Στη βορειοδυτική Συρία, μια φαινομενικά «σταθερή» de facto διοίκηση έχει εγκαθιδρυθεί υπό την οργάνωση Hay’at Tahrir al-Sham (HTS). Η Δύση, που διακηρύσσει, ότι πολεμά τον εξτρεμισμό, φαίνεται, όχι μόνο να αποδέχεται αυτό το ισλαμιστικό καθεστώς, αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, να το αντιμετωπίζει ως «πραγματιστικό σύμμαχο», ένας «όρος-πλυντήριο» για εγκλήματα κατά των μειονοτήτων και κατά της αλήθειας.
Ο γεωπολιτικός αναλυτής Κεβόρκ Αλμασιάν από το δίκτυο Syriana Analysis έχει καταγγείλει με συνέπεια αυτή την επικίνδυνη και υποκριτική στροφή. Όπως επισημαίνει σε συνεντεύξεις και αρθρογραφία του, η HTS δεν είναι τίποτε άλλο από ένα «ριζοσπαστικό καθεστώς», το οποίο επιβάλλει τζιχαντιστική διακυβέρνηση και συστηματική τρομοκράτηση των μη-σουνιτικών πληθυσμών: Αλαουιτών, Δρούζων και χριστιανών. Ειδικά οι Αρμένιοι της Συρίας, αναφέρει, έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά εκδιωχθεί από τις εστίες τους σε περιοχές όπως η Κεσσάμπ (πηγή).«Ό,τι δεν κατάφερε το Ισλαμικό Κράτος, το επιχειρεί σήμερα η HTS με πολιτική νομιμοποίηση από τις δυτικές πρωτεύουσες», τονίζει χαρακτηριστικά (πηγή – YouTube).
Το «κόκκινο χαλί» της Δύσης
Από τις ΗΠΑ μέχρι τη Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, η HTS αναβαθμίζεται διακριτικά. Ο ηγέτης της, Αχμάντ αλ-Σαράα (γνωστός ως Αμπού Μοχάμεντ αλ Τζολανί), παρουσιάζεται πλέον σε “σοβαρές” συνεντεύξεις με σακάκι αντί για στολή παραλλαγής, προκειμένου να εμφανιστεί ως μετριοπαθής.
Το BBC και το Frontline PBS έχουν ήδη δώσει βήμα στο καθεστώς HTS, λειαίνοντας την εικόνα του με έναν ανησυχητικό τρόπο. Όπως σχολιάζει ο Αλμασιάν στο Substack: «How the UK rebranded a terrorist warlord», πρόκειται για μια συστηματική προσπάθεια «επαναλανσαρίσματος» του τζιχαντιστικού καθεστώτος με όρους διπλωματίας.
Ταυτόχρονα, ο διεθνής τύπος αποσιωπά συστηματικά τις διώξεις που υφίστανται οι μη-σουνιτικές θρησκευτικές ομάδες στις περιοχές που ελέγχει η HTS. Οι χριστιανικές εκκλησίες βεβηλώνονται ή μετατρέπονται σε στρατιωτικά κέντρα, ενώ οι Δρούζοι και οι Αλαουίτες αντιμετωπίζονται ως «αιρετικοί» και αποκόπτονται από την πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες και την ελευθερία μετακίνησης.
Η Τουρκία, ο «επιτήδειος» προστάτης
Ενώ ο Αλμασιάν εστιάζει κυρίως στη Δύση, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε τον ρόλο της Άγκυρας στην παγίωση της εξουσίας της HTS. Η Τουρκία έχει αποφύγει κάθε ουσιαστική αντιπαράθεση με την οργάνωση και έχει ανεχθεί -αν όχι ενθαρρύνει- την εδαφική της επέκταση.
Σημαντικά τουρκικά παρατηρητήρια παραμένουν εντός των περιοχών ελέγχου της HTS, ενώ στρατιωτικές ομάδες του SNA συνεργάζονται άτυπα με δυνάμεις της HTS.
Θρησκευτικές διώξεις υπό το βλέμμα της «πολιτισμένης» Ευρώπης
Πέρα από τα γεωπολιτικά παιχνίδια, υπάρχει και το ηθικό βάρος. Η Ευρώπη -που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται την ελευθερία της θρησκευτικής πίστης- ανέχεται μια κατάσταση κατά την οποία χριστιανοί, Δρούζοι, Κούρδοι και Αλαουίτες καταδιώκονται εξαιτίας της εθνοτικής ή θρησκευτικής ταυτότητάς τους. Το καθεστώς της HTS εφαρμόζει αυστηρό σουνιτικό ισλαμικό δίκαιο, απορρίπτει τα ανθρώπινα δικαιώματα και ποινικοποιεί κάθε αντίθετη άποψη.
«Αν αυτά συνέβαιναν σε χριστιανούς της Ουκρανίας από ρωσόφωνους αυτονομιστές, η Δύση θα μιλούσε για γενοκτονία. Όταν όμως συμβαίνουν στη Συρία, επιλέγει τη σιωπή», τονίζει ο Αλμασιάν (πηγή).
Ένα επικίνδυνο προηγούμενο
Η εμπλοκή της Τουρκίας και η υποκριτική στάση της Δύσης απέναντι στο de facto τζιχαντιστικό καθεστώς του αλ Τζολάνι δεν είναι απλώς πολιτικό λάθος. Είναι ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Η Μεσόγειος δεν αντέχει άλλη μία αποτυχημένη τζιχαντιστική κρατική οντότητα, πολύ περισσότερο όταν αυτή χαίρει πολιτικής κάλυψης από το ΝΑΤΟ και σιωπηρής αποδοχής από τις Βρυξέλλες.
Το καθεστώς της HTS δεν είναι απλώς άλλο ένα ένοπλο τζιχαντιστικό μόρφωμα στη χαοτική Συρία. Είναι ένα εξαιρετικά οργανωμένο και ιδεολογικά φανατισμένο ισλαμιστικό καθεστώς που εξάγει μια νέα μορφή τζιχαντιστικής διακυβέρνησης, όχι πλέον μέσω «χαλιφάτων» αλλά μέσω de facto νομιμοποίησης από διεθνείς παράγοντες.
Συμπερασματικά, η σιωπή της Δύσης και η συνεργασία της Τουρκίας με την HTS συνιστούν συνενοχή. Η πολιτική του «λιγότερου κακού» όταν το «κακό» είναι θρησκευτικός εξτρεμισμός, οδηγεί πάντοτε σε τραγωδία. Χρέος της διεθνούς κοινότητας είναι να αναγνωρίσει πως πίσω από το προσωπείο του «πραγματισμού» κρύβεται η νομιμοποίηση ενός καθεστώτος που διώκει, καταπιέζει και απειλεί τη σταθερότητα της Ανατολικής Μεσογείου. Η Ελλάδα, ως χώρα πρώτης γραμμής και πολιτισμικής ευαισθησίας, δεν έχει την πολυτέλεια να αδιαφορεί.