Σαν σήμερα 9 Μάη 2009 πέθανε ο λαϊκός καλλιτέχνης Ευγένιος Σπαθάρης. Ευτυχώς μαζί του δεν πέθανε ο Καραγκιόζης. Φρόντισε να τον αγαπήσουμε, να ταυτιστούμε μαζί του. Ξυπόλητος, μόνιμα πεινασμένος και γλώσσα που «σπάει κόκκαλα»ταξιδεύει σε ολά τα μήκη και πλάτη της Γης.
Ο Καραγκιόζης, όπως και ο Ευγ. Σπθάρης έλεγε, αντιπροσωπεύει τον απλό λαό, τα πάθη και το κουράγιο του. Τζαναμπέτης, κόντρα σε κάθε καταπίεση, μιζέρια και φτώχεια. Γελάσαμε μαζί του, αλλά και δεχτήκαμε ερεθείσματα να σκεφτούμε.
Η χαρακτηριστικότερη ατάκα του «θα φάμε, θα πιούμε, και νηστικοί θα κοιμηθούμε». Δηλαδή, θα λύσουμε ένα πρόβλημα προσωρινά στο επίπεδο που μας αφορά, μα ταυτόχρονα το πρόβλημα της πείνας (της στέρησης) θα μείνει άλυτο, μα ταυτόχρονα όλα τα προβλήματα, όλες τις αδικίες, όπως κι αυτή, τα αντιμετωπίζει με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Ο Ευγένιος Σπαθάρης γεννήθηκε στην Κηφισιά το 1924 «μέσα» στο θέατρο σκιών, αφού ο πατέρας του Σωτήρης ήταν καραγκιοζοπαίχτης. Ο πατέρας δεν ήθελε να συνεχίσει και ο γιος την τέχνη του. «Ισως γιατί είχε τυραννιστεί πολύ στη ζωή του». Η στιγμή του ήρθε το 1942, μέσα στην Κατοχή. Ο πατέρας του αρρώστησε και οι Μαρουσιώτες απαιτούσαν παράσταση. «Αρχισα λοιπόν δειλά - δειλά να παίζω. Κυρίως ηρωικά έργα. Ο καθένας τοποθετούσε στο πρόσωπο του πασά την γερμανική κατοχή και στον καπετάνιο, τον αγωνιστή». Από το 1945, κυρίως και μέχρι το 1950 δίνει παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα.
Ο καραγκιόζης άντεξε τον «ανταγωνισμό» του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ακόμη και στη σημερινή γενιά ο Καραγκιόζης, η φωνή του Ευγένιο Σπαθάρη, είναι αναγνωρίσιμη.
Και σήμερα, κείνο που μας τρώει, κείνο που μας σώζει, είναι π' ονειρευόμαστε σαν τον καραγκιόζη.