Ο Ανδρέας Γεωργίου, ο πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, συγκαταλέγεται στη λίστα με τους υποψήφιους για το βραβείο προσωπικοτήτων με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ε.Ε. που θα απονείμει για το 2017 το ειδησεογραφικό δίκτυο Politico στις Βρυξέλλες.
Ο Ανδρέας Γεωργίου είναι εκείνο το πρόσωπο που άφησε το 2010 τη δουλειά του στο ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον και ήρθε να εργαστεί στην Ελλάδα που οραματίζονταν ο Γιώργος Παπανδρέου, προφανώς «συνεπαρμένος» από τη ρητορική του λεφτά υπάρχουν...
Τα κοινωνικά δίκτυα και κάποια μέσα μιλούν για δικαίωση, με την πρόσφατη αθώωση του από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, να υπενθυμίσω ότι η κατηγορία ήταν η «παράβαση καθήκοντος» επειδή διατήρησε για λίγους μήνες την ιδιότητα του επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ και αυτήν του μέλους του Δ.Ν.Τ. Η κατηγορία του «διπλοθεσίτη» ουδεμία σχέση έχει με την κατηγορία της «παραποίησης του ελλείμματος του 2009». Αυτά βέβαια είναι ψιλά γράμματα, αλλά δε πειράζει καθώς υπηρετούν ένα βασικό σκοπό.
Ο Κώστας Καραμανλής το 2009 προσπάθησε, με μεγάλη καθυστέρηση είναι η αλήθεια, να δώσει την πραγματική εικόνα στον λαό. Ο κόσμος όμως αποφάσισε να δώσει με μια εξωπραγματική διαφορά την εξουσία σε κάποιον ο οποίος του χάιδεψε γλυκά τα αυτιά, υπό τις αποθεωτικές για αυτόν τυμπανοκρουσίες των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Το σύστημα το οποίο είχε ήδη αρχίσει να στήνεται επιμελώς από την εποχή του Κώστα Σημίτη, είχε βρει επιτέλους τον αποδιοπομπαίο τράγο, επάνω στον οποίο θα μπορούσε να φορτώσει όλες τις πληγές του Φαραώ. Να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο, ότι είναι ακριβώς το ίδιο σύστημα, το οποίο με πολύ επιμελή τρόπο κάλυψε το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, έβγαλε στον αέρα την ιστορία του Βατοπεδίου, και ανέδειξε το σκάνδαλο των υποκλοπών με τέτοια διαφάνεια, όπου για πρώτη φορά στα χρονικά, έφτασε σχεδόν να κατηγορείται το θύμα των υποκλοπών, ότι παράλληλα ήταν και θύτης.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αφελώς, νόμιζε ότι θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία, έχοντας ανοίξει τη κερκοπορτά και στην ουσία πότε του δεν αντιλήφθηκε, ότι απλά θα ήταν ο πρώτος σε μια «εκατόμβη νεκρών πολιτικών-πρωθυπουργών» που θα ακολουθήσει.
Την ίδια αφέλεια με τον Γιώργο Παπανδρέου είχε και ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος κατάλαβε τι συμβαίνει τον Σεπτέμβριο του 2014 σε εκείνο το υπέροχο ταξίδι στο Βερολίνο στο οποίο το εξιλαστήριο θύμα ήταν ο πρέσβης μας Παναγιώτης Ζωγράφος.
Το επόμενο «θύμα» στη σειρά είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός με την «χαριτωμένη» αφέλεια που τον διακρίνει κατάφερε, απλά να επιταχύνει αυτό που δρομολόγησαν οι προκάτοχοι του, σε τέτοιο βαθμό όπου τα πράγματα μπορεί και να αποβούν (ας μου επιτραπεί ο αδόκιμος όρος) «πολλαπλά μοιραία».
Το τέλος του 2016 και η αρχή του 2017 θα μας βρει ιδιαίτερα ευάλωτους. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε, ότι με το που ξεκίνησε ο Δεκέμβριος, οι ΔΟΥ όλης της χώρας ξεκίνησαν ένα πογκρόμ διώξεων, σε εταιρείες οι οποίες είχαν ληξιπρόθεσμές οφειλές. Το δε κερασάκι στη τούρτα θα είναι σε λίγες ημέρες, όταν θα αρχίσει η αυτόφωρη διαδικασία εναντίων αυτών των οφειλετών, οι οποίοι θα κληθούν να καταβάλουν τα δώρα των Χριστουγέννων στους εργαζόμενους τους, μην έχοντας τραπεζικούς λογαριασμούς καθώς αυτοί έχουν δεσμευτεί από τις εφορείες.
Αυτή είναι και η ιδανική συνταγή για την είσοδο μας σε ένα τέταρτο μνημόνιο εισηγμένο από την Τρόικα, συγγνώμη θεσμούς ήθελα να πω.
Η αντιδικία που υπάρχει αυτή τη στιγμή μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης είναι στο ποιος θα το ψηφίσει και στο ποιος θα το εφαρμόσει. Οι γνωρίζοντες πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα επιθυμούσε σαν ιδανικό σενάριο, τον Αλέξη Τσίπρα να ψηφίσει την καινούργια συμφωνία και μετά αυτός απλά να κληθεί να την εφαρμόσει, ελπίζοντας, αφελώς και αυτός, ότι δε θα είναι αναλώσιμος.
Από την άλλη ο Τσίπρας, βλέπει (και δε μπορεί εύκολα να δεχθεί) το πολιτικό του τέλος, εάν ψηφίσει και δεύτερο μνημόνιο. Σε διαφορετική περίπτωση, στην Νέα Δημοκρατία το γνωρίζουν, δε το έχει σε τίποτα να κάνει το μετέωρο βήμα των εκλογών, με πρόσχημα τους ΑΝΕΛ οι οποίοι και αυτοί ψάχνουν μια διέξοδο επιβίωσης. Το κακό με αυτό το σενάριο είναι ότι υπάρχει και η Τουρκία...
Σε κάθε περίπτωση εάν συνεχίσει να υπάρχει η Ευρώπη στη μορφή που έχει σήμερα, η Ελληνική ιστορία θα συνεχίσει να γράφεται. Το εγχώριο σύστημα (και ότι θα επιβιώσει από αυτό), θέλει να φυλάει τα νώτα του και σίγουρα φοβάται ότι στην περίπτωση ισοπέδωσης, υπάρχει πάντα ο φόβος της ολικής επαναφοράς Καραμανλή. Αυτό είναι κάτι το οποίο δε μπορεί να γίνει αποδεκτό και έτσι παρακολουθούμε, τον τελευταίο καιρό αυτές τις... «εκδηλώσεις λατρείας», στο πρόσωπο του Κώστα Σημίτη, του... "αδικημένου" Ανδρέα Γεωργίου και σιγά-σιγά του Γιώργου Παπανδρέου.