Με μία ομιλία που συνέδεε τον εορτασμό της Προστάτιδος των Ενόπλων Δυνάμεων, Υπεραγίας Θεοτόκου, με το έργο που πρέπει να γίνει για τις ΕΔ του Μέλλοντος, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Δημήτριος Χούπης έδωσε το έναυσμα για μελέτη των όσων είπε στον χαιρετισμό του προς τους προσκεκλημένους της επισήμου εκδηλώσεως για την Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων , που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Πιστεύουμε πως ο Αρχηγός, μέσα από μία και μόνο φράση του έδωσε την εξήγησή του ΓΙΑΤΙ πρέπει να προχωρήσουν οι αλλαγές που το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης, που έχει αναρτηθεί για διαβούλευση, προβλέπει: «Ο συντελούμενος εκσυγχρονισμός των Ενόπλων Δυνάμεων δεν συνιστά ρήξη με το παρελθόν, αλλά φυσική εξέλιξη κι οργανική προβολή του στο μέλλον» τόνισε χαρακτηριστικώς.
Από πλευράς μας παρουσιάζουμε το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του και ο καθείς και η καθεμία μπορεί να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα:
«…Με ιδιαίτερη χαρά κι υπερηφάνεια σας υποδεχόμαστε στην επετειακή εκδήλωση με αφορμή τον εορτασμό της Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων. Η παρουσία σας προσδίδει ιδιαίτερη τιμή στην αποψινή τελετή, αναδεικνύοντας πρωτίστως το μεγαλείο της λαμπρής αυτής ημέρας, καθώς και τον υψηλό συμβολισμό της.
Ο εορτασμός της 21ης Νοεμβρίου δεν αποτελεί απλή επετειακή αναφορά του εθνικού μας βίου• εγγράφεται ως στιγμή κορυφαίας συμπύκνωσης Πίστης και Ιστορίας, όπου Πολιτεία κι Εκκλησία συναρθρώνονται γύρω από την ίδια Ιδέα: την προσφορά, την αυτοθυσία, το Ιερό Χρέος προς την Πατρίδα. Σήμερα, τιμούμε όλους όσοι, με το αίμα, τις θυσίες και τις στερήσεις τους, ύφαναν το λάβαρο της Ελευθερίας, τη σημαία της ελεύθερης Ελλάδος, που κυματίζει αδιάλειπτα πάνω από έναν λαό αποφασισμένο να παραμένει κύριος της μοίρας του. Σεμνυνόμενοι, εκφράζουμε βαθιά εθνική ευγνωμοσύνη προς τις γυναίκες και τους άνδρες των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίοι, υπό την ιερά προστασία και την ακατάλυτο Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου, Υπερμάχου Στρατηγού του Έθνους, διακονούν διαχρονικά την Πατρίδα με ακλόνητο φρόνημα και αδιάπτωτο ζήλο.
Την ημέρα αυτή συνεορτάζουμε τη θεομητορική εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, όταν η τριετίζουσα Παρθένος Μαρία ανέβαινε, με βήματα σταθερά κι αποφασιστικά, τα σκαλοπάτια προς τα Άγια τοις Αγίοις, οδεύουσα προς την εσαεί αφιέρωση. Κάθε σκαλί ήταν μια υπόσχεση, κάθε βήμα μια αφιέρωση.
Σε αυτήν την ιερή αναπαράσταση αντανακλάται η ουσία του στρατιωτικού βίου: ο νεοσύλλεκτος στρατεύσιμος, η πρωτοετής της Στρατιωτικής Σχολής, ο Έφεδρος, το εν ενεργεία στέλεχος: όλοι ανεβαίνουν τα δικά τους σκαλοπάτια προς την αφιέρωση στο Καθήκον.
«Μητέρα των ανέλπιδων κι όλου του κόσμου σκέπη» . Η Παναγία δεν είναι μόνο η Θεία Μητέρα του Χριστού• είναι η πνευματική Μάνα κάθε Έλληνα που αγωνίστηκε, που ύψωσε το ανάστημά του στις ανά τους αιώνες δοκιμασίες του Γένους. Η μορφή Της, «μοναχική, ξαρμάτωτη κι απάνω εδώ αραγμένη» , περιφρουρεί κάθε στέλεχος και στρατευμένο με την αόρατη – αλλά ωσεί και εσαεί παρούσα – ασπίδα της χάρης Της.
Πλησίον Της, σε άχρονη σύγκλιση, στέκει η αρχετυπική μορφή της εγκόσμιας Μητέρας: η Ελληνίδα Μάνα, η γυναίκα που γεννά με οδύνη, που θηλάζει με στοργή «γάλα ἀνδρείας κι ἐλευθεριάς» , που ανατρέφει με ελπίδα κι αντοχή και, όταν έρχεται η ώρα, με τα μάτια βουρκωμένα, αλλά το μέτωπο ψηλά, ευλογεί το παιδί της και το εμπιστεύεται στην Πατρίδα. Αυτή η αδιάκοπη αλληλουχία ζωής, που επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά, αποκαλύπτει και συμπυκνώνει το ηθικό αποτύπωμα της Ελληνίδας Μάνας, της παντοτινής τροφού του Γένους, στη μακραίωνη ιστορική πορεία του Ελληνισμού.
Κάτω από τη φτερούγα της Μάνας ανδρώνεται το τέκνο• υπό τη σκέπη της Θεοτόκου ανδρειεύεται το Έθνος. Η ιερή συγγένεια μεταξύ θεϊκής κι ανθρώπινης μητρότητας δεν αποτελεί ρητορική μεταφορά• συνιστά την πεμπτουσία του στρατιωτικού φρονήματος, τον πνευματικό πυρήνα των Ενόπλων Δυνάμεων, μια εκ των ακατάλυτων αρχών της Πατρίδος. Από τη Σπαρτιάτισσα Μάνα του «Ή τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» και τη Μάνα της Πίνδου και της Ηπείρου, που – αγέρωχη, παρά τις κακουχίες – μετέφερε πολεμοφόδια στις χιονισμένες βουνοκορφές, έως τη Μάνα που, με τα δάκρυά της, σταυρώνει το παιδί της, αποχαιρετώντας το στην Πύλη του Κέντρου Κατάταξης ή της Στρατιωτικής Σχολής, η Ελληνίδα Μάνα αναδεικνύεται στην πλέον απτή και διάδηλη έκφανση της ανιδιοτελούς και θυσιαστικής αγάπης.
Η δια του παραδείγματος παιδαγωγία της μητρικής θυσίας αποτελεί το πρώτο Σχολείο του Χρέους. Βάσει του αφανούς, πλην αρραγούς, θεμελίου οικογενειακής αγωγής, οι Ένοπλες Δυνάμεις καλούνται να οικοδομήσουν την Αριστεία των νέων στελεχών τους, να μετατρέψουν τη φιλοπατρία που γαλουχείται στη μητρική αγκαλιά σε συνειδητή επιλογή προσφοράς, σε ενσυνείδητη πειθαρχία και σε υψηλό λειτούργημα υπέρ του Έθνους.
Τη σημερινή ημέρα αναγνωρίζουμε την Αριστεία όχι ως εξασφαλισμένη διάκριση, αλλά ως ύψιστο, αέναο Καθήκον. «Αιέν αριστεύειν»• όχι για την προσωπική προβολή, αλλά για να μη σταθεί ποτέ κανείς κατώτερος του χρέους – και συγχρόνως του θεσμικού προνομίου – να υπηρετεί και να προασπίζει την Πατρίδα.
Για τα Στελέχη μας, που εν πλήρει συνειδήσει έχουν επιλέξει την υπηρεσία της Πατρίδος ως λειτούργημα, η Αριστεία προβάλλει όχι ως απλός στόχος, αλλά ως ατέρμονη οδός Καθήκοντος. Είναι η σταθερή απόφασή τους να μην παρεκκλίνουν από την Ευθύνη, να παραμένουν παρόντες και συνεπείς όταν άλλοι αποσύρονται.
Ο στρατιωτικός βίος είναι πεδίο διαρκούς άσκησης ήθους και μαθητείας στην Ανδρεία. Ο κόπος βαρύς, η πειθαρχία αυστηρή, οι δυσκολίες αβάσταχτες• εντούτοις, αποδεικνύεται ότι η δυσκολία δεν είναι ανάχωμα, αλλά σκαλοπάτι προς την υπέρβαση και την Αριστεία.
Μέσα από τη συνεπή άσκηση, την υπομονή στη δοκιμασία και τον ενστερνισμό της ενσυνείδητης πειθαρχίας ως στάσης ζωής, καλλιεργείται η στωικότητα – όχι ως συναισθηματική απονέκρωση, αλλά ως ήρεμη, εσωτερική δύναμη, που επιτρέπει στον στρατιωτικό να υπομένει την πίεση, να στέκεται όρθιος στις αντιξοότητες, να πορεύεται χωρίς θριαμβολογίες στις επιτυχίες και χωρίς μοιρολογισμούς στις δυσκολίες – αρετές που σφυρηλατούνται μεν στο στρατιωτικό περιβάλλον, αλλά ουδόλως περιορίζονται εντός αυτού. Τουναντίον, συνοδεύουν τον άνθρωπο σε κάθε πτυχή του βίου του: στην οικογένεια, στην κοινωνία, στην επαγγελματική και προσωπική του διαδρομή. Από τη στωικότητα αυτή εκπορεύεται αφενός για έναν έκαστο η μόνη γνήσια αυτοπεποίθηση, αφετέρου για το Έθνος η άρρητη βεβαιότητα ότι, όταν η Πατρίδα το απαιτήσει, καθένας θα βρεθεί ακριβώς εκεί όπου οφείλει, όπως οφείλει.
Νέες και Νέοι των Ενόπλων Δυνάμεων,
Η στολή που φέρετε αποτελεί όρκο τιμής κι επισφράγισμα μιας επιλογής ζωής, που σας εντάσσει επάξια στην αδιάσπαστη αλυσίδα των υπερασπιστών του Έθνους. Φέροντάς την υπερήφανα, αναδεικνύεστε σε ορατούς φορείς ανδρείας, πειθαρχίας κι αυταπάρνησης, συμβάλλοντας λόγω και έργω στην ηθική και πνευματική διάπλαση της επόμενης γενιάς και διδάσκοντας ότι το μεγαλείο του ανθρώπου δεν μετριέται σε όσα αποκτά, αλλά σε όσα είναι πρόθυμος να θυσιάσει.
Η νέα γενιά των Ενόπλων Δυνάμεων, η γενιά που σμιλεύεται στην Αριστεία, θα πρέπει να μπορεί να υπηρετεί με σύγχρονη νοοτροπία, μέσα κι υποδομές. Είναι ευθύνη της Πολιτείας και της στρατιωτικής ηγεσίας να της παραδώσουν ένα Στράτευμα αντάξιο του φρονήματός της• έναν θεσμό που δεν αρκείται στη διαχείριση της κληρονομημένης ισχύος, αλλά μετεξελίσσεται και προπορεύεται των εξελίξεων.
Η μεταρρυθμιστική στρατηγική στόχευση της «Ατζέντας 2030» του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας συνιστά ένα συνεκτικό όραμα ολιστικού μετασχηματισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, το οποίο περιλαμβάνει αναδιάταξη δομών, ενίσχυση της διακλαδικότητας, επένδυση σε σύγχρονα μέσα και τεχνολογίες, αναβάθμιση της εκπαίδευσης, βελτίωση των συνθηκών υπηρεσίας, ενίσχυση του θεσμού της Εφεδρείας, καθώς και των δεσμών των Ενόπλων Δυνάμεων με την κοινωνία, ερειδόμενο πάντοτε σε τρεις απαράγραπτες αξίες της ιστορικής μας διαδρομής: το καθήκον, τη φιλοπατρία και τη συλλογική ευθύνη.
Ο συντελούμενος εκσυγχρονισμός των Ενόπλων Δυνάμεων δεν συνιστά ρήξη με το παρελθόν, αλλά φυσική εξέλιξη κι οργανική προβολή του στο μέλλον• δεν απεμπολεί την Παράδοση, αλλά αντιθέτως την αναδεικνύει σε επιχειρησιακό πλεονέκτημα. Η Τεχνολογία σαφώς πολλαπλασιάζει την υλική ισχύ μας, αλλά δεν μπορεί να εμφυσήσει το θάρρος, την αφοσίωση, την πίστη στην Αποστολή. Ο γνήσιος εκσυγχρονισμός εκκινεί από μία θεώρηση ανανέωσης: από τον σεβασμό προς όσα μας κληροδοτήθηκαν και την τόλμη να τα προεκτείνουμε στο αύριο, αναβαθμίζοντας τα μέσα χωρίς, εντούτοις, να προδίδουμε ποτέ τον υψηλόφρονα σκοπό μας: μία Πατρίδα ασφαλή και επαρκώς θωρακισμένη έναντι των αναδυόμενων προκλήσεων.
Κατά τον Γιάννη Ρίτσο, «αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα». Τοιουτοτρόπως, ένα Έθνος όπως το δικό μας δεν «βολεύεται» με εκπτώσεις στην Ελευθερία και την Κυριαρχία του. Γι’ αυτό και η «Αποτροπή δια της Ισχύος» δεν συνιστά στείρο νοήματος σύνθημα, αλλά όρο εθνικής επιβίωσης για μία Πατρίδα ελεύθερη, ακέραια, περήφανη.
Ολοκληρώνοντας, μεταφερόμαστε σε μία κορυφαία στιγμή του Ιστορικού Χρόνου: στις Θερμοπύλες• εκεί όπου ο Λεωνίδας κι οι Σπαρτιάτες προτίμησαν να πεθάνουν όρθιοι παρά να ζήσουν γονατιστοί. Εκεί όπου τριακόσιοι άνδρες απέδειξαν ότι η μεγαλοσύνη ενός έθνους δεν μετριέται σε αριθμούς, αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ακτινοβολία της ψυχής, το μεγαλείο της ανθρώπινης συνύπαρξης και τη σύμπνοια. Είναι η κρίσιμη στιγμή που έκαστος εξ ημών καλείται να αποφασίσει: Θα υπηρετήσω το συμφέρον μου ή το χρέος μου; Θα ζήσω για το «εγώ» ή θα αφιερωθώ στο «εμείς»;
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης μας χάρισε μία ηθική πυξίδα ενώπιον κάθε αμφιβολίας: «Τιμή σ' εκείνους που στη ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες», ως το καθήκον που ουδέποτε θα εγκαταλείψουμε.
Κι αν έλθει η μέρα που η Πατρίδα θα δοκιμαστεί και πάλι, ας θυμηθούμε ότι δεν θα είμαστε μόνοι. Θα συμπορευόμαστε με τους Τριακόσιους του Λεωνίδα, με τους Αγωνιστές του '21, με τους Ήρωες του '40, με όλους όσοι κράτησαν τη σημαία ψηλά όταν όλα έμοιαζαν να έχουν χαθεί. Θα μας σκέπει η Προστασία της Υπερμάχου Στρατηγού, θα μας στέργει η προσευχή της Ελληνίδας Μάνας, θα μας καθοδηγεί το κάλεσμα της Εθνικής Μνήμης.
Και θα σταθούμε. Όχι επειδή είμαστε υπεράνθρωποι, αλλά επειδή είμαστε Έλληνες. Όχι επειδή δεν φοβόμαστε, αλλά επειδή περισσότερο από τον ίδιο τον θάνατο αποστρεφόμαστε την ατίμωση της υποταγής, το όνειδος του ρίψασπι, την αισχύνη της προδοσίας των ηρώων μας. Όπως στάθηκαν οι ένδοξοι πρόγονοί μας, όπως θα σταθούν τα παιδιά κι οι αγέννητοι νεκροί μας.
«Ποτέ από το Χρέος μη κινούντες, δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες (μας) τες πράξεις» (Κ.Καβάφης).»
Αξίζει να σημειωθεί ότι στη διάρκεια της εκδηλώσεως, την οποία παρουσίασε η συνάδελφος κυρία Ρίτσα Μπιζόγλη, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Δ.Χούπης επέδωσε βραβεία στον Επίτιμο Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό ε.α. Μανούσο Παραγιουδάκη, τον εφοπλιστή κ. Αθανάσιο Λασκαρίδη και τον επιχειρηματία κ. Κωνσταντίνο Βελέντζα.
Τέλος, από τον Αρχηγό τιμήθηκαν επίσης «ένα στέλεχος από κάθε Γενικό Επιτελείο, το οποίο κατά τη διάρκεια της έως τώρα σταδιοδρομίας του, με την εν γένει παρουσία του, αξίζει την αναγνώριση αυτή ένα στέλεχος από κάθε Γενικό Επιτελείο, το οποίο κατά τη διάρκεια της έως τώρα σταδιοδρομίας του, με την εν γένει παρουσία του, αξίζει την αναγνώριση αυτή», όπως σημειώνεται από το ΓΕΕΘΑ, οι:
--- Πλωτάρχης Χαράλαμπος Δαγκλής ΠΝ ως Κυβερνήτης της ΤΠΚ «ΚΡΥΣΤΑΛΛΙΔΗΣ»
--- Επισμηναγός (Ι) Γεώργιος Σωτηρίου ως μέλος της Ομάδος Επιδείξεως Μεμονωμένου Αεροσκάφους F-16 «ΖΕΥΣ» της 343 Μοίρας
--- Ίλαρχος Ζήσης Δαϊνάς ως Διοικητής του Ε.Φ. Φαρμακονησίου
Επίσης ο Αρχηγός απένειμε «Διαμνημόνευση» στους πρωτεύσαντες της Τάξεως 2025, τους/τις:
--- Ανθυπολοχαγό (ΑΣ) Γεώργιος Αλμπαντάκης (ΣΣΕ)
--- Σημαιοφόρο Νικόλαο-Βασίλειο Σουκαρά ΠΝ (ΣΝΔ)
--- Ανθυποσμηναγό (Ι) Ευάγγελο Αποστολάκη (ΣΙ)
--- Ανθυποσμηναγό (ΣΣΑΣ) Ειρήνη – Μαρία Χατζηδημητρίου
--- Ανθυποσμηναγό (ΣΑΝ) Δήμητρα Φλώρου.
Συγχαρητήρια σε όλους τους βραβευθέντες και τιμηθέντες.