Το ημερολόγιο δείχνει 5 Μαΐου του 2010. Πλήθος κόσμου έχει κατακλύσει την οδό Σταδίου και τους γύρω δρόμους διαμαρτυρόμενος για την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου σε μία πρωτοφανή σε όγκο διαδήλωση στην πρωτεύουσα. Η ατμόσφαιρα μυρίζει... μπαρούτι και το κακό δεν αργεί να γίνει.
Μέσα από το πλήθος, ξεπηδά μια ομάδα 12 ατόμων (σύμφωνα με το βούλευμα των δικαστών), η οποία -με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά- κατευθύνεται στο βιβλιοπωλείο «Ιανός» και στο υποκατάστημα της τράπεζας «Marfin Bank» στον αριθμό 23. Τρεις από αυτούς σπάνε τις τζαμαρίες και πετούν εντός των καταστημάτων βόμβες μολότοφ.
Η αρχή του κακού
Μέσα στο κτίριο της Μαρφίν υπάρχουν 8 υπάλληλοι, οι οποίοι μέσα σε αυτό το κλίμα εργάζονται παρά τις όποιες προειδοποιήσεις για εκτροχιασμό της διαδήλωσης και μετατροπής της σε βίαια επεισόδια. Οι συγκεκριμένοι μέσα σε λίγα λεπτά εγκλωβίζονται στο φλεγόμενο από τις μολότοφ κτίριο χωρίς να έχουν διαφυγή. Εν τέλει, οι 5 από αυτούς, σύμφωνα με την Πυροσβεστική, καταφέρνουν και διασώζονται από «υπερκείμενους ορόφους». Όπως προελέχθη, όμως, μόνο οι 5 από αυτούς. Για τους υπόλοιπους 3 η μοίρα είχε άλλα σχέδια.
Η ανείπωτη τραγωδία και οι μαρτυρίες που συγκλονίζουν
Το κακό δεν αργεί να γίνει, αφού μέσα σε μία αποπνικτική ατμόσφαιρα, άνθρωποι προσπαθούν να ενημερώσουν τους δικούς τους για το κακό που επίκειται να συμβεί. Το τραγικό αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής επίθεσης θα διαπιστωθεί λίγη ώρα αργότερα, όταν οι πυροσβεστικές και αστυνομικές δυνάμεις καταφέρνουν μετά από προσπάθεια να φτάσουν στο σημείο της τραγωδίας. Τρεις νέοι άνθρωποι και ένα αγέννητο παιδί έχουν βρει τον θάνατο. Εκείνη την ημέρα κόβεται το νήμα της ζωής για τον Επαμεινώνδα Τσακάλη (36 ετών), την Παρασκευή Ζούλια (35 ετών) και την εγκυμονούσα Αγγελική Παπαθανασοπούλου (32 ετών) από το Αίγιο.
Ο επικεφαλής της Τράπεζας, Ανδρέας Βγενόπουλος φτάνει εσπευσμένα στο υποκατάστημα, όπου γίνεται δεκτός με μπουκάλια και ύβρεις από τους συγκεντρωμένους. Τα ΜΑΤ πραγματοποιούν επέμβαση και αποκλείουν το σημείο.
Η είδηση της τραγωδίας μεταφέρεται πολύ γρήγορα με το Πανελλήνιο να συγκλονίζεται. Δεν χωρά ο νους πως 3 άνθρωποι, οι οποίοι σηκώθηκαν το πρωί για μία ακόμα μέρα στη δουλειά βρέθηκαν νεκροί, επειδή κάποιοι, έτσι απλά, το επέλεξαν.
Δεν ήταν τρεις οι νεκροί, αλλά τέσσερις
Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, μία εκ των θυμάτων, δεν ήταν μόνη της. Κουβαλούσε στα σπλάχνα της και ένα παιδί ευρισκόμενη στον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Ένα αγέννητο παιδί πλήρωσε το θυμό (;), την προβοκάτσια (;), τα εγκληματικά λάθη (;) κάποιων ασυνείδητων. Ένα αγέννητο παιδί γνώρισε τη βαρβαρότητα του κόσμου πριν καν προλάβει να γνωρίσει τον ίδιο τον κόσμο.
Η δικαίωση των υπαλλήλων
Οχτώ χρόνια μετά 24 εργαζόμενοι δικαιώνονται! Το Διοικητικό Πρωτοδικείο ύστερα από αγωγή 24 εργαζόμενων για την την αναγνώριση της ηθικής βλάβης που έχουν υποστεί είδε «παραλείψεις» τόσο από την αστυνομία όσο και από την Πυροσβεστική, οι οποίες αν δεν είχαν συντελεστεί θα είχε αποφευχθεί το μοιραίο γεγονός.Όπως αναφέρουν οι δικαστές ευθύνες έχει και η διοίκηση της τράπεζας, ωστόσο, δεν μπορούν να διερευνηθούν από τους ίδιους καθώς οι εργαζόμενοι προσέφυγαν στο δικαστήριο αναζητώντας τις ευθύνες των οργάνων του δημοσίου και ζητώντας αποζημιώσεις για ηθική βλάβη.
Και η δικαίωση που δεν έρχεται ποτέ
Οκτώ χρόνια μετά την ανείπωτη τραγωδία, οι ένοχοι κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι. Οι άνθρωποι που στέρησαν τη ζωή σε άλλους 4 συνανθρώπους μας είναι ακόμα άφαντοι με την κραυγή αγωνίας και έκκλησης για δικαιοσύνη να χάνεται σε μία απέραντη σιωπή από τους ιθύνοντες. Και μπορεί η αποζημίωση των παθόντων να είναι ένα πρώτο βήμα δεν αποτελεί, όμως, ούτε στο ελάχιστο, μια ηθική δικαίωση ούτε γι' αυτούς που έφυγαν, ούτε γι' αυτούς που έμειναν να αναρωτιούνται «γιατί» και «ποιος».