Η ιστορία που θα διαβάσετε μπορεί να σας φανεί παραμυθένια, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.Οι μαρτυρίες επιζώντων αλλά και οι επιστολές στρατιωτών καταδεικνύουν μια ιδιόμορφη και αυθόρμητη εκεχειρία που δυστυχώς, κράτησε για λίγο.
Βρισκόμαστε στην παραμονή Χριστουγέννων του 1914 και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος εξαπλώνεται στη γηραιά ήπειρο. Στις συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ, τέθηκαν αντιμέτωπες η Γερμανία και η Αυστροουγγαρία με την Γαλλία, την Βρετανία, το Βέλγιο και λίγο πιο μετά των ΗΠΑ.
Στην ουδέτερη ζώνη του Βελγίου,ανάμεσα σε νεκρούς, τα πυρά σταματούσαν μόνο όταν ανέβαινε η λευκή σημαία και οι στρατιώτες των δύο πλευρών μάζευαν τους τραυματίες και τους νεκρούς τους.
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, σύμφωνα με τον τελευταίο εν ζωή στρατιώτη, Αλφρεντ Άντερσον (απεβίωσε το 2005 σε ηλικία 109 ετών), μερικοί Γερμανοί στρατιώτες σκέφτηκαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να στολίσουν τη δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Έβαλαν μικρά κεράκια πάνω στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Απέναντι, κάποιοι Βρετανοί, άρχισαν και αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Όλα αυτά συνέβαιναν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη και επιφυλακτική. Όμως, αυθόρμητα λίγη ώρα αργότερα άρχισαν οι ανταλλαγές ευχών και δώρων ανάμεσα στους στρατιώτες, που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη. Ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες άλλαζαν χέρια.
Τότε εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μια μπάλα ποδοσφαίρου. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Για την ιστορία, το ματς διήρκησε μία ώρα και οι Γερμανοί τελικά κίνησαν 3-2. Μάλιστα η αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η (αυτοσχέδια, από άχυρο και δεμένη με σύρμα!) μπάλα διαλύθηκε, χτυπώντας σε ένα συρματόπλεγμα!
Και η εκεχειρία συνεχίστηκε
Η άτυπη εκεχειρία επεκτάθηκε κατά μήκος των 800 χιλιομέτρων του δυτικού μετώπου, όπου στρατοπέδευαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο στρατιώτες.
Το πρωί των Χριστουγέννων, Βρετανοί και Γερμανοί έθαψαν τους νεκρούς τους, απαγγέλοντας μαζί τον 23ο Ψαλμό του Δαυίδ «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει…». Στη συνέχεια έσφιξαν τα χέρια, φλυάρησαν, αντάλλαξαν ουίσκι, μαρμελάδες, τσιγάρα και σοκολάτες και κατέβασαν πολλά λίτρα μπύρας μαζί με αυτούς που λίγο πριν προσπαθούσαν να σκοτώσουν!
Μια ιστορία αγάπης, ανθρωπιάς και ειρήνης στην καρδιά του πολέμου.Τι κι αν μιλούσαν άλλη γλώσσα.Είχαν ενωθεί, έστω και για λίγο...
Όμως, για να αποφευχθούν παρόμοια φαινόμενα, τα στρατηγεία των χωρών που συμμετείχαν στον πόλεμο, έξαλλα διέταξαν συνεχείς βομβαρδισμούς τις ημέρες των Χριστουγέννων, ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα για μια νέα , αυθόρμητη εκεχειρία.
Το 1999, στο σημείο από όπου ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Η ιστορία από γερμανικής πλευράς επιβεβαιώθηκε μόλις το 2006.
Η ανακωχή που έγινε ταινία
Το περιστατικό των πολεμικών Χριστουγέννων του 1914 έγινε και κινηματογραφική ταινία, που προβλήθηκε στις αθηναϊκές αίθουσες το 2005. Έχει τίτλο «Καλά Χριστούγεννα» (Joyeux Noël) και σκηνοθετήθηκε από τον Κριστιάν Καριόν. Η ταινία δείχνει πώς οι άνθρωποι μπορούν να συμφιλιωθούν ακόμα και όταν πολεμούν σε αντίπαλους στρατούς. Η πλοκή της υπόθεσης γίνεται ακόμα πιο συγκινητική επειδή στηρίζεται στην αληθινή ιστορία.