Σαν σήμερα, 3 Νοεμβρίου 2002, το ισλαμικό κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ανατρέπει το παλιό κεμαλικό κατεστημένο. Το ΑΚΡ κερδίζει τις εκλογές με 34,1% και 363 έδρες, οι κεμαλιστές χάνουν το προβάδισμα, τα κόμματα εξουσίας της δεκαετίας του ’90 εξαφανίζονται και η Τουρκία δείχνει να αναζητά μια «νέα αρχή» με έναν ήπιο ισλαμιστή, που υπόσχεται ευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις. Η Ευρώπη πίστεψε ότι βρήκε τον άνθρωπο, που θα οδηγήσει την Τουρκία στα «κριτήρια της Κοπεγχάγης». Είκοσι τρία χρόνια μετά, ο ίδιος ηγέτης δηλώνει με αλαζονεία πως «η Ευρώπη έχει τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, αλλά η Τουρκία έχει τα κριτήρια της Άγκυρας»!
Η φράση αυτή, ειπωμένη μπροστά στον Γερμανό καγκελάριο κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Άγκυρα, συμπυκνώνει την απόλυτη μετάλλαξη του Ερντογάν και τη στρατηγική αυτονόμηση της Τουρκίας από τη Δύση. Και γι’ αυτό τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης -από τη Die Welt μέχρι το Der Spiegel- κατηγόρησαν ανοιχτά τον καγκελάριο για «χάιδεμα» προς έναν αυταρχικό ηγέτη, που φυλακίζει δημάρχους, διώκει δημοσιογράφους και ποδοπατά κάθε έννοια κράτους δικαίου. Η επίσκεψη εξελίχθηκε σε σκηνή ταπείνωσης: Ο Γερμανός ηγέτης απέναντι σ’ έναν Τούρκο πρόεδρο, που όχι μόνο δεν απολογείται, αλλά επιδεικνύει με αλαζονεία τα δικά του «κριτήρια» ως πρότυπο ισχύος.
Όταν ο Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία, η Τουρκία ήταν υποψήφια για ένταξη στην ΕΕ, απόλυτα ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και τις δυτικές δομές. Σήμερα, η Άγκυρα συναλλάσσεται με τη Μόσχα, διατηρεί δίαυλο με το Ιράν, εκβιάζει τη Δύση με το μεταναστευτικό, προπαγανδίζει τον αντισημιτισμό και απειλεί δύο κράτη-μέλη της ΕΕ, την Ελλάδα και την Κύπρο. Το πάλαι ποτέ «μοντέλο μεταρρυθμιστή» μετατράπηκε σε επιθετικό αυταρχικό καθεστώς που χρησιμοποιεί τον ισλαμισμό ως εργαλείο επιρροής σε Μέση Ανατολή, Βαλκάνια και Αφρική.
Η Δύση, εγκλωβισμένη στην ιδεοληψία «συνεννόησης» με την Άγκυρα, συνεχίζει να πληρώνει το ίδιο λάθος, που έκανε το 2002: Μπέρδεψε τη ρητορική της μεταρρύθμισης με τη στρατηγική της αναθεώρησης. Η Τουρκία δεν επιδιώκει πλέον να μοιάσει στην Ευρώπη, επιδιώκει να την εκβιάζει! Και όσο το Βερολίνο, το Λονδίνο και οι Βρυξέλλες αντιμετωπίζουν τον Ερντογάν σαν «αναγκαίο συνομιλητή», τόσο εκείνος θα επιβάλλει τα δικά του κριτήρια —τα «κριτήρια της Άγκυρας».
Για την Ελλάδα και την Κύπρο, αυτό σημαίνει ότι απέναντί τους δεν έχουν την Τουρκία του 2002, που ζητούσε την εύνοια της Ευρώπης, αλλά την Τουρκία του 2025, που αμφισβητεί τα όρια του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο του Ερντογάν. Είναι της Ευρώπης, που ξέχασε ποια είναι τα δικά της κριτήρια!!!
ΠΗΓΗ: tomanifesto.gr