Χρειάστηκαν μια χαμένη εκλογική ανατροπή, δύο ανατροπές κυβέρνησης και μια παραίτηση για να δοθεί μια ευκαιρία στον κοινοβουλευτισμό στη Γαλλία. Μετά την αποτυχημένη ψήφο δυσπιστίας, η ώρα χτύπησε για την Εθνοσυνέλευση.
Ωστόσο, η υποστήριξη προς τον 39χρονο πρωθυπουργό Σεμπαστιάν Λεκόρνυ είναι αδύναμη. Του έλειπαν μόνο 18 ψήφοι για να τον απομακρύνει σε μία από τις δύο προτάσεις την Πέμπτη. Οι Σοσιαλιστές, στους οποίους βασίζεται, είναι ασταθείς υποστηρικτές. Και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι βαθιά διχασμένοι και θα μπορούσαν να αποστατήσουν. Μόνο ο φόβος των πρόωρων εκλογών κρατά ενωμένα τα μέλη του κυβερνητικού στρατοπέδου. Σε αντίθεση με τους δύο προκατόχους του, ο Λεκόρνυ δεν απολαμβάνει ισχυρή βάση εντός του κόμματός του.
Παρ' όλα αυτά, ο νεαρός επικεφαλής της κυβέρνησης ξεκινά τώρα ένα από τα πιο σημαντικά πειράματα της Πέμπτης Δημοκρατίας. Η αδυναμία της προεδρικής δημοκρατίας πρέπει να ξεπεραστεί με την ενίσχυση του κοινοβουλίου. Ως πιστός βοηθός, σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την τελευταία του σπίθα δύναμης για να βελτιώσει τη δεύτερη θητεία του Εμανουέλ Μακρόν. Η σχεδιαζόμενη αναστολή της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος μέχρι τις προεδρικές εκλογές δεν είναι μόνο μια δαπανηρή παραχώρηση προς τους Σοσιαλιστές και τα συνδικάτα. Ισοδυναμεί με παραδοχή ότι η μέθοδος Μακρόν έχει αποτύχει.
Πειθαρχία των εκπροσώπων του λαού
Σε απόλυτη ανάγκη, ο Λεκόρνου έπεισε τον πρόεδρο να εγκαταλείψει το πιο αιχμηρό του όπλο, την παράγραφο 3 του άρθρου 49 του Συντάγματος. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης υποσχέθηκε στα μέλη του κοινοβουλίου ότι θα κυβερνούσε χωρίς «49,3». Πίσω από αυτόν τον δυσκίνητο αριθμό κρύβεται η περιφρόνηση που έτρεφε ο ιδρυτής του συντάγματος, Σαρλ ντε Γκωλ, για τα πολιτικά κόμματα. Ο στρατηγός θεωρούσε το κοινοβούλιο ένα κομματικά κυριαρχούμενο φλυαρό, στις ιδιοτροπίες του οποίου δεν πρέπει να εξαρτάται η εκτελεστική εξουσία. Το σύνταγμα περιέχει πολυάριθμες διατάξεις για την πειθαρχία των εκπροσώπων του λαού.
Η παράγραφος 49, Άρθρο 3, επιτρέπει στην κυβέρνηση να τερματίσει τη συζήτηση επί μιας νομοθετικής πρότασης χωρίς ψηφοφορία. Η πρόταση θεωρείται εγκριθείσα, εκτός εάν η κυβέρνηση ανατραπεί με ψήφο δυσπιστίας. Έτσι, η πρωθυπουργός Ελίζαμπεθ Μπορν προώθησε με ζόρι τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος το 2023. Μετά από 175 ώρες συζήτησης, κατέφυγε στην παράγραφο. Της είχε από καιρό το παρατσούκλι «Κυρία 49.3». Ενώ τυπικά είχε επικρατήσει, δεν ήταν προορισμένη να κάμψει την γαλλική αντίσταση στη σταδιακή αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 64 έτη. Η Λεκόρνου λαμβάνει τώρα υπόψη αυτό το γεγονός.
Το τέλος της περιορισμένης εκπροσώπησης του λαού πλησιάζει. Το κέντρο της εξουσίας μετατοπίζεται από το Μέγαρο των Ηλυσίων στην άλλη όχθη του Σηκουάνα, στην Εθνοσυνέλευση. Ο Λεκόρνυ σπάει τα δεσμά των αντιπροσώπων. Αλλά θα ξέρουν πώς να επωφεληθούν από τη νέα τους ελευθερία; Οι αμφιβολίες είναι δικαιολογημένες. Οι αντιπρόσωποι του λαού υποτίθεται ότι έχουν τον τελευταίο λόγο στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό.
Σαν ένα καλά κρυμμένο οικογενειακό μυστικό
Αυτό όμως απαιτεί από τα μέλη του κοινοβουλίου να εγκαταλείψουν τα ψέματά τους που έλεγαν μια ζωή. Η φυγή από τη γαλλική πολιτική έχει φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα. Πολλά μέλη του κοινοβουλίου διστάζουν να αναγνωρίσουν τη μείωση των γεννήσεων και τη γήρανση του πληθυσμού. Όσο υψηλότερο γίνεται το βάρος του χρέους, τόσο πιο απροκάλυπτα καταστέλλεται. Αυτό αρκεί για να μετατοπιστεί η ευθύνη στον αντιδημοφιλή πρόεδρο. Οι Σοσιαλιστές ξεγελούν τους πολίτες κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι μπορούν να συνταξιοδοτηθούν νωρίτερα, ότι η αναστολή θα μπορούσε να ακολουθηθεί από την κατάργηση. Στην υπόλοιπη αριστερά, καθώς και μεταξύ των δεξιών λαϊκιστών, υπάρχει ήδη έλλειψη προθυμίας να διασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση των συντάξεων.
Κανείς δεν έχει συνοψίσει καλύτερα την υποκριτική συζήτηση για τις συντάξεις από τον Nicolas Dufourcq στο πρόσφατα δημοσιευμένο βιβλίο του, «Το Κοινωνικό Χρέος». Ως επικεφαλής της κρατικής επενδυτικής τράπεζας BPI, ο Dufourcq προωθεί δημόσια και ιδιωτικά επενδυτικά έργα για περισσότερο από μια δεκαετία. Καταγγέλλει τη Γαλλία ότι αποκρύπτει το κοινωνικό της χρέος σαν ένα καλά φυλαγμένο οικογενειακό μυστικό. Από το εθνικό χρέος των σχεδόν 3,5 τρισεκατομμυρίων ευρώ, τα 2,0 τρισεκατομμύρια ευρώ αποδίδονται σε υποχρεώσεις παροχών στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Αυτό, υποστηρίζει, δεν δημιουργεί ικανοποίηση. Όσο περισσότερο επεκτείνεται το κράτος πρόνοιας, τόσο περισσότερο οι πολίτες θα ριζοσπαστικοποιούνται, καταλήγει με πικρία ο Dufourcq.
Είναι καιρός η Γαλλο-Γερμανική Κοινοβουλευτική Συνέλευση να ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα. Η μοναδική προσέγγιση της Γαλλίας στις συντάξεις καθιστά τη χώρα μακροπρόθεσμο κίνδυνο για το ευρώ. Απαιτείται κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να βγει από αυτόν τον φαύλο κύκλο. Ο Λεκόρνου έκανε ένα πρώτο βήμα προς την προετοιμασία του δρόμου για έναν συμβιβασμό. Τώρα εξαρτάται από την Εθνοσυνέλευση.
Πηγή: FAZ.net