Στης 1 Σεπτεμβρίου 1939 η Ναζιστική Γερμανία επιτίθεται αιφνιδιαστικώς στην Πολωνία, γεγονός που αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για να ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, στο πλαίσιο υλοποιήσεως των όρων του Μυστικού Πρωτοκόλλου τη2ς Συμφωνίας Ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ενώσεως, που έμεινε στην ιστορία ως «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολοτώφ», από τα ονόματα των Υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, που είχαν υπογράψει και την προαναφερθείσα συμφωνία.
Αφορμή για τη γερμανική επίθεση ήταν το θέμα του λεγόμενου «Διαδρόμου του Ντάντσιχ», δηλαδή της στενής λωρίδος πολωνικού εδάφους που χώριζε την Ανατολική Πρωσία από την υπόλοιπη Γερμανία και την οποία επιμόνως επιζητούσαν να θέσουν υπό την κατοχή τους οι Γερμανοί, ώστε να ενοποιήσουν τα δύο χωρισμένα – τότε – γερμανικά εδάφη.
Τα ξημερώματα λοιπόν της 1ης Σεπτεμβρίου 1939 γερμανικές δυνάμεις χωρισμένες σε τρεις Ομάδες Στρατιών (Βορρά, Κέντρου, Νότου), εφαρμόζοντας νέα και πρωτοποριακή τακτική, που έμεινε στην ιστορία ως «Κεραυνοβόλος Πόλεμος» (Blitzkrieg), με συνδυασμένη χρήση ταχυκίνητων τεθωρακισμένων και μηχανοκινήτων δυνάμεων καθώς και Πολεμικής Αεροπορίας (Luftwaffe), αιφνιδίασε πλήρως τους Πολωνούς και σε πολύ σύντομο διάστημα κατέλαβε τη χώρα.
Συνεπεία της προαναφερθείσας εισβολής, στις 3 Σεπτεμβρίου 1939, το Ηνωμένο Βασίλειο (και όλες οι υπερπόντιες κτήσεις του) και η Γαλλία, που είχαν υπογράψει αμυντικές συμφωνίες αμοιβαίας συνδρομής με την Πολωνία, κηρύσσουν τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, με αποτέλεσμα η σύγκρουση να λάβει παγκόσμια έκταση!
Στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση, εισέβαλε και αυτή από τα ανατολικά της σύνορα στην Πολωνία, η οποία έτσι βρέθηκε να αντιμετωπίζει δύο εχθρούς σε ισάριθμα μέτωπα, γεγονός που 3είχε ως αποτέλεσμα να προσαρτίσει αμέσως στο έδαφός της όλες τις ανατολικές επαρχίες της τότε Πολωνίας, στις οποίες κατοικούσαν Ουκρανοί και Λευκορώσοι, και οι οποίες έτσι έγιναν – εν μία νυκτί – «Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες» και επομένως τμήμα της Σοβιετικής Ενώσεως και οι πολίτες τους…Σοβιετικοί Πολίτες!
Στο μεταξύ η πρωτεύουσα της Πολωνίας Βαρσοβία δέχθηκε ανηλεείς βομβαρδισμούς τόσο από τη Luftwaffe, όσο και από το γερμανικό βαρύ πυροβολικό, με αποτέλεσμα τελικώς, στις 27 Σεπτεμβρίου 1939, να παραδοθεί!
Στις 8 Οκτωβρίου 1939, όλες οι δυτικές επαρχίες της Πολωνίας, όπο9υ υπήρχαν ισχυροί γερμανόφωνοι θύλακες, προσαρτήθηκαν στο Γ’ Ράιχ και οι πολίτες τους αντιστοίχως έγιναν Γερμανοί πολίτες και, οι άρρενες, κλήθηκαν αμέσως να καταταγούν στη Βέρμαχτ!
Στα ανατολικά, στις πολωνικές επαρχίες που είχαν εισβάλει οι Σοβιετικοί, οι πολεμικές επιχειρήσεις ολοκληρώθηκαν στις 6 Οκτωβρίου 1939. Το πιο σημαντικό γεγονός αυτής της περιόδου, ήταν – μεταξύ άλλων – και η Σφαγή του Κατύν, περιοχή που σήμερα ανήκει στη Λευκορωσία, τον Μάϊο του 1940, όπου δολοφονήθηκαν 22.000 επιφανείς Πολωνοί πολίτες (στρατιωτικοί, επιστήμονες, δάσκαλοι, ιερείς και άλλοι, ο «αφρός της πολωνικής κοινωνίας), από την εσωτερική αστυνομία του Στάλιν, τη διαβοήτη NKVD, που ανήκε στο Υπουργείο Εσωτερικών, σφαγή την οποία τότε αλλά και μέχρι της αναλήψεως της ηγεσίας του ΚΚΣΕ από τον Μιχαήλ Γκορματσώφ, οι Σοβιετικοί αρνούνταν επιμόνως ότι ήταν αυτοί οι εν ψυχρώ δολοφόνοι των 22.000 Πολωνών πατριωτών, αποδίδοντας τη σφαγή στους Γερμανούς. Μόνο επί Γκορμπατσώφ, στο πλαίσιο της «διαφάνειας» («γκλάσνοστ») έγινε επίσημη παραδοχή του τρομερού εγκλήματος και άνοιξαν επισήμως και τα σχετικά απόρρητα – ως τότε – κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ! Οι μόνοι που ακόμα και μετά από αυτές τις καταλυτικές εξελίξεις και στοιχεία που αρνούνται πεισματικώς ότι η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση του δικτάτορα Ιωσήφ Στάλιν ήταν υπεύθυνη για τη «Σφαγή στο Κατύν» είναι οι Έλληνες κομμουνιστές!
Οι Πολωνοί θα αντισταθούν ηρωικά μέχρι και τις 6 Οκτωβρίου 1939, στο τέλος όμως υποκύπτουν, και η πατρίδα τους καταλαμβάνεται από Γερμανούς και Σοβιετικούς, υφιστάμενη έναν επώδυνο διαμελισμό, καθώς το 48% θα καταληφθεί από τη Γερμανία και το 52% από τη Σοβιετική Ένωση.
Η Πολωνία θα αναπτύξει ένα από τα μεγαλύτερα ένοπλα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη. Το καλοκαίρι του 1944, ο «Εθνικιστικός Στρατός της Πατρίδος» αριθμεί 440.000 ενεργά μέλη, ενώ υπάρχει και ο κατά πολύ μικρότερος, κομμουνιστικής ιδεολογίας «Λαϊκός Στρατός της Πολωνίας», που είχε συγκροτηθεί από τους Σοβιετικούς, με βάσει Πολωνούς αιχμαλώτους των Σοβιετικών, όπου τους ετέθη το δίλημμα είτε εντάσσονται στον υπό κομμουνιστικό έλεγχο Πολωνικό Στρατό, είτε θα τους αναλάβει η NKVD με τη γνωστή μέθοδο – σφραγίδα της. Μία βολίδα στο πίσω μέρος του κρανίου. Η Πολωνία υπήρξε η χώρα με τη μεγαλύτερη αναλογία θυμάτων, ενώ η Βαρσοβία θα είναι η μοναδική πρωτεύουσα που θα απελευθερωθεί από την εξέγερση των κατοίκων της και θα μείνει ελεύθερη για δύο μήνες (1 Αυγούστου – 2 Οκτωβρίου 1944) μέχρι να ανακαταληφθεί από τους Γερμανούς και να ισοπεδωθεί, ενώ ο Κόκκινος Στρατός όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν στην Ανατολική όχθη του Βιστούλα αναμένοντας καρτερικά την επικράτηση των Γερμανών σε βάρος της Πολωνικής – μη κομμουνιστικής – Αντιστάσεως!
Στις 30 Νοεμβρίου 1939, η ΕΣΣΔ κήρυξε τον πόλεμο και εναντίον της Φινλανδία, μετά την άρνηση της τελευταίας να δεχτεί στο έδαφός της σοβιετικά στρατεύματα όπως αυτά που είχαν εγκατασταθεί βιαίως στις τρεις Βαλτικές χώρες (Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία), που επίσης μέσα σε μία νύχτα «μετονομάστηκαν» σε «Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες», μέλη της ΕΣΣΔ, και οι πολίτες τους … «Σοβιετικοί πολίτες». Αντιθέτως, οι Φινλανδοί αρνήθηκαν τις Σοβιετικές προτάσεις, πρόβαλαν σθεναρότατη αντίσταση, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Σοβιετικούς. Τελικώς, ο Σοβιετικο-φιλανδικός πόλεμος (ή «Πόλεμος του Χειμώνα») τερματίστηκε επισήμως με τη Συνθήκη της Μόσχας, στις 13 Μαρτίου 1940, με τη Σοβιετική Ένωση να λαμβάνει σημαντικά εδαφικά ανταλλάγματα, ιδίως στην περιοχή της Καρελίας.
Ο Β’ ΠΠ που ξεκίνησε την 1η Σεπτεμβρίου 1939, θα τελειώσει στις 8
Μαΐου 1945 στο Ευρωπαϊκό θέατρο των επιχειρήσεων και στις 15 Αυγούστου 1945, στο αντίστοιχο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού εναντίον της Ιαπωνίας. Σε αυτόν θα συμμετάσχουν τα περισσότερα κράτη του κόσμου, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, μάχες θα διεξαχθούν σε τρεις ηπείρους και σε όλες τις θάλασσες, θα δοκιμασθούν νέα όπλα μαζικής καταστροφής, ενώ ο τελικός απολογισμός του θα είναι τραγικός: 62.000.000 νεκροί – για πρώτη φορά οι άμαχοι θα είναι οι περισσότεροι – δεκάδες εκατομμύρια τραυματίες ή αγνοούμενοι και τεράστιες υλικές ζημιές.