Στις 30 Μαρτίου 1822 έχουμε την τρομερή σφαγή των κατοίκων της Χίου από τους Οθωμανούς Τούρκους από τους Οθωμανούς Τούρκους και την εν συνεχεία καταστροφή της πόλεως και του νησιού, ενέργειες που προκάλεσαν τον αποτροπιασμό της πολιτισμένης (στα μέτρα της εποχής βεβαίως) και Χριστιανικής Ευρώπης σε βάρος των Τούρκων, προκαλώντας παράλληλα τεράστια κύματα φιλελληνισμού σε όλη την ήπειρο!
Στις 11 Μαρτίου 1822, μετά από πρόταση του πρόκριτου της Χίου Αντώνη Μπουρνιά, ένα εκστρατευτικό σώμα αποτελούμενο από 2.500 Σαμιώτες, με επικεφαλής τον Λυκούργο Λογοθέτη, προσκλήθηκαν και κατέλαβαν τη Χίο, η οποία, με τον τρόπο αυτό, προσχώρησε στην Επανάσταση. Αποτέλεσμα της ενέργειας αυτής των Ελλήνων ήταν όλοι οι Οθωμανοί κάτοικοί του νησιού να κλειστούν στο κάστρο της, που δεσπόζει της πόλεως. Τα γεγονότα αυτά και η προαναφερθείσα εξέλιξη από πλευράς των Οθωμανών κατοίκων του νησιού, προκάλεσαν τη μήνιν της Πύλης στην Κωνσταντινούπολη, καθώς το νησί της Χίου, που είχε και ειδικά προνόμια λόγω της παραγωγής μαστίχας, ανήκε προσωπικώς στη μητέρα του ίδιου του Σουλτάνου!
Αξίζει να σημειωθεί ότι την περίοδο αυτή η Χίος διέθετε μία μεγάλη και ακμάζουσα ελληνική κοινότητα, η οποία ευημερούσε καθώς βασιζόταν τόσο στην καλλιέργεια της μαστίχας κατ’ αποκλειστικότητα σε ολόκληρη την τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και σε ειδικά προνόμια που είχε ως προσωπική ιδιοκτησία της μητέρας του Σουλτάνου. Συνέπεια των προνομίων αυτών ήταν η μεγάλη αύξηση του πληθυσμού του νησιού, που το 1822 είχε φτάσει σε περισσότερους από 100.000 κατοίκους, που όμως ζούσε κάτω από την οθωμανική καταπίεση.
Για να προληφθεί κάποια επαναστατική κίνηση από πλευράς των κατοίκων του νησιού είχαν μεταφερθεί σε αυτό στρατεύματα από την Ασία, ενώ είχε τοποθετηθεί ως διοικητής του νησιού ο σκληρός Βαχίτ πασάς. Οι Χιώτες ζούσαν κάνοντας καταναγκαστικές εργασίες για την ενίσχυση των οχυρώσεων, ενώ ταυτόχρονα αναγκάζονταν να συντηρούν τον οθωμανικό όχλο με την απειλή της βίας, ο οποίος σε καθημερινή βάση πραγματοποιούσε αρπαγές και φόνους στην πόλη και τα χωριά κατά το δοκούν και ατιμωρητί.
Στις 30 Μαρτίου 1822, μετά από πολύωρο κανονιοβολισμό, ο Οθωμανικός στόλος, υπό την ηγεσία του Ναυάρχου Καρά Αλή, αποβίβασε ισχυρές δυνάμεις τακτικού στρατού, συνεπικουρούμενου από όχλο ατάκτων από τις απέναντι Μικρασιατικές ακτές, στο νησί, το οποίο καταστρέφουν ολοσχερώς!
Στις μέρες που ακολούθησαν, σχεδόν ολόκληρο τον Απρίλιο του 1822, οι Τούρκοι σκοτώνουν, βιάζουν, ληστεύουν και αιχμαλωτίζουν το σύνολο σχεδόν του χριστιανικού πληθυσμού του νησιού! Υπολογίζονται ότι 20.000 με 25.000 κάτοικοι σφάζονται από το λεπίδι των Οθωμανών, ενώ άλλοι περίπου 45.000 πωλούνται ως δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της Βόρειας Αφρικής! Λίγοι κάτοικοι κατορθώνουν να γλυτώσουν φεύγοντας με μικρές βάρκες ως επί το πλείστον από το νησί ως πρόσφυγες.
Με τον τρόπο αυτό το όμορφο και πλούσιο νησί της Χίου «εξαφανίζεται από το χάρτη», κατά το κοινώς λεγόμενο!
Στις 6 Ιουνίου 1822 οι Κωνσταντίνος Κανάρης και Ανδρέας Πιπίνος με τα πυρπολικά τους και τα παράτολμα πληρώματά τους θα εκδικηθούν τη σφαγή των κατοίκων του νησιού, με την πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρά Αλή, μέσα στο της Χίου!
Τα δύο προαναφερθέντα γεγονότα, δηλαδή η τρομερή σφαγή και εξανδραποδισμός των Χριστιανών κατοίκων της Χίου από τους Οθωμανούς Τούρκους, αλλά και η εν συνεχεία ηρωική και με εντυπωσιακό αποτέλεσμα εκδόκη των Ελλήνων, συγκινούν τους λαούς της Ευρώπης, προκαλώντας – ως προελέχθη – τεράστιο φιλελληνικό ρεύμα, που δίνει νέα «ώθηση» στην Επανάσταση. Ενδεικτικώς αναφέρεται ο πασίγνωστος πίνακας του Γάλλου ζωγράφου Ε. Ντελακρουά «Η σφαγή της Χίου» (1824), που μέχρι σήμερα εκτίθεται και θαυμάζεται από χιλιάδες άτομα από όλο τον κόσμο, επισκέπτες του Μουσείου του Λούβρου στο Παρίσι.