Στις 28 Μαΐου 1979 η Ελλάδα εντάσσεται επισήμως στην (τότε) Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), με την υπογραφή των σχετικών εγγράφων και πρωτοκόλλων σε μία λαμπρή τελετή που πραγματοποιήθηκε από την τότε κυβέρνηση στο Περιστύλιο του Ζαππείου Μεγάρου στην Αθήνα!
Πρωθυπουργός της Ελλάδος ήταν τότε, πριν από 46 χρόνια, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, Υπουργός Εξωτερικών ο Γεώργιος Ράλλης, βασικοί συντελεστές του όλου επιτεύγματος, το οποίο υπήρξε όραμα και πολιτική επιδίωξη, ένα έργο ζωής, του πρώτου εξ αυτών, του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε πολιτικός με περισσότερο από μισό αιώνα παρουσία και επιρροή στην πολιτική σκηνή της χώρας ως βουλευτής, υπουργός, πρωθυπουργός και τελικώς Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σε μία τέτοια μακρά σταδιοδρομία και πολιτική παρουσία υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά του. Κορυφαίο όμως επίτευγμά του, για το οποίο κατατάσσεται στην κατηγορία των ΗΓΕΤΩΝ, με κεφαλαία όλα τα γράμματα, παγκοσμίου εμβελείας, ήταν η ιεραποστολική, στοχοπροσήλωσή του στην είσοδο της μικρής οικονομικώς και ασθενούς πολιτικώς Ελλάδος στην ενωμένη Ευρώπη, στην Ευρώπη των τότε «Εννέα» αρχικών κρατών – μελών, πραγματοποιώντας έτσι την πρώτη διεύρυνση της Ιστορίας του. Μία διαδικασία, έτσι και αλλιώς μακράς διαρκείας, που είχε ξεκινήσει μεν πριν από τη Δικτατορία των Συνταγματαρχών, διεκόπη όμως στις 21 Απριλίου 1967 με την επιβολή της, παρέμεινε αδρανής σε όλη την επταετή διάρκειά της και τελικώς ξανάρχισε και ολοκληρώθηκε με πρωτοφανή ταχύτητα – χάρις στην προσωπικότητα και το διεθνές κύρος του Κ.Καραμανλή – το 1979, με την υπογραφή της σχετικής Συμφωνίας εντάξεως, που πραγματοποιήθηκε και τυπικώς από την 1η Ιανουαρίου 1981!
Αυτή η Ελλάς, χάρις στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, παρά την αντίδραση- για διαφορετικούς λόγους ελληνικών πολιτικών κομμάτων, αλλά και Ευρωπαίων πολιτικών, έκανε πριν 46 χρόνια ένα τεράστιο βήμα ΜΠΡΟΣΤΆ με την είσοδο στην ΕΟΚ, ως δέκατο μέλος αυτής, καθορίζοντας την κοινωνική, οικονομική και πολιτική της πορεία, σταθερότητα και ευημερία, για τις επόμενες δεκαετίες, μέχρι και σήμερα.
«...Αν τα Κράτη της Ηπείρου μας δεν συνενώσουν τις υλικές και πνευματικές τους δυνάμεις σε μια οργανική ενότητα, θα παραμερισθούν μοιραία στο περιθώριο της ιστορίας. Και η Ευρώπη, που κυριαρχούσε στον κόσμο, μέχρι και τις αρχές του αιώνος, θα μεταβληθεί σε ουραγό και θα εκτεθεί σε κινδύνους...» τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Πρωθυπουργός Κ.Καραμανλής στην ομιλία του στις 28 Μαΐου 1979 στη διάρκεια της τελετής στο Ζάππειο, και πρόσθεσε: «...Η Ελλάς από σήμερα αποδέχεται οριστικά την ιστορική πρόκληση και την ευρωπαϊκή της μοίρα. Διατηρώντας την εθνική της ταυτότητα, έχουμε εμπιστοσύνη και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Έχουμε την απόφαση να είμαστε όλοι Ευρωπαίοι όπως θα έλεγε ο Τσώρτσιλ και όλοι Έλληνες όπως θα έλεγε ο Σέλλεϊ (Σημ.Συντ.: Πέρσι Σέλλεϊ, Βρετανός ποιητής από τους κυρίους εκπρόσωπους του ρομαντισμού και Φιλλέληνας. Μαζί με τη σύζυγό του επίσης ποιήτρια Μαίρη θα βοηθήσουν την Επανάσταση του 1821, κυρίως στην έναρξή της, δημοσιεύοντας φιλελληνικά κείμενα σε ευρωπαϊκές εφημερίδες). Γιατί όπως έγραφε ο Ισοκράτης Έλληνες δεν είναι εκείνοι που γεννήθηκαν στην Ελλάδα αλλά εκείνοι που υιοθέτησαν το πνεύμα το κλασικό...»
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε για ιστορικούς λόγους το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» του ΠΑΣΟΚ, κάτι που ευθαρσώς αναγνώρισε ως «πολιτικό σφάλμα» αργότερα ένας άλλος Ηγέτης, ο ιδρυτής και πρώτος Πρόεδρος του Κινήματος Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος φυσικά πορεύτηκε μέσα σε αυτήν την Ευρώπη και καρπώθηκε όλα τα οφέλη της, όπως και του ΚΚΕ, που εξακολουθεί υφιστάμενη ως τις μέρες μας, με διαφορετικό – πιο σοφτ «περιτύλιγμα» - που εξακολουθεί να αντιμάχεται μεν την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά … «από μέσα»!
Ως προελέχθη, οι αντιδράσεις κατά της εντάξεως της Ελλάδος στην ΕΟΚ δεν ήταν μόνο εσωτερικές, αλλά και διεθνείς, ιδίως μεταξύ Ευρωπαϊκών πολιτικών (και όχι μόνο) προσωπικοτήτων της εποχής, οι οποίες όμως τελικώς εκάφθησαν μπροστά στο κύρος, στην επιμονή και στα επιχειρήματα του Κ.Καραμανλή!
Ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ ήταν ένας από αυτούς, γιατί η χώρα μας δεν πληρούσε τα οικονομικά κριτήρια, είχε δημόσια δηλώσει ότι αρκούσε μια συνάντηση με τον Κ. Καραμανλή για να τον κάνει να αλλάξει άποψη, όπως και τελικώς έγινε.
(Στοιχεία και από Γρηγόρη Μπλαβέρη)