδος προσωπικής παρακαταθήκης, αν πράγματι υλοποιηθεί τον Σεπτέμβριο. Ο πρόεδρος της Γαλλίας έχει πλέον ξεπεράσει το μισό της δεύτερης του θητείας και είναι λογικό να αρχίζει να σκέφτεται τι είναι αυτό που θα αφήσει πίσω του ως κληρονομιά.
Πρακτικά η πρωτοβουλία Μακρόν δεν θα έχει άμεσες συνέπειες. Ακόμα και αν συμφωνούσαν όλοι αύριο για τη «λύση των δύο κρατών», για να υλοποιηθεί μια τέτοια λύση, θα χρειαστεί μάλλον αρκετός χρόνος. Αυτό που κατέδειξε ωστόσο ο Μακρόν, προκαλώντας αντιδράσεις από ακροδεξιά μέλη της κυβέρνησης στο Τελ Αβίβ είναι ακριβώς ότι ο συνασπισμός του Νετανιάχου δεν αφήνει καμιά ελπίδα για υλοποίηση των αποφάσεων του ΟΗΕ, τις οποίες επιδεικτικά αγνοεί.
Δύο άκρως αντίθετες προσεγγίσεις
Ο Μακρόν λέει ότι η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους είναι προϋπόθεση για την ειρήνη, ο Νετανιάχου την χαρακτηρίζει ως δημιουργία μιας νέας φωλιάς τρομοκρατών. Ουσιαστικά απορρίπτει όλη τη λογική διαλόγου των Ηνωμένων Εθνών τις περασμένες δεκαετίες. Ο Γάλλος πρόεδρος πήρε αυτή την απόφαση επηρεασμένος και από το γεγονός ότι το Ισραήλ δεν τήρησε συμφωνίες του παρελθόντος, όπως για την εκεχειρία στο Λίβανο, στις οποίες είχε εμπλακεί και ο ίδιος προσωπικά.
Με τις διαστάσεις που έχει πάρει τώρα η ανθρωπιστική τραγωδία στη Γάζα, όλος ο πλανήτης καλείται να πάρει θέση. Αυτό λέει ουσιαστικά το Παρίσι. Η κατάσταση έχει φτάσει σε ένα σημείο κορύφωσης, η διαφορά στις προσεγγίσεις είναι τόσο τεράστια, που δεν υπάρχει περιθώριο για ωραία λόγια, καθυστερήσεις, μεσοβέζικες τοποθετήσεις.
Ο Μακρόν ρίχνει ουσιαστικά το γάντι και στον Τραμπ, που συχνά τις τελευταίες εβδομάδες έδειξε απλώς να ακολουθεί αιφνιδιαστικές, ακραίες επιλογές του Νετανιάχου. Αυτό είναι ουσιαστικά το μήνυμα του Γάλλου προέδρου, πρωτίστως προς εκείνους εκτός γαλλικών συνόρων, που δηλώνουν ενθουσιασμένοι από τις ιδέες του για μια πιο ισχυρή και αυτόνομη Ευρώπη. Μια τέτοια Ευρώπη θα πρέπει να τολμά να γίνεται δυσάρεστη και σε παραδοσιακούς φίλους.
Πηγή: Deutsche Welle