Στις 15 Σεπτεμβρίου 490 π.Χ. σημειώθηκε η Μάχη του Μαραθώνα, ένα γεγονός που αποτέλεσε καμπή στην Παγκόσμια Ιστορία. Μία ημερομηνία που θεωρείται «συμβατικώς» ως η επικρατέστερη από τους ιστορικούς ή για να είμαστε πιο ακριβείς, μία ημερομηνία μεταξύ 12 και 15 Σεπτεμβρίου του 490 π.Χ. και πάντως «σίγουρα», με την ιστορική έννοια της έννοιας, εντός του Αυγούστου ή του Σεπτεμβρίου της προαναφερθείσης χρονιάς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε στα εδάφη της Περσικής Αυτοκρατορίας περιλαμβάνονταν όλα τα βορειοανατολικά παράλια της Αφρικής, μεγάλο μέρος της Αιγύπτου, τα δυτικά παράλια του Ευξείνου Πόντου, ολόκληρη η σημερινή Τουρκία, τα κράτη του Καυκάσου, η Συρία, το Ισραήλ, ο Λίβανος, η Ιορδανία, το Ιράκ, το Ιράν, το Τουρκμενιστάν, μέρος του Αφγανιστάν και του Πακιστάν!
Άρα δηλαδή μιλάμε για την μοναδική «Υπερδύναμη» της εποχής της έτσι για να το προσαρμόσουμε στη σημερινή γεωστρατηγική και γεωπολιτική πραγματικότητα.
Η, όπως προαναφέρθηκε, αχανής Περσική Αυτοκρατορία του Δαρείου επιθυμώντας αφενός να επεκταθεί προς Δυσμάς, πέραν του Αιγαίου και αφετέρου να τιμωρήσει την Αθήνα και την Ερέτρια για την βοήθεια που αυτές παρέσχον προς τους Ίωνες κατά την Ιωνική Επανάσταση, μετά την αποτυχημένη εκστρατεία του Μαρδόνιου, στέλνει πρεσβείες ζητώντας από τις ελληνικές πόλεις υποταγή, που τελείως επιγραμματικώς συμπυκνωνόταν στις λέξεις: «γη και ύδωρ».
Κάποιες πόλεις την προσφέρουν. Κάποιες άλλες, όχι. Αθήνα και Σπάρτη, οι δύο ηγέτιδες δυνάμεις στον ελλαδικό χώρο την εποχή αυτή, ρίχνουν τους Πέρσες απεσταλμένους σε βάραθρο και σε πηγάδι για να πάρουν «τη γη και το ύδωρ» αντιστοίχως, ενέργεια που θεωρήθηκε προσβλητική και αδιανόητη κατά τα ήθη και τα έθιμα της εποχής, όπου οι πρέσβεις εθεωρούντο πρόσωπα ιερά, για όσο διάστημα διαρκούσε η αποστολή τους!
Το 490 π.Χ. η Περσική εκστρατεία ξεκίνησε, με τεράστιες για την εποχή δυνάμεις, καθώς οι σύγχρονοι ιστορικοί υπολογίζουν τους πεζούς ως 100.000 άνδρες, με Αρχηγούς τους τον Δάτη και τον Αρταφέρνη.
Οι Πέρσες καταλαμβάνουν τις Κυκλάδες, καταστρέφουν την Ερέτρια και περνούν στην Αττική. Στο Μαραθώνα, όπου στρατοπεδεύουν, καταφθάνουν οι Έλληνες, συνολικώς 11.000 πολεμιστές, από τους οποίους οι 10.000 ήταν Αθηναίοι και άλλοι 1.000 Πλαταιείς, με Αρχηγούς τους Στρατηγούς Μιλτιάδη και Καλλίμαχο αλλά και άλλους σπουδαίους στρατηγούς να συμμετέχουν σε αυτήν, μεταξύ των οποίων οι Θεμιστοκλής και Αριστείδης.
Μετά από αναμονή λίγων ημερών, στις 15 Σεπτεμβρίου 490 π.Χ. (ή κατ’ άλλους στις 12 του μηνός) ξεκίνησε η Μάχη, που έμεινε στην παγκόσμια ιστορία. Παρά τη συντριπτική υπεροχή των Περσών, χάρις το ευφυές στρατήγημα του Μιλτιάδη, με το οποίο ενίσχυσε τις πτέρυγες της παρατάξεως, γεγονός που οδήγησε σε περικύκλωση τον Περσικό στρατό, καθώς και στο γεγονός ότι οι Έλληνες μαχητές ήταν καλύτεροι στην μάχη «σώμα με σώμα», η νίκη τελικώς έστεψε τα όπλω των Ελλήνων, αφού οι Πέρσες πανικόβλητοι τρέπονται σε άτακτη φυγή προς τα πλοία τους.
Με τη νίκη των Ελλήνων στον Μαραθώνα αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι Πέρσες δεν είναι αήττητοι και σώζονται όχι μόνον η Αθήνα κι η Ελλάδα, αλλά και ολόκληρος ο Δυτικός Πολιτισμός, όπως αναπτύχθηκε στηριζόμενος στη φιλοσοφία, τις τέχνες και τις Αξίες των Αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι χάρις στη «τριλογία» των Νικών στο Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, αλλά και τις Θερμοπύλες παρά την τυπική ήττα, που ήταν όμως ηθικός θρίαμβος, παρέμειναν ελεύθεροι, μεγαλουργώντας στους επόμενους τρεις αιώνες σε Επιστήμες και Τέχνες.
Για τον προαναφερθέντα λόγο, η Μάχη του Μαραθώνος που πρώτη χρονικά, απέδειξε ότι οι Έλληνες ενωμένοι και πειθαρχημένοι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και να νικήσουν τους πολυάριθμους Πέρσες, θεωρείται ως μία από τις σπουδαιότερες μάχες όλων των εποχών, το δε στρατήγημα του Μιλτιάδη διδάσκεται σε όλες τις σύγχρονες στρατιωτικές σχολές.
Στη Μάχη του Μαραθώνα διακρίθηκε ο μεγάλος τραγικός ποιητής Αισχύλος, ο οποίος θα συμμετάσχει δέκα χρόνια αργότερα και στη Ναυμαχία της Σαλαμίνος, το 480 π.Χ., και ήταν πολύ υπερήφανος γι’ αυτό, θεωρώντας τη συμμετοχή του ως το σπουδαιότερο έργο του! Όπως επίσης και το περιστατικό με τον αδελφό του Κυναίγειρο θα μείνει στην Ιστορία. Θυμίζουμε ότι ο Κυναίγειρος κυνηγώντας τους Πέρσες μέχρι τα πλοία τους, προσπάθησε να σταματήσει τον απόπλου ενός από αυτά, αλλά οι Πέρσες του έκοψαν το χέρι με το οποίο κρατούσε το πλοίο. Παρά τον πόνο του ο Κυναίγειρος σηκώνει και το άλλο χέρι και κρατά το πλοίο. Τότε οι Πέρσες του το κόβουν και αυτό. Τότε σε μία συγκλονιστική στιγμή απίστευτου θάρρους, ο Κυναίγειρος προσπαθεί να κρατήσει το περσικό πλοίο με τα…δόντια του, με αποτέλεσμα οι Πέρσες να του κόψουν το κεφάλι και μόνο τότε το πλοίο να καταφέρει να αποπλεύσει από τον Μαραθώνα!
Το προαναφερθέν περιστατικό του Κυναίγειρου, καθώς και το τρέξιμο του υπερδρομέα Φειδιππίδη, ο οποίος έσπευσε τρέχοντας από το Μαραθώνα στην Αθήνα για να ενημερώσει τους αγωνιούντες άρχοντες και τον λαό της πόλεως ότι οι Έλληνες είχαν νικήσει στον Μαραθώνα και οι Πέρσες είχαν φύγει, και μόλις ξεστόμισε τη λέξη «Νενικήκαμεν», εξέπνευσε έχουν χαραχτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην Παγκόσμια Ιστορία.
Μάλιστα, το γεγονός με τον Φειδιππίδη αποτέλεσε πολλούς αιώνες αργότερα, την αφορμή για την τέλεση του Μαραθωνείου δρόμου, επί της κλασικής διαδρομής Μαραθώνος – Αθηνών, στη διάρκεια των Πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων των Αθηνών του 1896 και έκτοτε να αποτελούν μία από τις ατραξιόν των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και όλων των μεγάλων διοργανώσεων του Στίβου παγκοσμίως!
«Ελλήνων προμαχούντες
Αθηναίοι Μαραθώνι,
χρυσοφόρων Μήδων
εστόρεσαν δύναμιν» (Σιμωνίδης ο Κείος).