Να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του θανόντος όταν πρόκειται για αποτέφρωση. Αυτό μπορεί να γίνει με την έγγραφη σύμφωνη γνώμη κάποιου ο οποίος «θα έχει προλάβει να εκφράσει εν ζωή». Τη θέση αυτή διατυπώνει ο πρωτοσύγκελος της μητρόπολης Μεσσηνίας κ. Φίλιππος Χαρμαγιάς με αφορμή την αποτέφρωση με πρωτοβουλία των συγγενών μιας χριστιανής η οποία εν ζωή ήθελε «κανονική κηδεία».
Ο κ. Χαρμαγιάς εκτιμά ότι η αποτέφρωση προβάλλεται μέσω των προβαλλόμενων τηλεοπτικών σήριαλ προβολή της αποτέφρωσης ως συνήθους τρόπου αποχαιρετισμού ενός νεκρού, σύμφωνα με το σενάριο.
«Αναμφίβολα παρατηρείται μια προβολή και δι’ αυτής προωθείται μια καθιέρωση στη συνείδηση των τηλεθεατών, της καύσης των νεκρών ως της πλέον καθιερωμένης και κατ’ επέκταση επιβαλλομένης πρακτικής, αφού ως γνωστόν η τηλεόραση και το διαδίκτυο πλέον αποτελούν το πρότυπο για πολλούς και ειδικά νέους στην ηλικία, οι οποίοι αντιγράφουν ό,τι βλέπουν».
Επί της ουσίας για την αποτέφρωση τονίζει: «Σε ότι αφορά το ένα σκέλος, αυτό της αποτέφρωσης χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του θανόντος ή της θανούσης, θα έπρεπε να απαιτείται η έγγραφη σύμφωνη γνώμη του/της, την οποία θα έχει προλάβει να εκφράσει εν ζωή, προκειμένου να διαφυλαχθεί η ελευθερία του ανθρώπου και το αυτεξούσιο που έχει λάβει από τον Θεό κατά την δημιουργία του. Εξάλλου ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου ορίζεται και από το Σύνταγμα (Άρθρο 2, παρ. 1), χωρίς να γίνεται διάκριση σε ζωντανό ή νεκρό άνθρωπο».
Σε ο,τι αφορά τις θέσεις της Εκκλησίας αναφέρει: «Η Εκκλησία ως ο κατ’ εξοχήν χώρος ελευθερίας, δεν αναγκάζει κανέναν άνθρωπο να τηρεί τις παραδόσεις Της. Έχει όμως την υποχρέωση να διδάξει το ποίμνιό Της ότι η καύση των νεκρών είναι αντίθετη προς τις αρχές, την παράδοση και τα έθιμά Της και ότι όποιος επιλέγει την καύση και αυτονομείται, ουσιαστικά διαφοροποιείται από βασικές διδασκαλίες και τον τρόπο της ζωής Της, και αυτοαποβάλλεται από το σώμα Της. Προφανώς, όσοι δεν θέλουν να ακολουθήσουν την παράδοση της Εκκλησίας, έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν την αποτέφρωση, οπότε δεν θα τύχουν Εξοδίου Ακολουθίας (κηδείας) από την Εκκλησία».
Ο κ. Χαρμαγιάς απαντά και στα επιχειρήματα κάποιων που υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία δεν δέχεται την καύση για να μη χάσει έσοδα: «Επειδή όμως προβάλλεται και το επιχείρημα, ότι η Εκκλησία δεν αποδέχεται την καύση και προτιμά την ταφή για ιδιοτελείς λόγους, καταρρίπτουμε αυτό το επιχείρημα, υπενθυμίζοντάς τους ότι οι κατά τόπους Δήμοι είναι αυτοί που διαχειρίζονται τα κοιμητήρια και εισπράττουν τα τέλη από τους τάφους και τα οστεοφυλάκια. Εάν η Εκκλησία έθετε ως προτεραιότητα το οποιοδήποτε οικονομικό όφελος, θα έπραττε το αντίθετο και θα προέτρεπε τους ορθόδοξους κληρικούς να ψάλουν τη Νεκρώσιμο Ακολουθία και για όσους αποτεφρώνονται. Άρα δεν υφίσταται το τοιούτο επιχείρημα».
Απαντώντας σε όσους υποστηρίζουν ότι η αποτέφρωση, με τον τρόπο που γίνεται σήμερα, ανήκει τάχα στην αρχαιοελληνική παράδοση, αναφέρει ότι «ακόμα και στην περίπτωση της καύσης στην αρχαία Ελλάδα, ακολουθούσε πάντοτε η ταφή του σκελετού και οι ταφικές τιμές προς τους νεκρούς γι’ αυτό και η αρχαιολογική σκαπάνη βρίσκει σε πολλές ανασκαφές ταφές με καμένα οστά, τοποθετημένα σε νεκρικές λάρνακες ή αγγεία, απόδειξη της ταφής ως σεβασμού των αρχαίων Ελλήνων στους νεκρούς τους. Μεγάλο μέρος των ευρημάτων αυτών που εκτίθενται σε μουσεία προέρχεται από τέτοιες ταφικές ανασκαφές ενώ αρκετά από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης συνδέονται με την ταφή των νεκρών».
Τέλος, τονίζει ότι δεν πρόκειται για καύση: «Κατά τη διαδικασία λοιπόν της, κατ' ευφημισμόν «αποτέφρωσης», όπως σημειώνεται, μετά την καύση του νεκρού σε κλίβανο ο ανθρώπινος σκελετός ρίχνεται σε ηλεκτρικό σπαστήρα (μίξερ, cremulator), θρυμματίζεται και μετατρέπεται σε σκόνη. Επομένως, όταν σήμερα γίνεται λόγος για «αποτέφρωση», δεν κυριολεκτείται ο όρος. Ούτε οι συγγενείς παραλαμβάνουν την «τέφρα» του νεκρού από το αποτεφρωτήριο. Αντιθέτως αυτό που παραλαμβάνουν είναι η σκόνη (τρίμματα) από τα οστά και όχι το προϊόν της καύσης (τέφρα, στάχτη)».