Σε μια πρωτοφανή ενέργεια κρατικά υπογεγραμμένης πρόκλησης, το περιοδικό του αλβανικού Υπουργείου Άμυνας (ανήρτησε χάρτη, που εμφανίζει Ελληνικές περιοχές ως κομμάτια της «Μεγάλης Αλβανίας»!
H σιωπή της Δύσης και η συνεργασία της Τουρκίας με τους τζιχαντιστές της Δαμασκού συνιστούν συνενοχή. Χρέος της διεθνούς κοινότητας είναι να αναγνωρίσει πως η νομιμοποίηση ενός καθεστώτος που διώκει και καταπιέζει χριστιανούς, Κούρδους, Δρούζους και αλαουίτες απειλεί τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο
Όποιος κλείνει τα μάτια σε αυτή την αντιπαράθεση, δεν κατανοεί το πραγματικό διακύβευμα: Τη μάχη για την καρδιά της Μέσης Ανατολής, τη νέα της γεωπολιτική αρχιτεκτονική και τον ρόλο που θα έχει σε αυτήν ο επόμενος ηγεμονικός παίκτης.
Η ΕΕ, δυστυχώς, όχι μόνο δεν παρεμβαίνει στην γεωπολιτική σύγκρουση στη Συρία, αλλά -ακόμα χειρότερα- ανέχεται τον τουρκικό επεκτατισμό και επιτρέπει στον Ερντογάν να παίζει σε διπλό ταμπλό πότε ως «νατοϊκός εταίρος» όταν διαπραγματεύεται όπλα με τη Δύση, και πότε ως «επιτήδειος ουδέτερος» όταν συμμαχεί με Ιράν, Ρωσία ή Χαμάς!
Εννέα χρόνια μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 2016, οι σκιές γύρω από τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη νύχτα, όχι μόνο παραμένουν, αλλά δυναμώνουν.
Τα πρόσφατα περιστατικά στην Αθήνα, με ομάδες, που τα μέλη τους είναι ντυμένα στα μαύρα –σαν μια θλιβερή καρικατούρα των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής– που «περιπολούν», δήθεν για να υπερασπιστούν την Παλαιστίνη, ξεπερνούν κάθε όριο θράσους και πρόκλησης
Η 14η Ιουλίου 1992 δεν είναι μία οποιαδήποτε ημερομηνία. Είναι μια αιματηρή υπενθύμιση ότι το δολοφονικό μίσος, όταν ντύνεται με ιδεολογικό μανδύα, δεν διστάζει να σπείρει τον θάνατο σε αθώους ανθρώπους.
Την ώρα που η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει τελειοποιήσει την τέχνη της εργαλειοποίησης της μετανάστευσης, για να εκβιάζει την Ευρώπη, στη Λιβύη αναδεικνύεται ένας νέος επίδοξος μιμητής.
Όπως σημειώνει το Politico, η Τουρκία του Ερντογάν «επιχειρεί να μετατρέψει τη ρευστότητα στη Συρία και το χάος στη Λιβύη σε εργαλείο αναθεωρητικής πολιτικής», με στόχο να καταστεί κυρίαρχος παράγοντας στον διαμοιρασμό θαλάσσιων και ενεργειακών πόρων.
Αν και τις τελευταίες ημέρες η διπλωματική κινητικότητα σε Αθήνα, Κάιρο και Ουάσιγκτον έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της, με στόχο να αποτραπεί η επικύρωση του παράνομου τουρκολιβυκού μνημονίου, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι οι παρασκηνιακές διεργασίες δεν ξεκίνησαν τώρα
Η συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Ιράν μοιάζει εύθραυστη και προσωρινή, καθώς η Αγκυρα έχει επιλέξει να παίζει με τη φωτιά, υποδαυλίζοντας τον φανατισμό και εργαλειοποιώντας τον αντιαμερικανισμό και τον αντισημιτισμό, ενώ το Τελ Αβίβ δεν διστάζει να επιβάλει τις κόκκινες γραμμές του με στρατιωτικά μέσα.
Η πολύνεκρη επίθεση αυτοκτονίας στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Προφήτη Ηλία, στην περιοχή Ντουεϊλά της Δαμασκού, φέρνει στο φως τη σκληρή πραγματικότητα, που βιώνουν οι Χριστιανοί στη Συρία.
Έντονες διεργασίες φαίνεται να βρίσκονται σε εξέλιξη το τελευταίο διάστημα στο εσωτερικό του Ιράν, για το ενδεχόμενο απομάκρυνσης του Ανώτατου Ηγέτη αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ.
Το 2006, χάρτης που δημοσιεύτηκε στο αμερικανικό περιοδικό Armed Forces Journal προκάλεσε αναταράξεις. Ο απόστρατος συνταγματάρχης Ralph Peters παρουσίασε μια φανταστική ανακατανομή των συνόρων της Μέσης Ανατολής υπό τον τίτλο «Blood Borders: How a better Middle East would look» (Ματωμένα σύνορα: Πώς θα έμοιαζε μια καλύτερη Μέση Ανατολή).
Η απόφαση των ΗΠΑ να πλήξουν τις βασικές πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν (Fordow, Natanz, Ισφαχάν) είναι μια κίνηση που ανοίγει την πύλη προς μια επικίνδυνη περιφερειακή και ίσως παγκόσμια σύγκρουση, με την Τεχεράνη να καλείται πλέον να απαντήσει, έχοντας περιορισμένα μέσα, αλλά πολλές επιλογές.
Η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι πλέον ένας απρόβλεπτος σύμμαχος της Δύσης. Είναι ένα κράτος, που συστηματικά υπονομεύει τις αρχές του ΝΑΤΟ, αδιαφορεί για τις ευρωπαϊκές αξίες, αποστασιοποιείται σε κάθε κρίσιμη στιγμή από την κοινή γραμμή της Δύσης και ταυτίζεται ανοιχτά με τις πιο ακραίες και επικίνδυνες ισλαμιστικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής.
Η επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν δεν είναι απλώς μια πράξη αυτοάμυνας. Είναι μια ενέργεια στρατηγικής επιβίωσης απέναντι σε ένα καθεστώς που δηλώνει ανοιχτά την πρόθεσή του να εξαφανίσει το Ισραήλ από τον χάρτη.
