Σε άρθρο του Μάικλ Φρόμαν στο Council on Foreign Relations με τίτλο «Μια ανασκόπηση του 2025: Η χρονιά στην εξωτερική πολιτική», περιγράφεται η θεαματική μεταστροφή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής υπό τον Ντόναλντ Τραμπ κατά το πρώτο έτος της δεύτερης θητείας του.
Παρά τις αρχικές εκτιμήσεις ότι ο Τραμπ θα υιοθετούσε μια γραμμή αυστηρού απομονωτισμού στο πλαίσιο του δόγματος «America First», το 2025 σηματοδότησε, σύμφωνα με τον Φρόμαν, την ανάδυση ενός νέου, επιθετικού διεθνισμού. Αποστασιοποιούμενος από τις φιλελεύθερες πρακτικές προηγούμενων κυβερνήσεων –όπως η προώθηση της δημοκρατίας μέσω θεσμών και πολυμερών μηχανισμών– ο Τραμπ επέλεξε μια βαθιά προσωπική και συναλλακτική άσκηση ισχύος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στροφής αποτελεί η ρητορική περί εδαφικών διεκδικήσεων, μέχρι και για περιοχές όπως ο Παναμάς, ο Καναδάς και η Γροιλανδία, την ίδια στιγμή που ο ίδιος εμπλέκεται ενεργά σε εννέα διεθνείς κρίσεις, από την Ουκρανία μέχρι τη Γάζα, ανατρέποντας την εικόνα του «απομονωτιστή».
Στη Βενεζουέλα, η ανάπτυξη του 15% του αμερικανικού στόλου στην Καραϊβική και η παρουσία του αεροπλανοφόρου “Gerald Ford” επαναφέρουν δυναμικά τη λογική της «διπλωματίας των κανονιοφόρων». Την ίδια ώρα, στη Γάζα, ο Τραμπ ηγείται ενός πολυεπίπεδου σχεδίου ανασυγκρότησης με 20 στάδια, υπό την εποπτεία ενός «Συμβουλίου Ειρήνης» που ο ίδιος προεδρεύει, ενώ 200 Αμερικανοί στρατιωτικοί έχουν αναπτυχθεί για την επιτήρηση της εκεχειρίας.
Παρά τις δηλώσεις ότι οι ΗΠΑ δεν προτίθενται να «κηρύττουν» περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Ουάσινγκτον επέβαλε κυρώσεις, δασμούς –όπως το 50% στη Βραζιλία– και απείλησε με στρατιωτικές ενέργειες χώρες όπως η Νιγηρία, επικαλούμενη παραβιάσεις δικαιωμάτων και μεταχείριση μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων και λευκών Νοτιοαφρικανών.
Το άρθρο καταλήγει ότι ο Τραμπ δεν οδηγεί τις ΗΠΑ σε αποχώρηση από το διεθνές σκηνικό, αλλά σε μια κυριαρχική, ιδιοτελή παρουσία, όπου οι αποφάσεις καθορίζονται από προσωπικό συμφέρον και ισχύ. Το ανοιχτό ερώτημα είναι αν το δόγμα «Ειρήνη μέσω Ισχύος» θα αντέξει όταν οι παγκόσμιες προκλήσεις απαιτήσουν τεράστιους πόρους ή ακόμη και εμπλοκή σε έναν πραγματικό πόλεμο, δοκιμάζοντας την υπόσχεσή του για «μηδενικές νέες συγκρούσεις».