Είναι δυστυχές το γεγονός πως θα πρέπει σαν λαός και σαν είδος, να παθαίνουμε για να μαθαίνει η γενιά μας και να ξεχνάει η επόμενη. Συνέβη στον μεσοπόλεμο και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που μας χάρισε τις οικονομικές κοινωνικές πολιτικές του 50′, του 60′ και του 70′, συμβαίνει και τώρα, ας ελπίσουμε με αντίστοιχες θετικές για την κοινωνία πολιτικές. Ακούμε τους κατά καιρούς “σοβαρούς” “φιλε(λελε…λελε)λεύθερους”:
Να εξυμνούν τις ιδιωτικοποιήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, στην υγεία, στην παιδεία.
Να εξηγούν πώς το αόρατο χέρι της αγοράς (που πλέον έγινε και άϋλο) είναι ικανό να (αυτο)ρυθμίσει τα πάντα, και πως κάθε κρατική παρέμβαση απλά “καταπιέζει” τις εκπληκτικές δυνατότητες τις αγοράς, και ότι “δεν καταλαβαίνουμε” και ότι είμαστε “κρυφοκομμουνιστές”.
Να τονίζουν πως η κοινωνία θα ήταν ουτοπία, αν αφήναμε ανθρώπους να πεθάνουν ανασφάλιστοι, αν αφήναμε άτυχους ανθρώπους να είναι άστεγοι, αν γενικά αφήναμε τον καθένα να πάρει “αυτό που του αξίζει“…
Να κατηγορούν κάθε φορολογία ως κλοπή, κάθε δημόσιο οργανισμό ως περιττό που θα έπρεπε να αντικατασταθεί από ιδιωτικό, κάθε δημόσιο υπάλληλο και λειτουργό ως τεμπέλη, κάθε κοινωνική παροχή ως περιττή και ως άδικη. Εξαίρεση η αστυνομία και ο στρατός από τα παραπάνω για κάποιο λόγο (= επειδή δεν έχουν ιδέα και απλά αντιγράφουν τυφλά την αμερικανική ακροδεξιά).
Να κάνουν “αναλύσεις” επί “αναλύσεων” και θεωρητικολογίες, για να μας πείσουν πόσο ένα μοντέλο που έχει αποτύχει με οδυνηρές συνέπειες για τις κοινωνίες όσες φορές έχει εφαρμοστεί, που “λειτουργεί εξαιρετικά” σε φασιστικά καθεστώτα εγκληματικών πραξικοπηματικών κυβερνήσεων, και που δεν έχει ίχνος επιστημονικότητας… είναι ο τρόπος που πρέπει να οργανώσουμε τις κοινωνίες μας.
Να μας λένε πόσο καλό για την οικονομία και για όλους μας είναι το 100% ελεύθερο διεθνές εμπόριο χωρίς περιορισμούς και την βαριά βιομηχανία να εγκαταλείπει την χώρα, ενώ μόνη έμφαση να δίδεται σε καταστρεπτικές για το περιβάλλον εξορύξεις και ανασφαλείς επενδύσεις στον τουρισμό.
Να κάνουν όλα τα παραπάνω ψηφίζοντας ή και συμμετέχοντας σε ένα κόμμα που δεν έχουν διαβάσει καν την ιδεολογική διακήρυξη. Τώρα όμως, τους βλέπουμε ή να κρύβονται, ή να ψηφίζουν ΝΑΙ στην Βουλή στις, προς έκπληξη όλων, σωστή κατεύθυνση “κρατικιστικές” πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ή και να τις στηρίζουν οπαδικά.
Μην μένουμε όμως μόνο στα εντός συνόρων… Ας δούμε τί γίνεται στην χώρα-πρότυπο όλων αυτών των παραπάνω που δεν ξέρουν τί τους γίνεται… Στις ΗΠΑ, λοιπόν, βλέπουμε τις ίδιες ρεπουμπλικανικές κυβερνήσεις που κατηγορούν οποιαδήποτε αύξηση κοινωνικών παροχών ώστε να πλησιάσουν ελάχιστα οι ΗΠΑ στα ευρωπαϊκά πρότυπα ως κομμουνιστική και “Κούβα” και “Βενεζουέλα” (που ναι, χρησιμοποιείται ως επιθετικός προσδιορισμός πλέον), τώρα να έχουν αναθεωρήσει εντός ολίγων ημερών. Ρεπουμπλικάνοι που θεωρούν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και τις φοροελαφρύνσεις για τα αδύναμα στρώματα, να έχουν φτάσει στο άλλο άκρο και να προωθούν μέχρι και Γενικό Βασικό Εισόδημα για Όλους (UBI). Που σημαίνει πως κάθε Αμερικανός πολίτης κάθε μήνα θα πληρώνεται από το κράτος με ένα ποσό 1000$ ή 2000$!
Το κέντρο και η σοσιαλδημοκρατία, που έχει εφαρμοστεί με θετικότατα αποτελέσματα σε τόσες χώρες, και που έχει να δείξει χώρες πρότυπα οικονομικής ευμάρειας, κοινωνικής συνοχής και πολιτικής ελευθερίας εδώ και δεκαετίες, δυστυχώς, συνεχίζει να βλέπει ευκαιρίες να χάνονται και λαοί να ταλαιπωρούνται και να παραπλανιούνται.
Εισερχόμαστε στην κορύφωση του παγκόσμιου δράματος που έχουν οδηγήσει τα τελευταία 30 χρόνια πολιτικών νεοφιλελευθερισμού και “σοσιαλισμού για τους έχοντες”.
H παγκόσμια οικονομία είναι τόσο ευαίσθητη που χρειάστηκε απλά έναν ιό για να δείξει οικονομικά στοιχεία χειρότερα από της κρίσης του 1929. Το κρεσέντο της οικονομικής κρίσης του 1929 συμπεριλάμβανε άνοδο του φασισμού παγκοσμίως και κατέληξε σε εκατομμύρια νεκρούς.
Το καρκίνωμα του νεοφιλελευθερισμού, όπως φαίνεται παγκοσμίως, εδώ και μία εβδομάδα έχει ηττηθεί για τα επόμενα 30-40 χρόνια. Κάποιες χώρες θα το καταλάβουν πιο αργά, άλλες πιο γρήγορα. Σε μία περίοδο με αύξηση των εξοπλισμών, άνοδο της ακροδεξιάς παγκοσμίως και πιθανότατα μία από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις που έχουμε βιώσει προ των πυλών, ο στόχος θα πρέπει να μεταφερθεί από την ήττα του νεοφιλελευθερισμού στην διαχείριση του χάους που θα αφήσει, όπως άφησε και στο παρελθόν.
Ας φανούμε σοφοί και ας προτιμήσουμε πολιτικές που λειτουργούν για τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα και όχι για τους αυτοκαταστροφικούς ολιγάρχες ή τους αυτοκαστροφικούς τρελούς.
*Ο Μάριος Ξανθίδης είναι υποψήφιος διδάκτωρ Ρομποτικής (University of South Carolina) – Πρόεδρος της ΕΔΗΝ