Δέκα χρόνια από την επιβολή, με τη βία και την εκλογική νοθεία, του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ουγγαρία, με τις αστικές δυνάμεις να βρίσκονται υπό απηνή διωγμό, τους εργάτες να εργάζονται περισσότερο και να πληρώνονται λιγότερο, τους αγρότες να χάνουν τις ιδιοκτησίες τους και η παραγωγή τους να καταλήγει στη Σοβιετική Ένωση ως «πολεμικές επανορθώσεις», με γραφειοκρατία και αυταρχισμό, η δυσαρέσκεια είναι διάχυτη ανάμεσα στον πληθυσμό της Ουγγαρίας.
Ο θάνατος του ηγέτη – δικτάτορα ουσιαστικά της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν δυναμώνει τις φωνές αμφισβήτησης ακόμη και μέσα στο ίδιο του Κομμουνιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης.
Στις 23 Οκτωβρίου 1956, με αφορμή τη δολοφονία ενός φοιτητή από τις μυστικές υπηρεσίες του Ουγγρικού καθεστώτος, οι φοιτητές της Βουδαπέστης εξεγείρονται. Στην αρχή με καθαρά φοιτητικά αιτήματα, αλλά γρήγορα όμως η εξέγερση θα εξελιχθεί σε Επανάσταση ολόκληρου του Ουγγρικού λαού. Από την πρώτη ημέρα 300.000 άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους ζητώντας πολιτική αλλαγή και ελευθερίες!
Η φιλοσοβιετική Κυβέρνηση Ράκοσι πέφτει και η νέα με Πρωθυπουργό τον Ίμρε Νάγκυ διαλύει την αστυνομία, υπόσχεται ελεύθερες πολυκομματικές εκλογές και διακηρύσσει την πρόθεσή της για έξοδο από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας!
Μετά τις εξαγγελίες αυτές του Ούγγρου Πρωθυπουργού οι εξελίξεις είναι ραγδαίες.
Στις 4 Νοεμβρίου 1956, στις 05:15 το πρωί, τα σοβιετικά στρατεύματα που στάθμευαν στην Ουγγαρία, στο πλαίσιο του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», με 1600 άρματα μάχης, εξαπολύουν επίθεση με σκοπό να ανατρέψουν την Ουγγρική κυβέρνηση και να καταπνίξουν την εξέγερση.
Μέχρι τις 10 Νοεμβρίου 1956, η Ουγγρική Επανάσταση θα πνιγεί στο αίμα κάτω από τις ερπύστριες των σοβιετικών αρμάτων. Ο δυτικός κόσμος παρακολουθεί με συγκίνηση την εξέγερση όμως η απειλή ενός παγκόσμιου πολέμου περιορίζει τις αντιδράσεις.
Ο ΟΗΕ αρκείται σε ένα ψήφισμα διαμαρτυρίας και η Ουγγαρία με νέο Πρωθυπουργό τον Γιάνος Κάνταρ επιστρέφει και πάλι στο «μαντρί» και στη σοβιετική σφαίρα επιρροής.
Ο τελικός, συνολικός, απολογισμός της Ουγγρικής επανάστασης και της σοβιετικής καταστολής της ανήλθε σε 2.500 νεκρούς από πλευράς εξεγερμένων, από τους οποίους οι 450 εκτελεσθέντες από «δίκες» που θα ακολουθήσουν, μεταξύ των οποίων κι ο πρώην πρωθυπουργός Νάγκυ, οι οποίες στην ουσία είναι δίκες παρωδία, ενώ από πλευράς των Σοβιετικών οι νεκροί ανήλθαν στους 700.
Ήταν η πρώτη σημαντική αμφισβήτηση της σοβιετικής καταπίεσης σε κράτος – μέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Θα ακολουθήσουν και άλλες επαναστάσεις κατά των τοπικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Τσεχοσλοβακία το 1968, στην Πολωνία το 1982, στη Ρουμανία το 1989 και χιλιάδες νεκροί, εκτελεσθέντες ή δολοφονηθέντες, μέχρις ότου οι κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και οι λαοί τους απελευθερωθούν από τα ανελεύθερα καθεστώτα που για πάνω από 40 χρόνια τους καταπίεζαν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο «επίλογος» της Ουγγρικής επανάστασης θα γραφτεί την στις 6 Δεκεμβρίου 1956, στον ημιτελικό αγώνα υδατοσφαίρισης (water polo) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης. Σε ένα απίστευτα επεισοδιακό παιχνίδι, με απίστευτο ξύλο και ένταση μεταξύ Ουγγαρίας και Σοβιετικής Ένωσης, θα νικήσουν άνετα οι Ούγγροι (που θα κατακτήσουν και το χρυσό μετάλλιο) ενώ οι παίκτες της Σοβιετικής Ενωσης θα απειληθούν με λιντσάρισμα από τους εξαγριωμένους (εξόριστους) Ούγγρους φιλάθλους. Ο αγώνας θα τελειώσει, αφού προηγουμένως εκκενωθούν οι κερκίδες. Μετά τη λήξη των Αγώνων η πλειοψηφία των Ούγγρων αθλητών που μετείχαν σε αυτούς θα ζητήσει πολιτικό άσυλο και δεν θα επιστρέψουν στη χώρα τους.