Τα Χριστούγεννα στη Δαμασκό συνοδεύονται πλέον περισσότερο από φόβο παρά από ελπίδα. Σε μια πόλη που κάποτε καυχιόταν για τη θρησκευτική της πολυμορφία, οι Χριστιανοί ζουν σήμερα σιωπηλοί και αόρατοι, με την παρουσία τους να μειώνεται δραματικά.
Για χρόνια, η χριστιανική μειονότητα απολάμβανε μια εύθραυστη ασφάλεια υπό το κοσμικό καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Όμως, μετά από 14 χρόνια πολέμου και την άνοδο της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS) και του ηγέτη της, Άχμαντ αλ-Σαράα, οι ισορροπίες κατέρρευσαν. Οι υποσχέσεις προστασίας προς τις μειονότητες αποδείχθηκαν σύντομα κενές.
Η απελπισία αποτυπώθηκε ξεκάθαρα όταν πρωτοβουλία Σύρων Χριστιανών στην Αυστραλία για αιτήσεις ασύλου προκάλεσε 15.000 αιτήματα μέσα σε μόλις μία ημέρα. Κάποτε σχεδόν το 10% του πληθυσμού, οι Χριστιανοί της Συρίας βλέπουν πλέον τις κοινότητές τους να αδειάζουν, με γειτονιές, εκκλησίες και οικογένειες να διαλύονται.
Μετά την πτώση του Άσαντ, η HTS επιχείρησε να βελτιώσει τη διεθνή της εικόνα. Στην πράξη, ωστόσο, οι πιέσεις προς τους Χριστιανούς εντάθηκαν: περιορισμοί στη δημόσια έκφραση της πίστης, απειλές, περιστατικά βίας και επιθέσεις σε εκκλησίες. Η βομβιστική επίθεση στον ναό του Αγίου Ηλία στη Δαμασκό, με δεκάδες νεκρούς, αποτέλεσε σημείο καμπής και ενίσχυσε το αίσθημα ότι κανείς δεν είναι ασφαλής.
Παράλληλα με τη βία, αναπτύσσεται μια πιο «σιωπηλή» μορφή καταπίεσης: παρενόχληση σε χώρους εργασίας, πιέσεις σε σχολεία, απαγωγές με λύτρα και απόπειρες εξαναγκαστικού προσηλυτισμού. Ακόμη και αν δεν υπάρχουν μαζικές επιθέσεις, η καθημερινή ανασφάλεια αρκεί για να διαλύσει τον κοινωνικό ιστό.
Πολλοί Χριστιανοί πιστεύουν πλέον ότι η Δύση περιορίζεται σε δηλώσεις ανησυχίας, χρησιμοποιώντας τη μοίρα τους περισσότερο ως διπλωματικό εργαλείο παρά ως πραγματική προτεραιότητα. Άλλοι βλέπουν μια επανάληψη τραγικών ιστορικών προηγουμένων, όπου οι μειονότητες εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους.
Μπροστά σε αυτό το ζοφερό μέλλον, αρκετοί ετοιμάζονται να φύγουν, αναζητώντας ασφάλεια στο εξωτερικό. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που επιλέγουν να μείνουν, θεωρώντας την παραμονή τους πράξη αντίστασης και πίστης. Για αυτούς, η παραμονή στη Συρία δεν είναι απλώς ζήτημα επιβίωσης, αλλά υπαρξιακή δήλωση ότι η ιστορική χριστιανική παρουσία της χώρας δεν θα σβήσει αθόρυβα.