Την πλήρη ταύτιση με το Πατριαρχείο Μόσχας για το ουκρανικό εξέφρασε για μια ακόμη φορά ο μητροπολίτης Μπάτσκας Ειρηναίος.
Ο ισχυρός άνδρας της σερβικής Εκκλησίας και φανατικός πολέμιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε κείμενο το οποίο δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Σερβίας κατηγορεί τους Ουκρανούς για όλα όσα συμβαίνουν στην περιοχή:
«Η κρατική τρομοκρατία βρίσκεται στο αποκορύφωμά της ειδικά τις τελευταίες ημέρες. Εικόνα αυτής αποτελεί όχι μόνον η βλάσφημη εισβολή αστυνομικών και “υπαλλήλων της υπηρεσίας ασφαλείας” στο μέγιστο ιερό σέβασμα της Ουκρανίας και ολόκληρου του ρωσικού ορθόδοξου κόσμου, την Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου, αλλά και κήρυξη εκτός νόμου της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και η απειλή ότι με τη συγκατάθεση του Θεού το “φιλευρωπαϊκό” και “δημοκρατικά” προσανατολισμένο ουκρανικό κράτος απλώς θα την απαγορεύσει, εάν δεν την διαλύσει», ανέφερε ο επίσκοπος Μπάτσκας Ειρηναίος και συνέχισε: «Οίκοθεν νοείται ότι οι ενάρετοι εκπρόσωποι της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων – μεταξύ άλλων και των θρησκευτικών – δικαιωμάτων και ελευθεριών εκατέρωθεν του Ατλαντικού κατά τρόπον σοφό τηρούν σιγή. Κατά τη γνώμη τους, στο Κίεβο υπερασπίζονται ιπποτικά (!) τις “αξίες” και τα “ιδεώδη” τους».
Ο Ειρηναίος αποδίδει «την εντατικοποίηση των διώξεων της κανονικής Εκκλησίας από την επιδείνωση του σχίσματος στην Ουκρανία συνεπεία των μη κανονικών ενεργειών του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο δημιούργησε στη χώρα αυτή «οικεία αυτού παρεκκλησιαστική δομή» και μάλιστα «παραμερίζοντας την υφισταμένη και αριθμητικά επικρατέστερη κανονική Εκκλησία, την οποία το ίδιο μέχρι την ημέρα της εφαρμογής της αποφάσεώς του αναγνώριζε, αλλά και τώρα εξακολουθεί ουσιαστικά να την αναγνωρίζει, διότι δεν τολμά να την ανακηρύξει μη κανονική ή ανύπαρκτη».
Όπως είπε τόσο ο ίδιος, όσο και πολλοί άνθρωποι με κύρος προειδοποίησαν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο για τις αρνητικές συνέπειες του επινοημένου από τον ίδιο εγχειρήματος, δηλαδή την παραχώρηση «κάλπικου αυτοκεφάλου σε μια ανύπαρκτη Εκκλησία στην Ουκρανία, ή ακριβέστερα, στις δύο βιαίως και προσωρινά συγχωνευθείσες σχισματικές παραφυάδες» με επικεφαλής έναν «αμετανόητο και στερημένο της χάριτος σχισματικό».
Εν τούτοις, το Φανάρι δυστυχώς «δεν έλαβε υπόψη ούτε τις εκτιμήσεις πολλών ανθρώπων με κύρος, ούτε τους ιερούς κανόνες, αλλά ούτε την πείρα των προηγούμενων αιώνων και την Ιερά Παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας».
Κάνει δε λόγο για ακραίο αντιρωσικό μηχανισμό ο οποίος ευθύνεται για τις διώξεις λέγοντας πως ήταν εύκολο να καταλάβει κανείς ότι οι αντιεκκλησιαστικές και αντιρωσικές διώξεις υπό συνθήκες πολέμου μεταξύ της Ρωσίας και της συλλογικής Δύσεως στο έδαφος της ατυχούς Ουκρανίας θα καθίσταντο πολύ σκληρότερες από ό,τι ήταν πριν την έναρξη της συγκρούσεως», και το Φανάρι «πάντοτε γνώριζε ότι η μετά το Μαϊντάν ουκρανική κυβέρνηση, η οποία διαμορφώθηκε ως ο πλέον ακραίος αντιρωσικός μηχανισμός, ευρισκόμενος ευθέως στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και την πολιτική “Δύση”, όχι μόνον ενδιαφέρεται να μετατρέψει τις σχισματικές ομάδες σε τρόπον τινα κρατική Εκκλησία, αλλά και επιδεικνύει τη μέγιστη ενεργητικότητα στις διώξεις εναντίον της αυθεντικής κανονικής Εκκλησίας (εκφοβισμός του ευαγούς κλήρου, αρπαγή ναών και βίαιες “επανακαταχωρήσεις” ενοριών, τρομοκρατία κατά των πιστών…)».
Σε ό,ότι αφορά το αυτοκέφαλο σημείωσε ότι η πλειονότητα των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών «ευθέως ή σιωπηλά» δέχθηκαν την εισπήδηση της Κωνσταντινουπόλεως στο κανονικό έδαφος του Πατριαρχείου Μόσχας «ως παράνομη, εσφαλμένη και απειλούσα την ενότητα της Ορθοδοξίας» και «εξακολουθούν να αναγνωρίζουν ως κανονικό τον μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο, αγνοώντας τον πολίτη Σέργιο Ντουμένκο («μητροπολίτη Επιφάνιο»)». Το Πατριαρχείο Σερβίας, όπως υπογραμμίζεται, «σέβεται την μακραίωνη κανονική τάξη» και ακολουθώντας αυτή την τάξη «λυπάται για τη βαθιά πνευματική και κανονική κρίση που έχει ξεσπάσει στην Ορθοδοξία και δια προσευχών ελπίζει για την υπερκέρασή της».
Ο κ.Ειρηναίος υιοθετεί πλήρως τις θέσεις της Μόσχας για τους υπέυθυνους της σύγκρουσης : «Το αντιρωσικό σχέδιο, ο κρατικός διωγμός κάθε τι ρωσικού στην Ουκρανία, ιδίως της Εκκλησίας, της ρωσικής γλώσσας και του πολιτισμού, η πολύχρονη τρομοκρατία κατά του ρωσικού και ρωσόφωνου πληθυσμού του Ντονμπάς, η άρνηση του ΝΑΤΟ να έχει η Ουκρανία καθεστώς μιας ουδέτερης ζώνης ασφαλείας, η επιδίωξη της Συμμαχίας να πλησιάσει στα σύνορα της Ρωσίας».