Η στρατηγική, η οποία συνδυάζει την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των γειτόνων της με την αναζήτηση προνομιακής μεταχείρισης από τους συμμάχους, αποδεικνύει ότι ο αναθεωρητισμός και η αδιαλλαξία παραμένουν ο κεντρικός άξονας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπό τον Ερντογάν.
Η συνολική εικόνα καταδεικνύει μια Τουρκία που, εν μέσω εσωτερικών πιέσεων και περιφερειακών φιλοδοξιών, επενδύει ξανά σε πολεμική ρητορική, αυτοκρατορικούς συμβολισμούς και απειλές, δυναμιτίζοντας κάθε προσπάθεια σταθερότητας στην περιοχή.
Όπως σημειώνει το Politico, η Τουρκία του Ερντογάν «επιχειρεί να μετατρέψει τη ρευστότητα στη Συρία και το χάος στη Λιβύη σε εργαλείο αναθεωρητικής πολιτικής», με στόχο να καταστεί κυρίαρχος παράγοντας στον διαμοιρασμό θαλάσσιων και ενεργειακών πόρων.
Τα «ήρεμα νερά» στο Αιγαίο και η Διακήρυξη των Αθηνών δεν μπορούν να δημιουργούν ούτε αυταπάτες στην Αθήνα ούτε περιθώρια στην Άγκυρα για νέες προκλήσεις.
Παρά την αποκλιμάκωση δεν αναιρείται το γεγονός ότι η Τουρκία εμμένει στις αξιώσεις του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, και ενώ έχει υπογραφεί η οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας – Αιγύπτου.
Από την ασθενική διπλωματική αντιμετώπιση ΕΕ και ΗΠΑ, το «βουλιμικό σύνδρομο» της Τουρκίας μετατρέπεται σε μόνιμη επωδό στα ώτα των Συμμάχων, δημιουργώντας «προϋποθέσεις κατακύρωσής» του αναθεωρητισμού της Άγκυρας
Ακόμα και αν Ερντογάν χάσει τις προσεχείς εκλογές, όποιος και αν τον διαδεχθεί, ο τουρκικός αναθεωρητισμός θα είναι παρών και θα υπονομεύει την σταθερότητα στην περιοχή!
