«Γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργήσετε την εντύπωση ότι δεν λέμε την αλήθεια προφανώς γιατί συγκρίνετε την προεκλογική περίοδο του 2015, όταν ζητήσαμε εντολή για σκληρή διαπραγμάτευση. Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα». Είναι τα λόγια του Πρωθυπουργού την περασμένη Κυριακή στη Βουλή, στη συζήτηση πριν απο την ψηφοφορία του ασφαλιστικού νομοσχεδίου.
Διαπραγμάτευση, κλειστές τράπεζες, σκληρό μνημόνιο. Φαύλος κύκλος. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, χάθηκε και η τελευταία « αυταπάτη λογικής». Είναι προφανές πάντως, ότι στην Ελλάδα έχουμε πρώτα έλλειμμα λογικής και έπειτα δημοσιονομικό.
Το ασφαλιστικό ψηφίστηκε με 153 ψήφους. Τα μέτρα που φέρνει, σε συνάρτηση με το φορολογικό νομοσχέδιο, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την καθημερινότητα. Η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό.
Δυστυχώς, είναι πλέον εμφανές ότι Ευρωπαίοι και ΔΝΤ ακολουθούν ο καθένας την δική του στρατηγική, κοιτώντας το δικό του όφελος. Και η Ελλάδα στη μέση, χωρίς διαπραγματευτικά ατού, παρακολουθεί αμμέτοχη, αφού δεν μπορεί να επηρρεάσει άμεσα τις εξελίξεις.
Πάνω από την ελληνική κοινωνία, πλάναται ένα αίσθημα απαισιοδοξίας που φτάνει στα ορια της κατάθλιψης, αφού δεν φαίνεται τρόπος να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος.Περαιτέρω περιθώριο για επιπλέον μέτρα, όπως αυτά που ζητάει το ΔΝΤ δεν υπάρχει. Και όμως, το "κακό" Ταμείο φαίνεται να είναι ο πιο σταθερός σύμμαχος της Ελλάδας, αφού επιμένει οτι λύση βιώσιμη χωρίς την απομείωση του χρέους, δεν υπαρχει. Κάτι , που διακαώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ επιθυμεί.
Ο Πρωθυπουργός, τώρα που διέλυσε τις αυταπάτες του, είναι ώρα να αναλάβει τις ευθύνες του. Όχι όμως με μια ακόμη «σκληρή διαπραγμάτευση», αλλά με σχέδιο, σύνεση ,ειλικρινή διάθεση συνεννόησης και έμφαση στις αναπτυξιακές προσπάθειες.
Είναι αυτός ο δρόμος που δεν θα οδηγήσει σε ένα ακόμη αδιέξοδο, αλλά κυρίως, θα προσφέρει ευκαιρίες για το παραγωγικό δυναμικό, που μένει παροπλισμένο και υπερφορολογημένο.
Η Ελλάδα παρά τις αντιξοότητες παραμένει μια χώρα με δυνατότητες. Όμως, χρειάζεται ένα περιβάλλον, που θα επιτρέψει αυτές τις δυνατότητες να αναπτυχθούν και να εισέλθουν σε παραγωγικές δομές.
Μόνο τότε, οι αυταπάτες που μας κοστίζουν ακριβά, θα εξαφανιστούν.