Έφυγε μόλις στα 35 του χρόνια ο δικηγόρος Χρήστος Γραμματίδης στον Ευαγγελισμό νικημένος από καρκίνο.
Ο Χρήστος Γραμματίδης μεταξύ άλλων, εκτός από γνωστός δικηγόρος ήταν αγαπητός και στα social media, όπου είχε γίνει γνωστός από τον ιδιαίτερο και εύστοχο σχολιασμό του, ενώ εδώ και αρκετά χρόνια έπασχε από επιθετικό μη Hodgkins λέμφωμα, ένα είδος του λεμφικού συστήματος
Ο Χρήστος διατηρούσε και μια στήλη στο LIFO.gr με νομικές συμβουλές και μια εκπομπή λόγου στο Amagi Radio. Εκεί είχε δώσει και μία συνέντευξη σχετικά με το τι αντιμετώπιζε.
Διαβάστε απόσπασμα:
Κρις, τι έχεις;
Έχω μη Hodgkins λέμφωμα, ένα είδος καρκίνου του λεμφικού συστήματος που είναι ένα δίκτυο αγγείων που διατρέχει όλο το σώμα. Ο τύπος λεμφώματος που έχω ονομάζεται «επιθετικός» (υπάρχουν και τα λεγόμενα «βραδείας εξέλιξης») και έχει διαγνωστεί ως λέμφωμα σταδίου 4 ή διάχυτο (που σημαίνει ότι δεν περιορίζεται στους λεμφαδένες).
Πώς το κατάλαβες; Είχες κάποια συμπτώματα που σε θορύβησαν; Τυχαία, από άλλες εξετάσεις; Ή, τι;
Είχα ως πρώτο σύμπτωμα βαριά εξάντληση, πολύ ιδρώτα τα βράδια και πολλή φαγούρα. Το ότι αυτά είναι συμπτώματα δεν το ήξερα βέβαια. Το έμαθα όταν πήγα για εξετάσεις λόγω πυρετού: είχα 37,5 επί ένα μήνα περίπου — και είχα και βήχα.
Στην αρχή με εξέτασαν για πνευμονία λόγω του υγρού που είχε συγκεντρωθεί στον πνεύμονα, αλλά οι εξετάσεις (υπέρηχος, αξονική, μαγνητική) έδειξαν μια νεοπλασία στο μεσοθωράκιο. Κάναμε βιοψία και βρήκαμε τι έχω.
Στην οικογένειά σου υπάρχει σχετικό ιστορικό;
Όχι, ευτυχώς είμαι ο πρώτος.
Παίρνεις θεραπεία μετά από όλα αυτά.
Τι θεραπεία; Κάνω χημειοθεραπεία, αρκετά βαριά. Έχω κάνει 4 σχήματα και έχω αλλά 2 (ή άλλα 4, ανάλογα με το πώς θα πάμε). Μέχρι στιγμής φαίνεται να αντιδρώ καλά στη θεραπεία, και οι γιατροί μού είπαν ότι δεν θα χρειαστώ μάλλον ακτινοβολίες.
Όταν κατάλαβες τι συνέβαινε και άρχισες να το συζητάς με τον εαυτό σου, τι είπες πρώτα, και πώς εξελίχθηκε αυτή η συζήτηση;
Ότι θα το παλέψω και θα το νικήσω, ότι είναι άδικο, ότι δεν πρόκειται να μου συμβεί εντέλει τίποτε απευκταίο; Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω, αλλά φοβάμαι τον πόνο και την κατάρρευση. Δεν ήθελα να υποφέρω, να γίνω σκελετός και να μην μπορώ να κουνηθώ. Σε σκέψεις περί αδίκου δεν μπήκα ποτέ. Και θα ήταν και γελοίο.
Δηλαδή θα ήταν δίκαιο να αρρώσταινε κάποιος άλλος; Υπάρχει δίκαιη αρρώστια;
Εφόσον είμαστε θνητοί, παίζουν κι αυτά. Τουλάχιστον εγώ ζω στη Δύση του 21ου αιώνα, όπου έχουμε φάρμακα και θεραπείες. Αυτός που έχει λέμφωμα στο Μπουρούντι, ξέρω γω, τι να πει για αδικία;
Και τι σκέφτεσαι σήμερα;
Σήμερα σκέφτομαι ότι με νοιάζει τελικά αν θα πεθάνω. Δεν θέλω, είναι νωρίς. Επιμένω ότι δεν θέλω να γεράσω πολύ, να γίνω ραμολί, αλλά τα 35 δεν μου φτάνουν. Θέλω αλλά τόσα σίγουρα.
Δεν φοβάμαι τόσο, εξοικειώνεσαι σιγά-σιγά, αλλά κάποιες στιγμές νιώθω ότι έχω κουραστεί. ’Ντάξει, ανθρώπινο.