Μετά την ολοκλήρωση των συζητήσεων για τον κρατικό προϋπολογισμό, η τουρκική Εθνοσυνέλευση επιστρέφει στις εργασίες της με ένα μήνυμα σαφές: προτεραιότητα δεν είναι μόνο οι εσωτερικές «μεταρρυθμίσεις», αλλά και η συνέχιση της στρατιωτικής παρουσίας της Τουρκίας εκτός συνόρων. Πρώτο θέμα στην ατζέντα αποτελεί η ανανέωση, για ακόμη δύο χρόνια, της άδειας ανάπτυξης τουρκικών στρατευμάτων στη Λιβύη, σύμφωνα με την dailysabah
Η παρουσία αυτή, που ξεκίνησε το 2019, βασίζεται σε διμερείς συμφωνίες με την τότε Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Τρίπολης και συνοδεύτηκε από το λεγόμενο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Πρόκειται για ένα μνημόνιο το οποίο είναι παράνομο, άκυρο και ανυπόστατο, καθώς παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, αγνοεί την ύπαρξη ελληνικών νησιών – όπως η Κρήτη – και δεν έχει καμία διεθνή νομιμοποίηση.
Η συνέχιση της στρατιωτικής αποστολής στη Λιβύη εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο τουρκικού επεκτατισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Τουρκικές δυνάμεις, στρατιωτικοί σύμβουλοι και μισθοφόροι παραμένουν επί λιβυκού εδάφους, παρά τις αποφάσεις του ΟΗΕ που ζητούν την αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων και την αποστρατιωτικοποίηση της κρίσης.
Την ίδια ώρα, η Άγκυρα επιχειρεί να παρουσιάσει ένα προφίλ «εσωτερικής εξυγίανσης», προωθώντας το 11ο Πακέτο Δικαστικής Μεταρρύθμισης. Πίσω από τις ρυθμίσεις για αποσυμφόρηση φυλακών, αυστηρότερες ποινές στο οργανωμένο έγκλημα και ψηφιακό έλεγχο περιεχομένου, διαφαίνεται η διαρκής τάση ενίσχυσης του κρατικού ελέγχου και περιορισμού δικαιωμάτων, ιδίως στον ψηφιακό χώρο.
Για την Αθήνα, η παράταση της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στη Λιβύη δεν αποτελεί απλώς ένα διμερές ζήτημα Άγκυρας–Τρίπολης, αλλά παράγοντα αποσταθεροποίησης για ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν αποδέχεται τετελεσμένα, επιμένει στον σεβασμό του διεθνούς δικαίου και στηρίζει κάθε πρωτοβουλία που οδηγεί σε ενιαία, κυρίαρχη και απαλλαγμένη από ξένες δυνάμεις Λιβύη.
Με άλλα λόγια, ενώ η Τουρκία μιλά για «μεταρρυθμίσεις» στο εσωτερικό, στο εξωτερικό συνεχίζει να επενδύει στη στρατιωτική ισχύ και στις γκρίζες ζώνες νομιμότητας, διεκδικώντας ρόλο περιφερειακής δύναμης εις βάρος της σταθερότητας και των κανόνων που διέπουν τη διεθνή τάξη.