Ενώ οι διεθνείς κάμερες παρακολουθούσαν την ένταση στη Μέση Ανατολή και τους πολιτικούς ελιγμούς στην Τεχεράνη, μια σημαντική γεωπολιτική εξέλιξη πέρασε σχεδόν απαρατήρητη: η υπογραφή μιας συνολικής συμφωνίας για την εξερεύνηση υδρογονανθράκων μεταξύ της Τουρκικής Ανώνυμης Εταιρείας Πετρελαίου (TPAO) και της κυβέρνησης του Πακιστάν, αναφέρει τοalgemeiner.com
Παρουσιαζόμενη ως οικονομική συνεργασία, η συμφωνία σηματοδοτεί στην πραγματικότητα την αρχή μιας στρατηγικής συμμαχίας που μπορεί να αναδιαμορφώσει τον ενεργειακό και στρατιωτικό χάρτη της περιοχής.
Η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ αλλά όλο και πιο αποστασιοποιημένη από τη Δύση, και το Πακιστάν, πυρηνικά εξοπλισμένο και ασταθές κράτος, δημιουργούν έναν νέο άξονα που συνδυάζει τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό με την πυρηνική δυνατότητα, περιορίζοντας την ελευθερία κινήσεων του Ισραήλ από τη Μεσόγειο μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό.
Η συμφωνία παραχωρεί στην Τουρκία αποκλειστικά δικαιώματα εντός της θαλάσσιας οικονομικής ζώνης του Πακιστάν, προσφέροντας στο Τουρκικό Ναυτικό μια προκεχωρημένη βάση στον Ινδικό Ωκεανό και ουσιαστικά ελέγχοντας τις εμπορικές οδούς του Ισραήλ. Παράλληλα, η οικονομική στήριξη του Ισλαμαμπάντ από την Άγκυρα δημιουργεί την υποδομή για πιθανή στρατιωτική και τεχνολογική συνεργασία, με έμφαση στα μη επανδρωμένα αεροσκάφη και σε πιθανή πρόσβαση σε πυρηνική τεχνολογία.
Το Πακιστανικό Μοντέλο διάδοσης πυρηνικών όπλων, που αναπτύχθηκε από το δίκτυο του Αμπντούλ Καντίρ Χαν, καθιστά τη συνεργασία αυτή ακόμη πιο επικίνδυνη, δημιουργώντας έναν εν δυνάμει σουνιτικό πυρηνικό άξονα απέναντι στη σιιτική απειλή από το Ιράν και εγκλωβίζοντας το Ισραήλ μεταξύ δύο ατομικών μετώπων.
Η Δύση, αν και παρακολουθεί στενά την Τουρκία εντός του ΝΑΤΟ, φαίνεται να αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη στροφή της Άγκυρας προς την Ανατολή, παραμένοντας σιωπηλή ενώ Τουρκία και Πακιστάν δημιουργούν ανεξάρτητη στρατιωτική υποδομή, ετοιμοπόλεμη και τεχνολογικά προηγμένη.
Αυτό που καθιστά την εξέλιξη ιδιαίτερα ανησυχητική είναι ότι ο νέος άξονας δεν εξαρτάται πλέον από την αμερικανική υποστήριξη ή από την έγκριση της Δύσης, ενισχύοντας την αυτονομία και τις στρατηγικές δυνατότητες Άγκυρας και Ισλαμαμπάντ σε μια περιοχή που παραδοσιακά θεωρούνταν υπό δυτική επιρροή.
Η δημιουργία αυτού του σουνιτικού στρατηγικού άξονα αποτελεί πιθανή απειλή για την ισορροπία δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Ασία, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο την ανάγκη επανεξέτασης της πολιτικής και στρατιωτικής στάσης της Δύσης απέναντι σε ανερχόμενες περιφερειακές δυνάμεις.